Na het lezen van dit boek heb ik zo m'n twijfels. Maar ja, als je een signaal af wilt geven, dan moet dat massaal, en die massa, dat ben jij. Dus ja, ook mij heeft het in beweging gezet. Eerst al door het tekenen van de petitie van Onsgeld.nu en nu dus die overstap naar een andere bank. Voor wat het waard is...
En na het lezen van Luyendijk moet ik zeggen dat die moed je wel in de schoenen zakt. Wat hij mooi heeft gedaan, is zich als antroposoof onder de bankiers te begeven en ze te bevragen als totale leek. Ik heb hem een keer meegemaakt tijdens een interview in onze bibliotheek en toen viel me al op hoe goed hij kan luisteren. En meedenken, gedachten vertalen. Dus ik kan me wel iets voorstellen bij de intensiteit van die gesprekken, vaak in het diepste geheim en in volledige anonimiteit. Want praten over werken in de sector is een doodzonde, zéker met journalisten.
Het gekke is dat er tijdens het lezen meerdere emoties bij me naar boven kwamen. Natuurlijk de verbijstering en ontgoocheling en dit-kan-niet-waar-zijn woede. Ook slingerde ik heen en weer tussen vechten en 'freezen'; op de barricade of een 'wat maakt het allemaal nog uit' apathie. Maar soms stoorde ik me ook wel een beetje aan de schrijver. Weer andere speeddate, die weer een totaal andere kijk op het probleem gaf, die nog beangstigender was dan de vorige, die weer naar een soort climax lijkt te leiden zonder echt 'opgelost' te worden.
Ik twijfel nog of dat nu ligt aan de keuzes en schrijfwijze van Luyendijk, of aan mijn behoefte aan een verhaal van A tot Z, met een conclusie, aanbeveling, stappenplan en tot slot een handreiking met - voor die gewone mens - een klein sprankje goede hoop. Want dat kan zelfs de beste schrijver me bij dit onderwerp niet geven, ben ik bang.
Reserveer in onze catalogus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten