Het grappige van herlezen is wat mij betreft de herkenning van sommige kleine feitjes uit een boek, merkend dat je daarbij nog steeds dezelfde beelden in je hoofd hebt.
Als iemand me vooraf zou hebben gevraagd wat ik nog wist van het verhaal en van het boek, dan zou ik waarschijnlijk antwoorden dat ik nog wist dat de hoofdpersoon ergens in Italië voor een fortuin aan overhemden, pakken en schoenen kocht. Niet dat het daar om draaide natuurlijk, maar kennelijk maakte dat indruk in 1989; het jaar waarin ik het boek kocht en voor de eerste keer las ;-)
"Leo Kaplan, schrijver van negen geslaagde boeken, is in afwachting van de erfenis van zijn vader: een week voor zijn negenendertigste verjaardag zal hij de miljoenen ontvangen die 'Jood Kaplan', handelaar in schroot en afval, bij elkaar heeft gesappeld. Eigenlijk wil Leo de erfenis niet. Hij wil schrijven. Hij wil liefhebben. Hij wil het 'bange jongetje' dat in hem schuilt verjagen. Dat heeft hem beroofd van zijn grote jeugdliefde en - uiteindelijk - van zijn inspiratie. Negentien jaar nadat die heerlijke liefde kapot ging, reikt het leven Leo Kaplan, tijdens een reis naar Rome, de hand. De actie in deze uitzonderlijke liefdesroman voert de lezer van Amsterdam naar Caïro, van trapezewerkers naar gorilla's, van ernst naar hilariteit." (flaptekst)Erg leuk dus om weer opnieuw te lezen, vooral ook om het te spiegelen aan je eigen leven, je eigen inmiddels opgedane ervaring en je wellicht op vele fronten gewijzigde opvattingen. En de opvattingen die gelijk zijn gebleven natuurlijk... Een 'trip through memory lane', waarbij het boek meer hulpmiddel is dan centraal staat.
Als u het niet erg vindt, ga ik weer even verder met herlezen...
Iemand anders nog ervaringen met herlezen? En gaat herlezen nou over jezelf of over het boek? Ik hoor het graag...
Fijn weekend!
Reserveer in onze catalogus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten