En wat vindt Keith er eigenlijk van? Dat is een goeie vraag. Een vraag waar ik na het lezen van het boek geen antwoord op heb. Net als ex-junk Bakker zelf trouwens. Hij houdt zich niet bezig met vinden, eerder met zoeken. Zoeken naar sensatie, spanning en chaos. Dat was zijn doel. Drugs hielpen hem om orde en het alledaagse buiten te sluiten en chaos binnen te laten.
Hoe die chaos eruit ziet wordt door Verdonschot pijnlijk mooi omschreven. De bladzijden vliegen voorbij en wanneer Keith een lijntje coke snuift, krijg je als lezer ook zin. En als Keith een overdosis ternauwernood overleeft (hij ontmoet Magere Hein in totaal vijf keer!) sterf je een beetje mee. Het is alsof je naast Keith aan de bar zit. Hij vertelt mooie verhalen en je luistert omdat je wil weten hoe het verder gaat.
Het schrijnende is dat het geen fictie is, maar een waargebeurd verhaal. Met in de hoofdrol Keith Bakker. Hoe mooi het ook klinkt en hoeveel woorden Keith er ook aan wijt: junk zijn is niet fijn.
Keith komt daar uiteindelijk achter, na vele bladzijden van klein gebruik en groot verdriet. Van herenhuis en huwelijk naar dakloos en alleen. Van ex-junk naar verslavingsdeskundige met een eigen privékliniek. Van Nederlands ex-knuffeljunk naar veroordeelde voor seksueel misbruik.
Keith did it all and paid his dues.
Nee, ik zou niet met hem willen ruilen, erover lezen is genoeg. Meer dan genoeg.
Pleun Vermaas
Reserveer Pushing the limits in onze catalogus.
3 opmerkingen:
Hey Pleun,
welkom bij de club bloggers. Leuk dat je ook schrijft.
Ik ga het meteen aanvragen want je maakt mij wel nieuwsgierig naar dit boek. En ik kijk uit naar je volgende blogpost :-)
groetjes Diane
Hoi Pleun,
Leuk dat je erbij bent. En wat een lekker stevig boek om mee te beginnen! Als iemand zo schrijft dat je als lezer kennelijk zelf zin krijgt om ook een lijntje coke te snuiven, dan ben je echt een goed schrijver :-)
Goed bezig, tot een volgende blog,
Astrid
Dank jullie wel! En nu op naar de volgende inderdaad!
Groetjes
Pleun
Een reactie posten