Gips

Anna Woltz schreef al vele mooie en geliefde kinderboeken, maar een griffel won ze nog nooit. Tot deze zomer. Tijdens de Midzomerkinderboekenborrel ging de Zilveren Griffel in de categorie 9 jaar en ouder naar haar prachtige boek Gips. En wat mij betreft 'verzilverd' ze hem in oktober voor de Gouden Griffel! Dat ik dit jaar bij die boekenborrel mocht zijn is voor dit blog niet ter zake doende, maar wel een leuk detail :-)


Het rapport van de Griffeljury is eigenlijk al voldoende om hier te vermelden:

Gips kent een eenheid van tijd en plaats en een veelheid van handelingen en gedachten. Het boek is in de ik-vorm geschreven, in de tegenwoordige tijd. Heel direct lezen we, in flonkerende afwisseling, wat er gebeurt en wat Fitz voelt en denkt. Knap beschrijft Woltz haar ontwikkeling en de met elkaar botsende gevoelens meesterlijk. Fitz’ taal wordt geleidelijk minder sarcastisch, maar blijft raak en puntig. Gelukkig maar, want dit brengt superieure humor in het boek. Haar stijl maakt het Woltz mogelijk dit rijke verhaal in slechts 166 bladzijden te vertellen. Virtuoos verbindt en vervlecht ze verhaallijnen. Haar beeldende taal heeft geen nadere uitleg nodig. Alles heeft een functie.

Woltz heeft een geraffineerde manier om informatie te introduceren en te doseren. Sommige dingen zijn raadselachtig en worden pas later duidelijk. Ze stuwen het verhaal voort. Waarom heeft Fitz een tijgermasker op als ze naar het ziekenhuis gaat? Wie is Benjamin? Maar nergens is het boek overgeconstrueerd, integendeel: het is zeer toegankelijk. Handig maakt Woltz in deze ziekenhuiscontext gebruik van fysieke en medische metaforen. Overtuigend is de verwerking van medische informatie, mooi de tegenstelling tussen het klinische van het ziekenhuis en de hitte van de gebeurtenissen.

Maar goed, laat ik het nog even uitleggen.

Het is kerstvakantie en sneeuwkoud. Fitz is 12 jaar en 3 weken. Haar ouders gingen scheiden toen ze 12 jaar en 2 weken oud was. Sindsdien is ze boos, vooral op haar moeder. En haar woordenschat is uitgebreid met een heen-en-weer-tas. Zij en haar 9-jarige zusje zijn nu met die tas bij papa. En Fitz zit behoorlijk in de puberale piepzak, wat we als lezer na een tijdje ook wel begrijpen.

De dag (en het boek) begint met een fietsongeluk waarbij haar zus gewond raakt en ze snel naar het ziekenhuis moeten. Moeder wordt opgetrommeld en het gezin lijkt even weer compleet. Maar alles voelt anders en Fitz begint aan haar eigen ontdekkingsreis in het grote ziekenhuis. Daar ontmoet ze de mooie maar mysterieuze Adam, die z'n eigen verhaal met zich meedraagt in dit gebouw. En de jongere, malle Primula, met een rits van littekens in haar borst vanwege een hartoperatie. Allemaal verhalen, allemaal emoties. Aan het eind van de dag (en het boek) is het buiten donker en koud, maar Fitz van binnen weer wat lichter en warm.

Ik heb genoten van het tempo, de humor, de serieuze kinderemoties die overal doorheen lopen, de ondernemingszin van alle kinderen in het verhaal en die onbegrijpelijke volwassenen in het decor. Nou ja, lees zelf de verzamelde recensies maar even en stop hem dan lekker in je vakantiekoffer!

Reserveer het boek in onze catalogus.