Jackson Browne - Standing In The Breach

Jullie kennen het van mij inmiddels wel een beetje: zodra het wintertijd dreigt te worden, denk ik al de afsluiting van het jaar en de moeilijke keuzes die daarmee samenhangen. 'Welke plaat komt in het jaarlijstje en welke niet?'

En bijna elk jaar is er wel één zo'n plaat waarbij je direct denkt: dit wordt 'm...

'Standing In The Breach' van Jackson Browne is zo'n album. Meegenomen om de her en der al verschenen lovende recensies, thuisgekomen in de cd-speler gelegd, en daar is 'ie gebleven. Lang leve de repeat-knop!

Deze cd is het bewijs dat 'oude rotten' in het vak het nog steeds kunnen: een fantastische plaat maken met sterke songs, samen met gelauwerde muzikanten, zonder iets te hóeven bewijzen.

"Als songschrijver en zanger is Browne altijd super herkenbaar geweest en zijn werk is altijd zo consistent en goed gebleven dat je hem de wat mindere periode midden en einde jaren 80 graag vergeeft. Ook is hij een van die oudere muzikanten die niet eindeloos blijft toeren met oud materiaal en doorlopend albums uitbrengt die eigenlijk niets meer voorstellen. (...) Albumopener The Birds Of St. Marks is gelijk ijzersterk, een song die hij oorspronkelijk al in 1967 schreef en waarvan de akkoordwisselingen nog wat onvoorspelbaarder zijn dan we later van hem gewend waren. De politieke tekst wordt gelardeerd met een mooie lading sociale en persoonlijke gedachten. Opvallend is gelijk om te horen hoe goed de stem van Jackson Browne, toch ook alweer 66 jaar, nog steeds is. Geen slijtage te horen. En hij weet ook altijd weer de juiste muzikanten te vinden die zijn songs nog beter maken.

Standing On The Breach kent een tijdloos geluid en songs die gelijk beklijven en bij meerdere luisterbeurten alleen maar indringender worden. Mooi is het aan het legendarische These Days herinnerende intro van het erg mooie The Long Way Around. Maar net zo mooi zijn songs als You Know The Night, waarvoor Browne teksten van Woody Guthrie ‘leende’ en er zelf een melodie bijschreef, Walls And Doors, een door Browne naar het Engels vertaalde song van de Cubaanse singer-songwriter Carlos Varela, het uptempo Which Side? en het sterke If I Could Be Anywhere, een song die verhaalt over hoe de oceaan te redden. Het album sluit met de fraai gelaagde titelsong, classic Jackson Browne, en het ingetogen Here prachtig af."(written in music)

 Wat moet ik er nou nog meer over zeggen? Dat het genieten is voor liefhebbers van fantastische gitaarpartijen (van onder andere Greg Leisz) natuurlijk. En dat het zonder meer een 'no-risk-disc is.
En dat het voor mij weer eens erg lastig wordt om al dat moois van dit jaar in een eerlijke volgorde te zetten...

Kijk hieronder naar een mooie akoestische set, waarin Browne afsluit met het nummer waar ik momenteel echt niet genoeg van kan krijgen: The Long Way Around...:




 Reserveer in onze catalogus