En hoe het dan ook weer dag wordt

Ik weet niet meer precies hoe Maaike Ouboter in m'n leven kwam, want 'De beste singer-songwriter van Nederland' heb ik nooit gevolgd. Maar ineens was ze daar. Met haar prachtige Dat ik je mis. Waarmee ze heel singer-song Nederland in het hart raakte. Nog altijd krijg ik - meestal op hetzelfde moment - een brok in m'n keel. Heel knap als je dat voor elkaar krijgt. En dan is daar dus ineens het debuutalbum van Maaike. Vol met liedjes die me op dezelfde manier roeren en raken.


Maaike is een kunstenaar. Een taalkunstenaar, in mijn oren. Dat hoor ik in alle liedjes op die cd En hoe het dan ook weer dag wordt. En dat lees ik ook terug op haar website:

Maaike Ouboter praat niet, ze proeft. Ze proeft zinnen. Ze begint, hakkelt soms, hapert. Herbegint dan. Het is alsof ze haar spraakwater eerst voldoende moet kruiden voor ze zich zeker voelt om een zin de wereld in te sturen. Ze noemt zichzelf een onderzoeker. Ze onderzoekt haar emoties, haar gevoelens. En schrijft daar dan een liedje over. Zoals ze praat, zo zingt ze ook. Eerst tastend, balancerend. En dan: raak. Zingen is voor Maaike een emotionele kraan opendraaien. Als ze zingt, is ze wie ze is.

Ze schrijft heus niet alleen maar over liefdespijn of levensleed. Ook alle blijere liedjes - of de odes aan haar broer en Maarten van Roozendaal - houden diezelfde eenvoud, die mooie woordspelingen en die zachte melodielijnen. Ja, ik vind Maaike een groot kunstenaar. En deze liefde voor haar bevestigt mijn liefde voor schoonheid en het kleine gebaar.

Ik heb op deze cd inmiddels ook een nieuwe favoriet ontdekt. Het nummer 'Lijmen' breekt me. Telkens weer, en eigenlijk altijd op hetzelfde moment. Hoe doet ze dat toch. Voor u hieronder de opvallende videoclip die hierbij verscheen, maar om eerlijk te zijn vind ik haar live bij Humberto nog gevoeliger.

Dank Maaike. Blijf schrijven. Blijf zingen. We hebben je nodig.



Reserveer de cd in onze catalogus.