House of cards speelt in de hoogste regionen van de Amerikaanse politiek. Frank Underwood is een congreslid, die feilloos de zwakke plekken van zijn medestanders en tegenstanders aanvoelt, evenals wie hij voor zijn karretje kan spannen om zijn doelen te bereiken. Hij kan mensen maken en breken en weet als geen ander hoe hij mensen die hij kan gebruiken afhankelijk van hem kan maken. Veel mensen hebben geheimen en daar weet hij slim gebruik van te maken. Zijn vrouw Claire doet niet voor hem onder. Dat gaat goed als de doelen parallel met elkaar lopen. Dat doen ze echter niet altijd. In dat geval ontstaat er een mentale clash die zijn weerga niet kent. Dan denk je dat een crimi of thriller spannend is en je op het puntje van je stoel brengt....
Soms ontmoet Frank een tegenstander die aan hem gewaagd is. Dat geldt zeker voor de klein, frêle verslaggeefster Zoë. Zoë is feitelijk net zo nietsontziend in het bereiken van haar ambities als Frank. Ergens kunnen zij dit wel in elkaar waarderen, maar makkelijk maken ze het elkaar niet.
Ik had in eerste instantie nog een beetje sympathie voor Underwood, maar naarmate de afleveringen elkaar opvolgen wordt steeds meer duidelijk dat het niet alleen gaat om slim mensen tegen elkaar uitspelen. Nee, het gaat over leugens en bedrog, corruptie en letterlijk over lijken.
Kevin Spacey zet een geweldige Francis Underwood neer. Het is niet voor niets dat deze Netflixserie met vele prijzen is overladen. Af en toe vervaardigt Frank zich er tussendoor toe de kijker toe te spreken. Dan geeft hij kort aan wat de situatie van hem vraagt en betrekt hij je bij zijn vuige plannen. Vervolgens kunnen we zien of hij deze inderdaad juist heeft ingeschat. Een uiterst slimme opzet, want daardoor voel je je toch een beetje een handlanger van Frank. Zoveel slechtheid. Je zou toch denken dat ergens zijn Waterloo moet liggen. Vooralsnog hebben we echter nog heel wat afleveringen te gaan...
Reserveer House of cards in onze catalogus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten