Zurich is geen makkelijke film, maar dat kennen we al wel van Sascha Polak. De make-up afdeling kon op vakantie, en de haarstylisten volgens mij ook. Bij wijze van spreke dan natuurlijk. Zurich is rauw en aangrijpend. Veel treurige beelden, van vrachtwagens, wegrestaurants, armoedige huizen, en dat is in een koude, donkere, natte en grijze wereld. Nee, het was vast geen feestje om deze film te maken. Maar dat zal wel geholpen hebben bij het neerzetten van het verhaal en de personages.
Wende speelt Nina, een vrouw die 'gevangen' zit in een vreselijke pijn. Ze dwaalt, ze doolt, ze zoekt vrachtwagens en mannen, maar geeft niets van zichzelf bloot als ze uiteindelijk bij één van de mannen blijft hangen. Ja, haar man is dood, of heeft haar verlaten. Hangt er vanaf aan wie ze het vertelt. Er is maar heel weinig dialoog en er gebeuren dingen waarvan je denkt "Hè? Waarom? Hoezo?" Je kijkt, volgt, wacht en hoopt op een soort verklaring. Die komt, aan het eind. Maar die roept uiteindelijke weer nog meer vragen op.
Ook bijzonder is de vertelvorm. De film begint met 'deel 2'. Op een treurig dieptepunt gaan we terug naar deel 1. Waarin we langzaam haar drama en het pijnlijke verraad leren kennen. Al krijg je maar weinig hulp bij het in elkaar passen van de puzzelstukjes. Ja, ook als kijker moet je wel een beetje aan het werk. En ook in die aanloop doet Nina dingen waarvan je denkt 'nee, dat kán toch niet?' Maar ja, in wanhoop is een mens tot veel in staat.
Voor een indruk kies ik niet voor de officiële trailer, maar voor de vertolking van de titelsong, door Wende zelf natuurlijk. Dat zegt genoeg. Geen chips-en-popcorn-familiefilm, maar wel een ijzersterk debuut. Ben benieuwd naar film nummer 2.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten