Patrick Conrad, een Antwerpse renaissancistische kunstenaar, levert hier een schitterende thriller af met een donkere plot en scherp geprofileerde nevenfiguren uit de onderwereld. Hij schrijft daarenboven prachtig proza, nu eens rauw dan weer vertederend.
Moco speelt zich af rond de eeuwwende. Op de overgang naar het nieuwe millennium brengt Harry Kramer zijn jaarlijkse bezoek aan zijn moeder. Hij komt te laat. Hij treft haar dood aan op de grond onder haar appartement. Zelfmoord is uitgesloten. Harry is een bekende fotograaf in bepaalde kringen in Antwerpen. Zijn werk bestaat vooral uit plaatjes, geschoten van dode beroemdheden of andere 'gevallen' waarover gesproken wordt in het Antwerpse. Hij leeft een beetje aan de zelfkant van de maatschappij. Door zijn bijzondere contacten lukt het hem materiaal veilig te stellen dat hem in staat stelt de levensloop van zijn moeder te volgen. Zijn moeder is namelijk een groot aantal jaren uit zijn leven verdwenen en niemand heeft hem ooit kunnen vertellen wat er in die jaren is gebeurd. Gezien de verdachte omstandigheden waaronder ze is overleden moet de oplossing wel haast in dat verzwegen verleden liggen.
Patrick Conrad heeft allesbehalve toevallig een fotograaf als zijn hoofdpersoon gekozen. Kramer werkt voor het sensatieblad Shock en is gespecialiseerd in foto's van omgekomen beroemdheden. Door zijn goeie macabere connecties in de grauwe wereld van de kleine criminaliteit, van de ritselaars en de afkoopbare politie, slaagt hij er vaak in sneller dan gerechtsfotografen beelden te schieten en door te verkopen aan de volstrekt amorele hoofdredacteur Demeester. Als fotograaf leeft hij beroepshalve in de tegenwereld, de donkere, tweedimensionele spiegelwereld. Wat hij laat zien zijn geen fraaie beelden, maar wel fraaie foto's. Deze tegenstelling kom je telkens opnieuw tegen.
Een prachtig onderdeel van het boek vormt zijn relatie met de de Senegalese Adiouma, een stripteaseuse. Adiouma volgt Harry een tijdje in zijn zoektocht naar het verleden van zijn moeder. Al gauw ontdekt Harry echter de parallel met zijn moeder. Adiouma leeft vanuit een heel basaal perspectief.
Hoewel halverwege het boek voor mij de plot al redelijk duidelijk was heeft me dat er geen moment van weerhouden het boek, met veel plezier, uit te lezen. En dat niet in de laatste plaats vanwege het Nederlands met een Belgisch randje.
Conrad ontving dit jaar voor dit boek de Hercule Poirotprijs. De jury van de Poirotprijs prees de Antwerpse zeventiger Conrad, die al vier keer genomineerd was, vanwege de ‘hoge kwaliteit van zijn werk, met een esthetische kwaliteit, waarbij hij zowel hoge als zeer volkse thema’s verbindt’.
Reserveer in onze catalogus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten