Eigenlijk wist ik het al bij het horen van de eerste noten van het eerste nummer: dit wordt 'm. En verreweg de beste graadmeter is uiteraard de tijd die zo'n schijfje in je cd-speler doorbrengt... Wekenlang draaien, in repeat, zonder dat het verveelt.
Damn, wat hebben The Bros. Landreth een heerlijke plaat gemaakt!
Damn, wat hebben The Bros. Landreth een heerlijke plaat gemaakt!
De meningen zijn nog steeds verdeeld: zingt JW Roy nou fijner in het Engels of in het Nederlands? Ik werd fan van het Engelstalige repertoire, maar kon ook het Nederlands wel waarderen. Maar eerlijk is eerlijk, ik ben erg blij met dit nieuwe meesterwerk... Live te beleven in Enschede op 21 januari!
December vorig jaar was deze plaat al in mijn bezit, maar officiële release was pas in 2015. Caitlin Canty moest dus even geduld hebben.. Wel spannend overigens, want vorig jaar zou ze misschien wel nr. 1 zijn geworden. Maar met stip op 3: een fantastische rootsplaat (geproduceerd door de nummer vier van mijn ranglijst overigens, en da's te horen).
Nieuwe albums van Jeffrey Foucault kunnen eigenlijk altijd rekenen op hoge waardering van mijn kant. En hoewel 'Salt As Wolves' een iets minder grote indruk maakte dan bv. de nr. 1 van 2011, is het opnieuw een album vol prachtige 'omfloerste' muziek (als u begrijpt wat ik bedoel).
Fantastisch authentiek geluid, heerlijk sfeer... The Deslondes zorgen voor de lekkere rock&roll-component in dit lijstje. Live helaas gemist afgelopen jaar, maar ik hoop nog een kans te krijgen!
Nog zo'n album dat uit een ander tijdperk lijkt te komen: Jake Xerxes Fussell klinkt als Ry Cooder in vroegere dagen en heeft een mooi vintage album gemaakt met traditionals en oude composities. Stripped, naked, hoe je het maar wilt noemen: back to basics van hoog niveau.
Als liefhebber van treurbeuken woerd ik weer op mijn wenken bediend met 'Fortune' van Rod Picott. Eigenlijk niet eens zo'n goede zanger, maar dat maakt hij goed met mooie liedjes, fraaie teksten en sobere uitvoeringen. Imponerende eenvoud.
Ik weet niet eens meer waar ik voor het iets las of hoorde van Great Peacock, maar mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Verrassende aankoop dit jaar, en geen moment spijt van gehad. Voer voor liefhebbers van Ryan Adams.
Hij zal ongetwijfeld weer in veel jaarlijstjes een plek hebben gekregen, maar Jason Isbell maakt wel minder indruk met deze opvolger van de absolute nummer 1 van 2 jaar geleden. Maar misschien waren de verwachtingen ook wel wat te hoog gespannen: pas na een paar keer draaien wist ik het album alsnog te waarderen. Al blijft het kennelijk lastig om tegen je echtgenote te zeggen dat je echt niet op elk nummer een tweede stem of jengelende fiddle wilt horen...
Een album in een wat andere stijl dan je van Warren Haynes gewend bent: veel meer folk dan rock. Prachtig opgenomen, veel authentieke instrumenten, en het geheel klinkt doorleefd. Nadeel? Ja, dat is er wel, want ik vind een aantal nummers domweg te lang.. En daardoor het album misschien ook wel. Less is more geldt wat mij betreft niet alleen voor instrumenten en elektronica, maar ook voor de duur...De afspeellijst:
Links naar de vorige jaarlijstjes:
2009 2010 2011 2012 2013 2014
1 opmerking:
Mooi werk weer Eck!
Een reactie posten