De Vijf en de geheime doorgang

De vijf? Zijn dat niet die kinderboekjes van Enid Blyton? Over vier kinderen en een hond die allerlei avonturen beleven? Dat klopt. Maar dat is voor kinderen toch?! Dat is maar de vraag. Het is kinderlectuur die, onterecht, aan de volwassen aandacht is ontglipt. Dat wel misschien. 

Ik ga niet beweren dat De Geheime Doorgang een literair hoogstandje is. Doorspekt met kwinkslagen waar een kind overheen leest en waar u dan bij in de lach schiet. Het is niet stiekem een verhaal met meerdere lagen die uw bijkans nieuwe inzichten geeft. Nee, van dat alles houdt Blyton gelukkig niet en juist daarom zakte ik als een leesvraat door dit verhaal. Wars van pretentieuze omhaal versta ik ineens kindertaal. Wat gebeurt er, plat gezegd? Ik vergeet honderdzestig bladzijden lang dat ik geen kind meer ben. 

Ik ben terug in mijn meisjeskamer en lig op bed. Onder de dekens knip ik de zaklamp aan omdat het grote licht mijn wakker zijn verraad. En dat is niet de bedoeling vinden mijn pa en ma. Dat ouderlijke gezag daar beneden op de bank. Toch is het geen ongehoorzaamheid wat me drijft, maar de honger naar avontuur. Een met De Vijf. We zoeken ons rot naar de doorgang in Kirrinhoeve. Waar is het? Wat gaan we daar vinden? De geheime kaart is lastig te ontcijferen en die huisonderwijzer loopt ons steeds voor de voeten. Heel irritant! Is die man wel te vertrouwen? Denk ik, denken we dan. 

Als ik het boek dichtklap ben ik weer thuis en is mijn drift naar avontuur gestild. Dat is wat u mogelijk te wachten staat als je De Vijf hun gang laat gaan. Ze gaan met je aan de haal. In klinkklare kindertaal. Dat wel.  

Pleun Vermaas

Reserveer De Vijf en de geheime doorgang in onze catalogus.