De kinderen van Calais

In de zomervakantie zoek ik m'n boeken altijd 'op gevoel' uit. Ik loop langs de kast, meestal bij de D-boeken (15+), en laat me leiden door een bijzondere titel, een opvallende kaft of soms een schrijver in het bijzonder. Dat levert altijd wel een mooie ontdekking op. Zoals De kinderen van Calais, de debuutroman van de Vlaamse Lara Taveirne. Een boek over drie generaties vol geheimen, depressie, moeilijke beslissingen en liefde.

Het was even wennen aan de schrijfstijl en opbouw van het boek. Korte alinea's, die als een soort golven over je heen spoelen, altijd een rafelrandje van tristesse achterlatend. Elk hoofdstuk is geschreven vanuit één van de personages, afgewisseld in eerste en derde persoonsvorm. Het geheel maakt grote sprongen in de tijd vooruit, maar daarbinnen wordt ook vaak en lang achteromgekeken. Kortom, even opletten dus. Maar iets hield me in de greep om toch door te lezen en liet me uiteindelijk niet meer los. Waarmee precies dat gebeurt wat op de achterflap staat: het zuigt je mee als in een val van 135 meter hoog.

De kinderen van Calais is gebaseerd op een waargebeurd gegeven, ontdekte ik na afloop. Op zekere dag springen twee tienermeisjes en hartsvriendinnen van een klif bij Calais hun dood tegemoet. Eén meisje wordt nooit teruggevonden. Lara Taveirne zag dit bericht in de krant en fantaseerde over wat er gebeurd kon zijn. Dat leverde een bijzonder verhaal op over lotsbestemming. Drie generaties vrouwen, die zonder het te weten in elkaars voetsporen treden, of ze dat nu willen of niet. Drie vrouwen, die hun weg zoeken tussen de raadsels van het leven, vol verlangen. Het zijn geen alledaagse vrouwen, maar net als iedereen willen ze dat er van hen gehouden wordt, en willen ze zelf liefde geven.

Ik moest bij het lezen vaak denken aan het boek Donderdagmiddag, half vier, waar ik lang geleden over blogde. Vanwege de trieste ondertoon, die over, door en langs alle zinnen glijdt. Vanwege het thema; kinderen, liefde, keuzes maken, in alle mogelijke vormen. En vanwege de Vlaamse taligheid, die altijd net even anders voelt en klinkt dan het gewone Nederlands. Een mooi voorbeeld van dit alles zit voor mij in onderstaande zinnen, uit het hoofdstuk over Herman, een gepensioneerde arts en rouwend weduwnaar.

In één teug dronk hij zijn dagelijkse glas wortelsap op. Vitamine B was heilzaam voor je ogen en Herman was geen brillenmens. Het leek hem een vreselijk idee om de wereld steeds omrand te zien. Niet alles wat hij zag, vond hij een lijstje waard.

Op zoek naar informatie voor dit blog, kwam ik een interessant interview tegen met de schrijfster voor De Correspondent (met helaas ook een belangrijke spoiler!). Samen met de journalist reisde ze naar die beruchte klif in Calais en ontdekte dat een paar gefantaseerde boekfragmenten angstig dicht bij de mogelijke waarheid lagen. Dat legt voor mij een definitief laagje kippenvel over dit schone debuut, dat wat mij betreft het D-niveau wel overstijgt.

Reserveer in onze catalogus.