Woman in Gold

Twee weken geleden blogde ik hier over de verfilming van de zogenaamde Monuments Men; een groep Amerikaanse kunstkenners, die aan het eind van de Tweede Wereldoorlog alles op alles zette om door de nazi's geroofde kunst veilig te stellen en terug te brengen naar 'huis'. Daardoor wees een vriendin met op een soortgelijke film, Woman in Gold. Alleen gaat het hier over een persoonlijk verhaal van één overlevende die één geroofd familieschilderij terug wil vorderen van Oostenrijks grootste museum. En laat dat nu net Oostenrijks beroemdste schilderij zijn...

Mocht u niet weten waar deze 'Mona Lisa' van Gustav Klimt hangt, dan raad ik aan om dat ook niet voor het bekijken van de film op te zoeken. Dat houdt het extra spannend. Want gaat erfgename Maria Altmann haar rechtszaak tegen staat Oostenrijk nu wel of niet winnen? En wat als?

Op het schilderij zien we haar favoriete en veel te vroeg overleden tante Adèle, stevig gehuld in bladgoud, met haar dierbare halsketting om de nek. Maria kreeg deze ketting van haar oom nadat tante was gestorven en moest toezien hoe ook hij bruut door de nazi's werd meegenomen. Een verhaal vol emotie dus. De hele aanloop naar de roof en haar eigen nipte vlucht naar Amerika zien we als flashbacks door de hele film terug. Het schilderij werd nog tijdens de oorlog bezit van het museum en dat zou - volgens het testament van Adèle - ook haar laatste wens zijn geweest. Maar Maria vindt brieven tussen de spullen van haar overleden zus, die deze versie van het verhaal aan het wankelen maakt.

Maria huurt dus een jonge advocaat in om er eens in te duiken. Dit blijkt toevallig de kleinzoon van de beroemde componist Arnold Schönberg, die ook als vluchtende Oostenrijker in Amerika terecht kwam. Hij gaat dus uiteindelijk vol voor deze zaak om - net als Maria - ergens iets recht te willen zetten. Ook al kan geen enkele winst al het verlorene goedmaken...

Ik lees verschillende recensies, die nogal kritisch zijn over de platte inhoud, de mogelijk halve waarheden en onzuivere motieven, en over de wijze waarop alle Oostenrijkers in deze film nog altijd als bozige nazi's worden afgeschilderd. Ze hebben wel een beetje gelijk. Deze film bevat minder 'goud' dan het schilderij waar ze voor vechten. Maar ik vind het wel heerlijk gespeeld en vermakelijk om naar te kijken. En het zet je toch weer even aan het denken over al het geweld - fysiek en emotioneel - dat met deze oorlog gepaard is gegaan. Wetende dat er ook nu nog rechtszaken lopen tegen musea of particulieren, die kunst in bezit hebben waar ze niet rechtmatig aan zijn gekomen. En ik ben bang dat die geschiedenis ook nooit helemaal voorbij zal zijn.

Reserveer in onze catalogus.