Dat is niet zo moeilijk, want de film is (nog) niet in de catalogus van de bibliotheek aanwezig (inmiddels wel: The fault in our stars, de redactie). Zal ik het maar verklappen? Het is níet dit boek geworden. Simpelweg omdat het even een hype leek om het boek te lezen of de film te zien. En hoe vreemd werkt dan mijn brein, want deze vertikt het mee te gaan in de hype. Ik wil een boek die me raakt om enkel het verhaal/het plot/ de twist/de schrijfstijl (zo kan ik nog wel even doorgaan). Dit maakt dat ik het boek naar alle waarschijnlijkheid dan ook nog wel eens ga lezen, maar nu ff niet.
Ik ben wel de schrijver trouw gebleven, want ik ben wel in een ander werk van Mister Green gedoken. Uitgekomen bij een jeugdboek: Het grote misschien. Ik wilde van zijn schrijfstijl proeven, weten wat zijn andere ‘populaire’ boek nu zo bijzonder maakt. Los van het verhaal. Het boek werd in 2005 uitgebracht. In 2006 won hij de Michael L. Printz Award. Oké, ik ben officieel nieuwsgierig.
Dit maakte dat ik me, voor dat ik het wist, bevond in een discussie over de titel…. Als ik enkel naar het verhaal kijk had ik de titel gehouden zoals ie was: looking for Alaska. Als ik kijk wat het boek met mij doet zeg ik dat Het Grote Misschien een goede titel is. Want opzoek naar Alaska is een vertaling die wat mijn betreft de lading van het verhaal niet dekt. Aan het einde van het boek dacht ik: jà, zo is het wel. En dat heeft voor een groot deel te maken met de titel. En de verwijzing naar het labyrint waarin we allemaal verkeren.
Alvorens ik aan het boek begon wist ik niet dat deze gevuld was met laatste woorden van prominente persoonlijkheden. De hoofdpersoon is hierdoor geobsedeerd. Wat ik wel wist is dat John Green er een zwak voor heeft. Ik vind het erg kostelijk dat er een stukje schrijver verborgen zit in het verhaal. Het verhaal bestaat uit twee delen: ervoor en erna. Dit heeft mij in het begin zeker door het verhaal gesleept. Want als ik eerlijk ben was ik in het begin niet gecharmeerd van het verhaal. Maar ik wilde zo graag weten: waar ‘voor’ en waar ‘na’ precies. Dat fascineerde me dusdanig dat ik gedreven was verder te lezen.
Het boek valt onder ‘jeugdboeken’, maar ik moet zeggen dat ik het thema best pittig vind. Ik kan me voorstellen dat je als 15-jarige niet bezig houdt met de vraag ‘hoe we uit het labyrint van lijden’ komen. Maar tegelijkertijd weerspiegelt het op een mooie manier het leven en de weg die we allen tezamen maar toch individueel moeten afleggen. En dat je je soms op een tweesprong bevindt waarbij je kiest/je laat leiden/wordt gedreven voor een bepaalde afslag waarvan je niet weet ‘of’ en ‘waar’ de beren op de weg zich bevinden. Het leven is geen geasfalteerde weg, maar een rocky road. En met deze insteek zie ik in dat het een jeugdboek kan zijn die helpend en troostend kan zijn voor jongeren.
De hoofdpersonen zijn tieners die drinken, roken en er een expliciet taalgebruik op nahouden. Alle ingrediënten om in Amerika onder ouders een opstand te ontketenen. Want ouders van tieners waren allerminst blij met dit boek. En dit lieten ze weten ook. Zo vonden ze dat Green een smerig boek had geschreven. Green heeft zijn boek publiekelijk zijn boek verdedigd. Hij liet weten dat het boek voor meer staat dan enkel de seksuele ethiek waar de ouders over vallen. Ook liet hij weten dat het boek nooit als ‘kinderboek’ is betiteld en ook niet in deze schappen van een boekwinkel te vinden is.
Fascinerend toch dat een boek zeven jaar nadat deze is uitgegeven pas populair is geworden onder de jongeren in Amerika. Oké, wellicht heeft de verschijning van John Green zijn vijfde roman er lichtelijk iets mee te maken….wie zal het zeggen. Ook opmerkelijk dat de film rechten voor dit boek al waren gekocht door Paramount Pictures in 2005, maar dat de film op de spreekwoordelijke plank terecht is gekomen. En wat dan weer jammerlijk minder opmerkelijk is, is dat na de verfilming van The fault in our stars, er opeens wel iets in wordt gezien…. Ohw wacht, hoor ik daar nu geldwolven huilen?
Nu had ik graag ter afsluiting een beknopte samenvatting gegeven van het boek. Maar ik kan mezelf niet aan het gevoel onttrekken dat wanneer ik dat doe ik teveel weggeef. Daarom zal ik de kern van het boek in één zin vangen: een onthutsend verhaal over vriendschap, verliefdheid en volwassenwording.
Bennita Koop
Reserveer Het grote misschien in onze catalogus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten