Gedichten die vrouwen aan het huilen maken

Tja, elke bloemlezing moet natuurlijk een soort thema hebben. Want hoe selecteer je verhalen of gedichten als je geen criterium hebt? Isa Hoes kan zelf tot tranen toe geroerd zijn door woorden. En kennelijk dacht ze dat er meer mensen die kwetsbaarheid wel wilden tonen. Een mooie aanleiding dus voor de bundel Gedichten die vrouwen aan het huilen maken.

Isa Hoes vroeg aan 60 toonaangevende Nederlandse en Vlaamse vrouwen die zij bewondert en inspirerend, moedig, grappig, talentvol en gepassioneerd vindt om hun meest dierbare gedicht met haar te delen. Dat levert een bijzondere bundel op. Er komen schrijfsters, actrices, kunstenaressen en politica's voorbij waar ik soms nog nooit van heb gehoord. Maar het geeft een ontroerend inkijkje in de geest van vrouwen die ons huidige tijdsbeeld bepalen, zo zegt ze op de achterflap.

Toch voelt het ook wel een beetje vergezocht ofzo. Ik weet niet zeker wat het is, maar iets irriteert me een beetje. Wat het boekje meer biedt dan een doorsnee bloemlezing, dat zijn de korte persoonlijke anekdotes van die vrouwen over hun keuze voor dat bepaalde gedicht. Waar ze het voor het eerst lazen of hoorden, welke rol het in hun leven speelt, dat soort dingen. Met natuurlijk een kleine cv, want de uitgever heeft er al rekening mee gehouden dat ik niet de enige ben die niet elke vrouw direct kent.

En misschien is het juist dat wel. Want gaat het nu om die toonaangevende vrouwen of om de poëzie? De leukste bijdrage komt voor mij eigenlijk van Isa Hoes zelf, in het nawoord. Waarin ze vertelt over de zwerver die haar - toen ze dit project net had afgerond door het voorwoord aan de uitgever te sturen - aansprak in het Vondelpark. Of hij haar een gedicht mocht voordragen. Die woorden raakten haar zo, evenals het gesprek dat erop volgde, dat deze zwerver alsnog een verdiende plek kreeg in dit boek.

Ach, en het raakt me natuurlijk ook dat geen enkele van deze 'prominente' vrouwen een gedicht van Bart Moeyaert heeft voorgedragen. Want ja, als Isa het aan mij had gevraagd... Daarom hierbij helemaal gratis en voor niets een 62e bijdrage voor deze bloemlezing. De anekdote die erbij hoort valt buiten het bestek van dit bieblog, dat mag u zelf bedenken :-)

Kwijt

Zo kwijt als dood
mag je niet gaan.
Hoe ruim ik op
als ik niet eens
kan bellen, vragen
of je onze foto nog wel wil?
Dan blijft het eeuwig stil
in huis en ben je
niet eens weg, maar dood.
Nee, als ik je verlies,
dan hoop ik dat ik
op mijn zakken sla,
een poosje zoek
en dan ineens bedenk
dat jij allang
gevonden bent
door wie je liever ziet.
Dan zal ik kunnen rusten.
Anders niet.

Bart Moeyaert

Reserveer Gedichten die vrouwen aan het huilen maken in onze catalogus.