In 2008 werden op een Amerikaanse highschool opmerkelijk veel meisjes tegelijkertijd zwanger. De zussen Delphine en Muriel Coulin verplaatsten dat gegeven naar het Franse kustplaatsje Lorient ten tijde van de economische crisis. Als de populaire 15-jarige Camille zwanger raakt en besluit het kindje te houden, gebeurt er iets met alle opgroeiende vriendinnen om haar heen. Ze raken aan het dromen, fantaseren én verlangen. Na de warme zomervakantie blijken zeventien meiden van dezelfde vriendenkring zwanger. Tot grote schrik en onrust van ouders en schoolhoofd. En de jongens weten eigenlijk ook niet wat hun overkomt, al die 'warme' meiden vol interesse...
Maar gelukkig gaat de film niet over hóe ze zwanger worden, maar over hoe ze elkaar aansteken met hun dromen en in al hun jongvolwassene onschuld echt geloven dat ze gelukkig zullen worden, met elkaar in één groot huis en hun zeventien baby's. De vrouwelijke filmmakers hebben een mooie poging gedaan die vrouwelijke romantiek en logica in beeld en dialoog te duiden. Dit is geen hormonale drang naar seks, maar naar het samen zwanger zijn en kinderen zien opgroeien. Zonder man is geen bezwaar. Het gegeven van die zeventien naïeve bolle buiken levert soms wat lacherige scènes op, maar weet ook te ontroeren.
Natuurlijk - en gelukkig maar voor de kwaliteit van de film - heeft dit alles geen happy end. Want er is niks romantisch aan om met 16 jaar je eerste kind op de wereld te zetten. Of te verliezen. Over de meiden afzonderlijk leren we niet zoveel, dat is misschien wel jammer. Hun echte dromen, gedachten en twijfels blijven buiten beeld. Deze film zoomt vooral in op de kracht van 'samen sterk tegen de hele wereld'. Maar waarom hunkeren ze daar eigenlijk zo naar? Het is dat het kennelijk echt is gebeurd, anders zou ik het een hele ongeloofwaardige film vinden. En juist dat maakt het weer interessant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten