Het kan heerlijk zijn om je te verliezen in een stevige roman, zo'n pil die je niet weg kunt leggen. Maar soms heb ik liever kleine hapjes tussendoor dan een enorm zoveelgangen diner. En dan is zo'n verzameling columns echt heerlijk. Vooral als ze zo geestig en ontroerend zijn als die van Johan Goossens. Zomaar vanuit een veilige, witte, hoogopgeleide wereld gedropt worden in een ROC in Amsterdam als docent Nederlands voor niveau twee scholieren. Ik ben niet zo thuis in al die survival programma's, maar dit voelde voor hem vast hetzelfde.
Ik ben gelijk geraakt door een stukje uit zijn eerste column over de manier waarop hij wordt aangenomen en zijn kennismaking met de school, collega's en uiteindelijk leerlingen.
"Ineens voel ik een angst van lang geleden. Ineens zie ik weer voor me hoe ik als achtstegroeper een open avond bezocht van een vbo-school. Mijn klasgenoten voelden zich als een vis in het water tussen de boormachines en stansplaten. Maar ik vond het doodeng. De harde stemmen. De hoekige docenten. En nergens de geruststellende aanwezigheid van boeken. Wat ik voel is een oude, diepe angst voor mensen die niet lezen."
En hij zal me blijven raken. Ik snap z'n verbazing, bewondering en bezorgdheid over deze leerlingen. Meestal zo uitdagend en intimiderend, maar ondertussen ook gewoon onzeker en op zoek naar bevestiging en liefde. Hun taal is daarin heel anders, maar Goossens weet alles zo te beschrijven dat ik me onderdeel van de klas voel. En sympathie ontwikkel voor de grootste rauwdouwers. Hij lijkt me echt een toffe docent!
Dat alle ervaringen ook een mooie bron zijn voor theatershows is evident. Het wachten is op de dvd van die show en dan ga ik gewoon verder genieten!
Zet hem op Johan.
Reserveer het boek in onze catalogus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten