Gedichten voor gelukkige mensen

Het is weer mijn beurt om te bloggen voor de bieb en ik zit even op een leeg spoor. Ik speur m'n geheugen af naar iets moois waar ik nog niet over geschreven heb. Het blijft leeg. Is er dan nergens een haakje? Ach ja natuurlijk, we zitten midden in de Poëzieweek van Nederland en Vlaanderen. Tijd dus voor een dichtbundel. En verhip, ik ontdek dat ik zelfs een Bart Moeyaert in de kast heb staan waar ik nog niet over heb geblogd. Foei! Tijd om dat goed te maken dus.

Bart Moeyaert was van januari 2006 t/m januari 2008 stadsdichter van Antwerpen. Alles wat hij in deze functie schreef - en meer - is gebundeld in Gedichten voor gelukkige mensen. Een fijne kleine bundel met leeslint (natuurlijk), vol kleine fijne poëtische momenten. Achterin staat vermeld voor welke gelegenheid elk gedicht is geschreven en hoe het onder de inwoners werd verspreid, variërend van duizenden e-mails en boekenleggers, via de achterkant van theaterkaartjes, tot één lange zin in de nieuwe stationshal.

Ik weet niet hoe hij het doet, maar het is gewoon altijd raak en bijzonder wat Moeyaert schrijft. Of het nu een verhaal of gedicht is, het klopt. Een 'schone' combinatie van ritme, taal, gedachte en vooral alles wat er tussen de regels te lezen valt. Dus tijdens deze Poëzieweek zet ik deze bundel graag weer even in het zonnetje.

Met als voorbeeld het gedicht Kies uit 2006, dat ruim tien jaar later opnieuw actueel is. Moeyaert schreef dit gedicht naar aanleiding van de provincie- en gemeenteraadsverkiezingen van dat najaar. Het werd verspreid via 2.500 e-mailadressen. Dat zou wat zijn zeg, met onze eigen verkiezingen in het vooruitzicht. Een gedicht in de bus, dat tot nadenken stemt. Misschien is niet iedereen in staat een subtiel geluid te 'horen', maar dat is geen reden om het te laten. Wat me op het idee brengt... zou een Dichter des Vaderlands niet iets zijn voor de Verenigde Staten?


Kies

Bestaan kan iedereen.
Er zijn vraagt moed.
En wat de dichter doet
is pleiten voor het een.
Hij wil zijn leven niet
door wekkers laten leiden
of als een hond onthouden
dat hij kan slapen tot
het rinkelt naast zijn oor.
Hij bauwt niet na
wat hij soms uit
een mond hoort vallen
op tram acht, of met
een zwarte kwast over
een smoel geschreven ziet.
Zelf houdt hij niet
van vlekken maken,
maar als het bot moet
stelt hij dingen scherp
zodat het snijdt.
Hij woelt en spit graag,
graaft de scherven
uit de klei, haalt het beste
wat er is naar boven,
ook al weet hij dat er
daardoor naast zijn hart
een stem blijft jeuken,
maar ach zo gaat dat
als de dingen moeilijk
worden en je bereid bent
met een pen van krijt
of kool te schrijven.
Hij is het best geplaatst
om iets over de gum
te zeggen, omdat hij
als geen ander weet
hoe leeg het is als hij
het blad omslaat, hoe snel
de fout, maar ook hoe klein
en hoe verlamd
een hand van angst.
En daarom juist blijft hij
in potlood denken,
want dat is volgens hem
het wezen van er zijn.

Reserveer de dichtbundel in onze catalogus.