Robert Ellis

Hij was voor mij het absolute hoogtepunt op Take Root vorige maand in Groningen: Robert Ellis. Ik had zijn naam al vaker langs zien komen, andere americana-liefhebbers hadden het er over, maar op de een of andere manier was ik nog niet aan bewust luisteren toegekomen. Maar hij stond wel op mijn keuzelijstje op basis van het blokkenschema voor die dag in het Noorden. Ellis kwam met zijn band voor een bliksembezoekje over, speciaal voor Take Root. En eigenlijk vanaf de soundcheck had 'ie mij al te pakken...

Geen wonder dus dat ik direct daarna overging tot het intensief luisteren van de laatste twee albums van Robert Ellis: 'The Lights From The Chemical Plant' en het meeste recente titelloze album 'Robert Ellis'. Vooral deze laatste cd vind ik echt fenomenaal. Het staat bol van allerlei muzikale invloeden, waardoor er een soort natuurlijke samensmelting ontstaat tussen country, jazz, latin en pop. Met een bijzondere eigenheid!

"Met langspelers als Photographs, een nostalgisch getinte collectie dromerige, countyneske folk en het meer eclectische The Lights From The Chemical Plant, eist de uit Houston afkomstige, nog piepjonge singer-songwriter zijn plaats op. Ondertussen kwam het tot een breuk met zijn levenspartner in Nashville en die relatiebreuk vormt het inspirerende thema van de titelloze opvolger. In negen songs verwerkt hij zijn gestrande huwelijk en het afscheid van zijn geliefde.

Ellis vertelt zijn verhalen in een soort uit zijn eigen leven geplukte shorts stories, aangevuld met een enkele cover. How I Love leende Ellis van zijn vriend Matthew Vasquez van Delta Spirit en het verfijnde instrumentaaltje Screw is van zijn kompaan, gitarist Kelly Doyle. Evenals de pedalsteelman Will Van Horn en bassist Geoffrey Muller figureert die op de vroegere werkstukken. In vergelijking met dat oudere, toch al behoorlijk imposante werk, wordt de uitwerking van zijn songs nog verder geperfectioneerd. In combinatie met de geraffineerde arrangementen krijgen we ronduit schitterend songwerk voorgeschoteld dat het niveau van door Ellis gekoesterde inspirators benaderd.

Van fraai openbloeiende pop als California gaat het via het op dartele bossa nova ritmiek huppelende Amanda naar de op vernuftige fingerpicking en steel gitaar leunende folk van Drivin’ pendelt. Zo verzeilen we bij persoonlijke ontboezemingen High Road en Elephant dat door Ellis moederziel  alleen in de studio werd geassembleerd. Het prachtige, met strijkers georkestreerde You’re Not The One ademt een identiek melancholisch gevoel uit dat ook door het idyllische instrumentaaltje  Screw vloeit. Het tempo wordt enigszins opgevoerd en de gitaren klinken wat ruiger in Couple Skate dat naar verluidt ontkiemde tijdens een tournee met Richard Thompson.

“It’s not OK that I hide in the words of a song” zingt Ellis in een emotioneel geladen finale, die van hamerend pianospel in een uitgesponnen ontknoping met ongemeen rauw gitaarspel uitmondt. Voor de eindejaarlijstjes is het nog wat vroeg maar ongetwijfeld zal je dit lichtjes fantastische titelloze werkstuk gevuld met het betere werk uit de Americana songsmidse terugvinden tussen mijn favorieten van 2016." (writteninmusic)

Ja, die opmerking over jaarlijstjes had van mij kunnen zijn... Ook een briljante gitarist overigens. Ik kan het echt iedereen aanraden: luister naar deze man en je bent verkocht. Met een stemgeluid dat af en toe wel wat aan Gilbert O'Sullivan doet denken neemt hij je mee... Maybe I'll move to California... ;-)





Reserveer 'The Lights From The Chemical Plant' in onze catalogus
Reserveer 'Robert Ellis' in onze catalogus