The Hours

Ik ben gek op tips voor ‘goede’ boeken en films. En zo vulde ik tijdens een overigens zeer inspirerend weekend in het zuiden des lands, mijn lijstje gretig aan. Het enthousiasme van degene die mij de titels aanreikte, leek mij voldoende garantie te bieden voor uren lees- en kijkplezier (..als hij zegt dat dit goed is, móet het wel goed zijn, dacht ik dus..).

En zo haalde ik onlangs de film ‘The Hours’ in huis, me verheugend op enkele uren ‘weg van de wereld’ kijkplezier… Even een vluchtige blik om de omschrijving leerde me dat Virginia Woolf een centrale rol vervulde in het verhaal. Meryl Streep zag ik nog voorbij komen in 1 van de hoofdrollen.


Even doemde een herinnering voor me op van een middag in de bioscoop in mijn studententijd. Kijken naar 'Scenes uit een huwelijk' leverde me daarna een behoorlijke staat van verwarring op… Er ging nog steeds geen lampje branden…
Twee uur later. De film is gezien en laat me achter in, het laat zich raden, verwarring. Wat is kijkplezier, vraag ik me af. Want dit was geen blijmoedig verhaal, maar meer een puzzel vol melancholie en wanhoop. Wanhoop en onvermogen dat zich intens laat zien op de gezichten van de spelers. Maar toch, ondanks de zwaarte van het thema, het verlangen naar een einde, heeft de film me in zijn greep.
Er wandelt iets mysterieus en ongrijpbaars door de beelden en dát blijft me boeien van begin tot eind. Het is de combinatie van een continue onderstroom aan klanken met gezichtsuitdrukkingen die het onzegbare verbeelden. De muziek van Philip Glass werkt als een versterker.
Drie vrouwen die leven in verschillende tijdsperiodes (1923, 1951 en 2001) en Virginia Woolf als verbindende schakel hebben. De een ís Virginia Woolf, de ander leest een boek van haar (Mrs. Dalloway) en de derde vertoont opvallende gelijkenissen met de hoofdpersoon van dat boek.
Bovendien hebben ze alledrie te maken met het verlangen naar een einde. Dat vertaalt zich in de film als de verbeelding van het onzegbare, het ongrijpbare midden van de dingen van alledag.
Het leven leven en tegelijkertijd de wurgende greep van het tegenovergestelde voelen, dat laat zich niet rijmen. Dit kan niet anders dan leiden naar een tragische climax.

Hoe tragisch ook, en hoe weinig vrolijk, ik was wel mooi 2 uur lang helemaal in de ban van 'The Hours'!! Het spel was fantastisch en de muziek kroop onder mijn huid. Voeg daaraan toe dat het verhaal van Viriginia Woolf op waarheid gebaseerd is en ik teken voor een film die zeer zeker de moeite waard is om gezien te worden! Je wordt er niet  in directe zin blij van, oké, dat is waar. Maar als tragiek op een waanzinnig knappe manier weergegeven wordt, kan dat toch een blij gevoel geven!! Goh, wát knap gedaan!  Ik ben weer een ervaring rijker en wie durft dit ook aan??
Overigens, de film won 34 prijzen en dat is best veel….

Tinie Knoef

Reserveer in onze catalogus