Ik doe hem te kort wanneer ik hier enkel Django Unchained bespreek. Ook doe ik hem te kort met het woord ‘Waanzin’. Maar goed; who cares?! Quentin Tarantino zal met zo’n waanzinnige geest niet wakker liggen van hoe of wat ik hem noem. So, here goes.
Dit blog is een cocktail van invloeden geweest waar ik me achteraf pas bewust van werd. Waar het allemaal mee begon was de aanloop naar de Oscar-uitreiking in ‘the U.S of A’. Nu ben ik geen Oscar-fanaat. De show om de show kan me gestolen worden. Evenals de voor de hand liggende gouden beeldjes voor de kaskrakers. Ik houd er van wanneer films (en boeken) er net een beetje naast zitten. En wat ik dan met ‘een beetje naast’ bedoel laat ik in het midden. Dat doe ik niet om geheimzinnig te doen of spanning op te bouwen, maar simpel omdat ik het niet kan uitleggen. De liefhebber van de filmstijl nouvelle violence zal ‘een beetje naast’ begrijpen. Wanneer deze categorie dan zo’n beeldje in de wacht sleept gaat het om de erkenning van de creatieve waanzin. Het kan dan ook niet anders dan dat meneer Tarantino in 2012 een Oscar ontving voor het scenario van Django Unchained (met Jamie Foxx, Christopher Waltz, Leonardo di Caprio e.v.a.). Met de aanloop naar dit festival komen er veel ‘oud winnaars’ op de tv en in bladen voorbij. Dat bracht me op het idee om deze film nogmaals te kijken.
De rode draad in de films van Quentin Tarantino zijn de zeer expliciete geweldsscènes. En geloof me, die draad is rood. Het bloed spat je soms om je oren. En dat allemaal in een duistere onderwereld die in schril contrast staat met de burgerlijke maatschappij. Volgens Tarantino zelf is Django Unchained de gewelddadigste film die hij ooit maakte. Alvorens iemand zich mocht afvragen wat voor een zieke geest mijn lichaam behuisd, het is de banaliteit die me intrigeert. Alsof het moorden en het martelen de normaalste zaak van de wereld is.
Zijn werk heeft meer kenmerken. Een voorbeeld hiervan zijn de talloze verwijzingen naar andere films. Het verhaal hier achter is dat Tarantino op vijftienjarige leeftijd van school is gegaan om in een videotheek te gaan werken. Wie kent niet dat dansje van John Travolta met Uma Thurman in Pulp Fiction dat verwijst naar Saturday Night Fever. Maar ook het gebruik van bestaande muziek in zijn films is kenmerkend.
Het thema van het bieblog tijdens de boekenweek is Waanzin. En dat is zeker ook een ingrediënt van mijn cocktail. Want de link van Waanzin naar een regisseur als Quentin Tarantino is in mijn hoofd zo gemaakt. Hoewel mijn geest niet in staat is om geweld op zo’n expliciete manier uit te dragen, heb ik wel enorm veel bewondering voor de manier waarop hij dat doet. Ook de manier waarop hij de verwijzingen vaak subtiel, maar soms even zo voor de hand liggend, in het verhaal verwerkt. Het eerste maakt dat het ver van de realiteit af staat, maar tegelijk wordt het door de herkenning van de verwijzingen en de muziek in het hier en nu gehaald.
De film is geïnspireerd op de film Django uit 1966. Het is een Amerikaanse Westernfilm die zich afspeelt in 1858 op een plantage in het zuiden van de Verenigde Staten waar slaven erg slecht worden behandeld. Slaaf Django wordt vrijgekocht door een excentrieke Duitse premiejager Dr. King Schultz omdat deze denkt dat Django hem kan helpen bij het opsporen van de gebroeders Brittle. Django weet zijn nieuwe vriend over te halen eerst samen naar Mississippi te gaan om zijn vrouw ook te bevrijden. Samen nemen zij wraak op de voormalige slavendrijvers.
Mocht je er niet van houden dat het bloed van het scherm af spat, zijn er andere manieren om de smaak van deze film je eigen te maken. Het is niet ongebruikelijk dat van stripverhalen films of tv-series worden gemaakt. Dit hebben we bijvoorbeeld gezien bij Sin City. Het omgekeerde komt echter niet vaak voor. Maar dit is bij de eerste versie van het filmscript van deze film wel gebeurd. In vergelijking met de film zijn er enkele scènes toegevoegd en soms zijn ze net iets anders.
Het zou maar zo kunnen dat deze versie nog steeds wat te heftig is om te aanschouwen. Maar je wilt toch mee kunnen genieten. Dan kan je je oren de kost geven met de prachtige soundtrack. Voor de film gebruikte Tarantino nummers uit zijn eigen collectie oude lp’s. Hij stond erop dat de muziek direct van zijn vinyl werd opgenomen, inclusief het neerkomen van de naald op de plaat. Onder de uitvoerenden vinden we naast befaamd filmcomponist Ennio Morricone ook hedendaagse artiesten zoals John Legend. De soundtrack van Django Unchained werd genomineerd voor een Grammy Award. En terecht! Film, soundtrack, maar bovenal de creatief brute geest van de regisseur: Waanzin(nig)!
Bennita Koop
Reserveer Django Unchained in onze catalogus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten