Gelukkig wilde acteur Timothy Spall die brompot wel spelen. Hij heeft zich zeker twee jaar in Turner verdiept om dit personage goed neer te zetten. En dat levert prachtige scènes op met een wat fatsige brompot, die onaardig is tegen iedereen behalve z'n vader en latere maîtresse Sophia. Je bent als kijker getuige van z'n lichamelijke en geestelijke aftakeling en van z'n geruzie met collega schilders en particuliere verzamelaars. Waar hij niets van moest hebben, want hij vond dat zijn schilderijen gratis voor iedereen beschikbaar moesten zijn. Maar het gekke is dat je, ondanks al dat nukkige gedoe, toch een zwak voor de man krijgt.
Voor mij komt dat in de eerste plaats door de prachtige, kleurrijke schilderijen die hij blijft maken. Hoe hij speelt met licht en ruimte. En daarnaast komt het door hoe hij verandert in een zachter en zelfs lachend en zorgzaam mannetje bij z'n Sophia.
De film vertelt eigenlijk maar heel weinig over wat er nu werkelijk allemaal is gebeurd in z'n leven. Hoe zit dat met die ex en twee dochters, waar hij zo lelijk tegen doet. Waarom woont en werkt z'n vader tot diens dood als een soort manusje van alles bij hem. Wie zijn al die andere schilders waar hij zo tegen te keer gaat in de Royal Academy of Arts. Een beetje voorkennis over deze tijd en over Turner is wel handig dus.
Dit is zeker geen alledaagse biografie zoals je die gewend bent. Waar andere biopics te vaak de schaduwkanten van hun helden weglaten, lijken Leigh en Spall er maar geen genoeg van te kunnen krijgen. Hun Turner is bijna een beest. Gedreven door instinct. Hetzelfde instinct dat van hem zo'n goede, eigenzinnige schilder maakte. En het is die combinatie van mooi en lelijk, licht en donker, die van Mr. Turner zo'n interessante film maken.
Reserveer de film in onze collectie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten