Hoe ik talent voor het leven kreeg - Rodaan Al Galidi

Het asielzoekerscentrum als een vergeetplaats voor ‘probleemgevallen’. Stel je een gebouw voor met honderden mensen erin; die veroordeeld zijn tot nietsdoen, zich melden en wachten op post van de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND). Sommigen worden moe, depressief, lethargisch, gek van het lange wachten of maken zelfs een eind aan hun leven. Schrijver en dichter Rodaan Al Galidi verbleef negen jaar in een asielzoekerscentrum. In zijn boek Hoe ik talent voor het leven kreeg vertelt Al Galidi hoe het leven er in Nederland aan toegaat vanaf het moment dat je asiel aanvraagt op Schiphol.

Semmier Kariem vlucht uit Irak. Zeven jaar van honger, verdwalen en angst later landt hij op elf februari om negen uur - of was het om elf uur op negen februari - op Schiphol. In de chaos van die eerste dagen in Nederland kan hij zich het precieze tijdstip niet meer herinneren. Hij vraagt asiel aan. Wat hij niet weet is dat hiermee het langste wachten van zijn leven begint, in het asielzoekerscentrum, een wachtkamer die hij deelt met vijfhonderd anderen. Intussen bestudeert Semmier het land waar hij misschien ooit deel van uit mag maken, maar ook al verblijft hij er nu, hij blijft een buitenstaander.

Zelf zegt Al Galidi er dit over:
"Dit verhaal zat me dwars. Erover schrijven lukte nooit goed, zelfs er openhartig over spreken vond ik moeilijk. Ook jaren later kon ik het er niet echt over hebben. Ik wilde verder. Ik begon het onderwerp te mijden, om niet weer meegesleurd te worden door herinneringen aan toen. [ … ] Misschien zal mij gevraagd worden of dit mijn verhaal is. Dan zeg ik: nee. Maar als mij gevraagd wordt: Is dit ook jouw verhaal? zeg ik volmondig: ja. Dit boek is fictie voor iemand die het niet kan geloven, maar non-fictie voor iemand die ervoor open staat. Of nee, laat dit boek non-fictie zijn, zodat de wereld waarin ik jarenlang heb moeten verblijven, verandert van fictie in non-fictie".

„Er zijn vier sleutels naar de Nederlandse lezer: herkenbaarheid, geen overdrijving, geen eigen mening en vooral: houd het kort. Dat laatste is echt het belangrijkste voor een Nederlandse lezer. Dit boek is eigenlijk nog te dik, maar ik had met gemak 1500 pagina’s kunnen schrijven.”

Rodaan Al Galidi beheerst de vertelkunst, in beeldend taalgebruik geeft hij een kijk op de talloze wetten en regels binnen de democratie en bureaucratie die Nederland heet. Een confronterend portret van Hollandse gastvrijheid.
'Nederlanders zijn goed in het temmen van mensen. Ze halen je ballen weg zonder dat het pijn doet.'
Een verhaal over angst, onzekerheid, willekeur en uitzichtloosheid, een verhaal dat schuurt en je met een lach en een traan leest.
Dit boek is een "must read". Ook ter ere voor de duizenden asielzoekers die ‘Semmier Kariem’ heten.

Reserveer hier Hoe ik talent voor het leven kreeg in onze catalogus