Het is een aangrijpende film. Vooral door hoe de spanning zich opbouwt met elke etappe die ze moeten afleggen. Van een luchtige moment - soms afgewisseld met fijne jeugdherinneringen - gaat het plots over naar een dichtklappende deur. Waarachter teveel mensen in een te kleine ruimte. De angst en benauwing is zo voelbaar, zeker op groot scherm in een donkere filmzaal.
Het is bijzonder om te weten dat de film is geschoten in een documentaire stijl, maar in feite is het een drama uitgevoerd door niet-professionele acteurs en met geïmproviseerde dialoog. En dan spelen de acteurs meestal fictieve versies van zichzelf. De jongste van de twee, Jamal, is een echte Afghaanse vluchtelingen en de Iraanse politieagent, die de twee vluchtelingen terugstuurt naar Pakistan, wordt gespeeld door een echte politieagent. In feite speelt hij zijn normale werk na voor de camera. Ook zijn de meeste scènes gespeeld op locatie, behalve in het vluchtelingenkamp, waar ze te maken kregen met veel vijandigheid van een nabijgelegen dorp. Het moet een interessant filmproces zijn geweest.
Het raakt me, zo'n menselijk drama. Zeker nu er zo voelbaar zoveel mensen op drift zijn over de wereld, en in snel tempo ook bij ons om de hoek komen wonen, hopend op een beter leven.
Reserveer in onze catalogus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten