Wim Brands prijst alweer vele jaren als interviewer bij het VPRO televisieprogramma Boeken op onvermoeibare wijze de Nederlandse literatuur aan. Maar wist je dat Wim Brands zelf ook een aantal dichtbundels gepubliceerd heeft?
Bij het zoeken naar poëzie boeken voor mijn persoonlijke aanraders in het kader van onze biebactie Met de bieb de zomer in vond ik zijn bundel met de intrigerende titel 's Middags zwem ik in de Noordzee.
Een grappige titel voor een dichtbundel en waarbij het gedicht naderhand nog geschreven moest worden. Wim Brands: ‘Ik was met mijn vrouw en kinderen op vakantie toen ik A.L.Snijders aan de lijn had die met me wilde afspreken. Ik zei dat is goed, maar ’s middags zwem ik in de Noordzee. Ik vond dat zo’n goede zin. Dat is de titel, dacht ik. Toen moest ik er nog een gedicht bij schrijven en uiteindelijk is het deze bundel geworden".
Het is een veelzijdige bundel met gedichten over liefde, leven en over de dood. In het midden worden de gedichten onderbroken door een dappere brief van Brands aan zijn jongere ik. De vader van dichter Wim Brands heeft zelfmoord gepleegd. Zijn ernstige vorm van epilepsie maakte dat de jeugd van Brands vol zorgen en angst was.
Brands beschrijft in de brief een scène waarin zijn vader door een plotselinge epileptische toeval in een sloot rijdt. De jonge Wim staat stil, kijkt ernaar en fietst vervolgens verder, wetende dat zijn vader zelf op de kant kan klimmen. De brief-aan-zichzelf eindigt met de bemoediging dat de jongen zich niet hoeft te schamen:
Hij vlucht niet / Hij ontsnapt.
Ik heb hem een keer gevraagd wat hij
voelde toen hij ontwaakte na
een toeval
Ik weet niet of ontwaken het goede
woord is. Hij schudde met zijn hoofd
alsof hij zich wilde bevrijden
van een strop.
Brands schrijft glasheldere poëzie en toch laten de regels zich steeds weer lezen want er is altijd nóg iets aan de hand dat achter de woorden schuil gaat.
En daarom lees ik nou zo graag poëzie.
Brands beschrijft in de brief een scène waarin zijn vader door een plotselinge epileptische toeval in een sloot rijdt. De jonge Wim staat stil, kijkt ernaar en fietst vervolgens verder, wetende dat zijn vader zelf op de kant kan klimmen. De brief-aan-zichzelf eindigt met de bemoediging dat de jongen zich niet hoeft te schamen:
Hij vlucht niet / Hij ontsnapt.
Ik heb hem een keer gevraagd wat hij
voelde toen hij ontwaakte na
een toeval
Ik weet niet of ontwaken het goede
woord is. Hij schudde met zijn hoofd
alsof hij zich wilde bevrijden
van een strop.
En daarom lees ik nou zo graag poëzie.
1 opmerking:
Mooie recensie, Diane! Ik lees hem nu pas, omdat ik wilde zien of iemand deze bundel al had besproken. Na zijn 'zelfgekozen dood' komen sommige gedichten, en ook de brief aan zijn jongere ik, weer in een ander, donkerder daglicht te staan.
Ik zal een ander boek kiezen ter bespreking.
Een reactie posten