Ozon zegt over zijn aanpak: "Het verhaal achterstevoren bekijken betekent dat je gaandeweg bijna vergeet dat de twee hoofdpersonen bestemd zijn om te scheiden. Hoe verder weg in de tijd, hoe lichter en meer geïdealiseerd wordt de vorm; een perfecte manier om een liefdesverhaal te vertellen, lijkt me."
Nou, ik heb geen lichtheid gezien. Niet eens echte liefde. Ik zag alleen maar pijn. Waarom precies, dat wordt niet duidelijk. Maar de man lijkt z'n littekens te bedekken met een bijna agressieve seksualiteit en de vrouw vervalt als het echt te pijnlijk wordt in een soort apathie, een emotieloze overgave aan de situatie. En dat maakt dat ik me dus een beetje ongemakkelijk voelde. Niet door de vorm, maar doordat er nergens echte liefde en echt geluk in het leven lijkt te zijn geweest.
Ozon speelt ook nog een raar spelletje met nummers dat me niet helemaal duidelijk wordt. De Franse huwelijksartikelen 212 t/m 215 worden expliciet voorgelezen tijdens de ceremonie. Hun interessante huwelijksnacht brengen ze door in hotelkamer 215 ("U zult uw leven in gemeenschap delen") en tijdens hun eerste ontmoeting slaapt zij in hotelkamer 213 ("U zult elkaar trouw zijn, ondersteunen en hulp bieden in moeilijk tijden"). Dan zou ik dus denken dat hij ook zoiets doet met die andere artikelen, want dat het dáár misgaat is wel duidelijk. Maar goed, het is in elk geval grappig hoe dit als rode draad in het verhaal zit. Zet het me toch nog aan het denken!
Reserveer in onze catalogus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten