Het overkomt me eerder bij panisch optimistische liedjes dat het huilen mij nader staat dan het lachen. En dus word ik juist blij van een nieuwe release van Rod Picott: Fortune.
Een plaat voor de liefhebbers van echte treurbeuken...
Picott is regelmatig in Nederland voor concerten: in januari 2016 is er weer een mogelijkheid om hem live te zien en te horen. Aardige bijkomstigheid: hij staat in Paradiso op dezelfde avond als Jason Isbell (zie mijn eerdere post). Dat wordt dus een extra lange avond, want de concerten schijnen op elkaar aan te sluiten... Heaven voor de huilebalken! En ik weet nu al dat ik met een grote gelukkige grijns de poptempel ga verlaten. Daar word ik blij van ;-)"We kennen de vanuit Nashville opererende Rod Picott als een oerdegelijke songwriter. Illustere collega troubadours als Ray Wylie Hubbard, Fred Eaglesmith en Slaid Cleaves namen songs van hem op. Met jeugdvriend Cleaves werkte hij al vaker samen. Als Picott uit Maine verkast komt hij in Colorado terecht als busker in de straten van Boulder en perfectioneert zijn songwriting. De verhuizing naar Nashville in ’94 brengt zijn muzikale carrière in een stroomversnelling. Via een job in de merchandising en als tourchauffeur voor Alison Krauss verovert hij een vaste stek in het voorprogramma van de bluegrassdiva. Picott besluit de stukadoorsspatel definitief op te bergen als Tiger Tom Dixon’s Blues wordt uitgebracht in 2001. Ondertussen wordt een indrukwekkend oeuvre uitgebouwd met een handvol langspelers opgebouwd uit songs waarin observaties over het arbeidersmilieu, de leefwereld waarin Picott vertoeft, een grote rol spelen.Op de nieuwe langspeler vinden we slechts sporadisch universele thema’s terug zoals in Drunken Barber’s Hand “I Don’t need to read the news or the tea leaves to understand that this world’s been shaked by a drunken barbers hand” of This World Is A Dangerous Place. Jerimiah is een schrijnend verhaal over een Amerikaanse soldaat in Irak die niet terugkeert uit de woestijn en zijn familie verweest achterlaat. We horen een verstilde akoestische gitaar en prevelende zang maar de impact van de woorden blijft nawerken. “Sisters cry, dads can’t speak, a mother’s work is never done when soldiers don’t come home”.Op Fortune wordt de focus verlegd naar meer persoonlijke gevoelens van de songwriter in treurige verhalen over afgebroken relaties. Alicia en Secret Heart drijven op akoestische gitaar, het wrange I Was Not Worth Your Love is ruimer georkestreerd. In Uncle John graaft Picott diep in een duister familieverleden en creëert de elektrische gitaar van Will Kimbrough een grimmige sfeer, terwijl producer Neilson Hubbard drumbeats deponeert. Sporadisch manifesteren de begeleiders zich op de voorgrond in een wat feller Elbow Grease of een ritmisch Until I’m Satisfied maar meestal blijven ze discreet op de achtergrond. Deze voortreffelijke langspeler werd in nauwelijks anderhalve week ingeblikt: wellicht om de concertsfeer te benaderen en daar zijn Rod Picott en kompanen wonderwel in geslaagd." (writteninmusic)
Reserveer in onze catalogus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten