Ceasarion

Rondom de Boekenweek staat het Bieblog in het teken van Waanzin. Onze bloggers schrijven deze maand over hun favoriete ‘waanzinnige’ hoofdpersoon uit film, boek of muziek. Of juist de bedenker ervan, die zelf een steekje los heeft. Dit keer onze blogger Tini Knoef.

Waanzinnig! Schrijf over de waanzin in een boek, van een persoon, van een schrijver, van muziek. Dit is de opdracht. Graag klaar voordat de boekenweek van start gaat, dus begin maart. En daarom vliegen mijn gedachten al wekenlang alle kanten op met als rode draad de vraag: maar wat is waanzin nu precies….

Een eerste reactie op wat je niet begrijpt, kan zijn dat je zegt: wát een waanzin. Iets wat ik niet begrijp, wat ik me niet voor kan stellen. Maar kennelijk voor de ander wél betekenis en vooral zin heeft, en leidt tot handelingen die door ons, ‘normale’ stervelingen, gekenmerkt worden als ‘gek’ en ‘raar’. Dat riekt een beetje naar waanzin, toch? Waarbij ‘waanzin’ een veel krachtigere betekenis heeft.

Goed, mijn gedachten vlogen dus alle kanten op. Maar kwamen telkens weer (leve Willeke Alberti!) bij hetzelfde boek uit. Duidelijk dus, het wordt Caesarion. Geschreven door Tommy Wieringa, zeker niet de minste van het schrijvende volk. Ik kan me nog haarscherp voor de geest halen hoe ik tijdens een vakantie op de terugreis als een gek (!) zat te lezen in de auto. Lezen in een auto, iets wat ik sinds mensenheugenis niet meer had gedaan. Want lezen en wiebelen in een voortzoevend voertuig vormden voor mij een onmogelijke combinatie. Niet doen, ik werd er doodziek van. Maar deze keer was alles anders. Ik was zo in de ban van de waanzin van Ceasarion dat ik niet anders kon, maar wel móest lezen onderweg. En tot mijn grote verbazing bleek ik dat nog te kunnen ook zonder misselijk te worden!

Want wát een waanzin in dat boek, wát een gekte! De hoofdpersoon Ludwig krijgt als koosnaampje Ceasarion. Kleine Ceasar, zo wordt hij liefdevol door zijn moeder genoemd. Ceasarion groeit op met de knellende aanwezigheid van zijn moeder en de herinnering aan zijn vader in de vorm van een geluid, het tegen elkaar schuren van broekspijpen. De één is er teveel, te overheersend en de ander is er te weinig. Steeds duidelijker tekent de bizarre verhouding tussen moeder en kind zich af. Ludwig adoreert haar: ‘Ik hield van de bedwelmende zoetheid van haar slaapkamer ….Ik was haar opmaakpop’.

Ze leefden aan de rand van de wereld en konden er elk moment van afvallen. En dat was letterlijk zo! Wát een waanzin! Wonend op een eroderende klif in Oost-Engeland met als enige pluspunt het uitzicht. Er volgt een trektocht van de ene plek naar de andere, waarbij steeds de moeder ineens verdwijnt en dan onverwacht weer opduikt: ‘ze was weg, de volgende morgen, er lag geen briefje.’
Waar is ze toch elke keer naar toe, wat voor leven leidt ze buiten het zicht van Ludwig? Het is bizar, te gek voor woorden, wát een waanzin, dacht ik toen het raadsel zich ontvouwde. Hoé kun je zó leven, hoe verzint ie het, die Tommy Wieringa! En dan nog het leven van de immer afwezige vader, die een al even bizar bestaan heeft opgezocht, ergens in de jungle van Colombia. Een kunstenaar die zich als levenswerk het afbreken van een berg heeft bedacht.

In een reportage op tv, eind vorig jaar, vertelt de schrijver samen met zijn moeder over hun relatie. Die is verre van ‘gewoon’. Zo maakt de schrijver middels zijn boek duidelijk wat er kan gebeuren, als je kanker krijgt en weigert om je door de reguliere gezondheidszorg te laten helpen. Dan ga je dood dus. Want alternatieve geneeswijzen zijn niet zaligmakend. De boodschap komt over en zijn moeder laat zich helpen. Kortom, zij blijft leven. Hoé bizar!! Waanzinnig toch!!

Tinie Knoef

Reserveer Caesarion in onze catalogus.