De zijderups

Oké, nog één keer Robert Galbraith. Robert wie? O ja dat is het pseudoniem waaronder J.K. Rowling haar detectives schrijft. 'De zijderups' is nummer twee, na 'Koekoeksjong'. In 'De zijderups' keren Cormoran Strike en zijn efficiënte secretaresse Robin, met meer dan normale belangstelling voor het detective beroep, terug. Cormoran heeft na zijn succes uit het vorige deel niet te klagen over werk, dat vooral bestaat uit, hoe kan het ook anders voor een privédetective, het schaduwen van ontrouwe echtgenoten. Dan verschijnt de vrouw van de schrijver Owen Quinn op zijn kantoor. Wat volgt is een werkelijk ongelooflijke slim uitgewerkt plot.


Owen Quinn is helemaal geen aardige man. Hij is een slecht schrijver met een enorm ego, en als klap op de vuurpijl staat hij op het punt een schandaalroman uit te geven, waarbij voor elke persoon die zich min of meer in de uitgeverswereld beweegt, duidelijk is wie met de personages in zijn onthullende boek bedoeld worden. En die onthullingen zijn niet mals... Reden genoeg voor een heleboel personen om ervoor te zorgen dat dit boek nooit gepubliceerd mag worden. Het probleem is echter dat iemand wat slordig is geweest met de verspreiding van het manuscript. Quinn heeft iets te hoog ingezet. Cormoran vindt Quinn inderdaad, maar niet meer levend. De omstandigheden rondom zijn dood lijken op een rituele slachting, maar wie was daar voor verantwoordelijk? Cormoran houdt daar een heel andere mening op na dan de Londense politie.

Het is geen boek voor tere zielen. Galbraith pakt flink uit. Ook het taalgebruik van sommige spelers in het boek is niet voor kleine kinderoortjes bedoeld. Ook in dat opzicht laat Rowling zich van een heel andere kant zien dan in de Potter-boeken. Wat ik dan meteen weer zo knap vind. Want dat ze goed kan schrijver wist ik al lang, maar dat ze zo vanuit een totaal andere hoek opnieuw in staat is een geweldig verhaal neer te zetten, dat vind ik klasse.

Het is de stijl van Rowling, die me zo enorm aanspreekt. Zoals ze de personages beschrijft, ergens kwam ik al de term Dickensiaans tegen, of de manier waarop ze Londen schetst. Volgens sommigen haalt dit de vaart uit het verhaal, voor mij geeft dat juist een extra dimensie aan het verhaal. Het kan me niet lang genoeg duren en aangezien er steeds ontwikkelingen zijn verveelt het me nooit. Met 540 bladzijden blijf je er ook wel even mee bezig, maar toch is het een keer uit en zit er niets anders op dan te wachten op het volgende deel.

Reserveer in onze catalogus