Als je terugkijkt en ook als je nú om je heen kijkt, kun je er zo een paar opnoemen, ja toch? Zo waren mijn lerares Frans en mijn huisarts mijn ‘goeroes’ uit vroegere tijden. Wat zou ik ze graag nog een keer willen ontmoeten... En daar gaat Mijn dinsdagen met Morrie over.
Als student kreeg de schrijver Mitch Alborn les van Morrie Schwartz, een hoogleraar sociologie. Ze hebben een ‘klik’ met elkaar en ontmoeten elkaar ook buiten de lessen om. Om zomaar wat met elkaar te praten. Morrie wordt een soort coach voor Mitch. Als de studie erop zit, belooft Mitch contact te houden. Daar komt echter niets van terecht.
Af en toe denkt hij nog aan zijn wijze professor, maar het najagen van ambities eist alle aandacht op en de mooie gesprekken vervagen... Tot hij op een avond, zappend voor de tv, ineens die naam weer tegen komt. Morrie Schwartz verkeert in de laatste fase van zijn leven en wordt hierover geïnterviewd in een populair programma. Een dag later omhelzen ze elkaar weer, na 16 jaar. De oude, verzwakte man in een rolstoel fluistert: ‘mijn oude vriend, je bent eindelijk teruggekomen’. Ze pakken de gesprekken weer op, elke week op de dinsdagmiddag, 14 weken lang. Op de 15e dinsdag vindt de begrafenis plaats. De professor is overleden, maar de lessen gaan door…
Prachtig geschreven, ontroerend wat ze elkaar nog geven in de laatste momenten. Morrie kent de plannen van Mitch om een boek uit te geven over hun gesprekken. Samen bedenken ze de titel. En uiteindelijk kan een deel van de opbrengst gebruikt worden voor de torenhoge ziektekosten van Morrie.
Wat een verhaal... En dat ligt daar zomaar in de bieb op een verdwaalde plek. Als de laatste letter gelezen is, zoek ik nog naar een passende afronding en speur ik het internet af. Ik wil foto’s zien van deze mensen. En die zijn er. Als je het gezicht ziet van Morrie, begrijp je alles!
Tinie Knoef
Reserveer Mijn dinsdagen met Morrie in onze catalogus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten