Zaterdag 4 oktober komt P.F. Thomese naar Hengelo, samen met Corrie van Binsbergen. Hij leest dan voor uit het boek Schaduwkind, dat hij schreef na de dood van zijn dochtertje. Gitariste/componiste Corrie van Binsbergen componeerde een muzikaal scenario voor elf strijkers, geprepareerde vleugel en gitaar, geïnspireerd op de tekst uit Schaduwkind.
Speciaal vanwege deze voorstelling het ik het boekje opnieuw gelezen en wederom was ik erg onder de indruk van zijn prachtige taal.
"God, wat haat ik de mensen" is één van de eerste zinnen in het boek Schaduwkind van Thomese. Omdat de mensen net doen alsof er niets gebeurd is nadat Thomese’s dochter zes weken na de geboorte sterft aan een hersenbloeding.
In Schaduwkind zoekt P.F. Thomése naar woorden die uitdrukking moeten geven aan wat hij ervaart en dat wat hij te zeggen heeft, betekenis moet krijgen door de specifieke manier waaróp hij het zegt. Hij wisselt de hoofdstukjes over de dood van Isa af met de euforie die hij voelde tijdens en na haar geboorte.
Thomése laat zien wat een marteling rouwen is als troost niet voorhanden is en zelfs niet gewenst. Hij beschouwt troost als verraad aan de overledene. Elke zin in Schaduwkind is geladen. Thomése is op zoek naar verlossing, een vervulling die er niet is. En schrijft: “als ze nog ergens is, dan in de taal”.
Hij laat dit zien in prachtig geformuleerde zinnen.
Ik had het leven in de hand, maar nu heeft het mij in de hand gekregen. Ik ontkende de dood, maar nu ben ik er thuis.
We zwijgen ons een gat in de woordmuur, waardoor we kunnen ademen.
We zijn terechtgekomen in een wereld die de hare nooit is geweest en de onze nooit zal zijn. Als we niet opletten, heeft ze nooit bestaan.
Wat maakt het uit hoe je iets noemt wat zich aankondigt, maar buiten bereik blijft? Je kijkt vooruit en achter je rug ontstaat je leven. Iets begint pas echt als het voorbij is! Hoe het was, hoe het geweest zou kunnen zijn, hoe het had moeten zijn, had zullen zijn!
Er is geen laatste moment, het sterven heeft geen einde, het neemt alleen steeds andere vormen aan. Het sterven heeft nog minstens een leven te gaan".
Om te kunnen leven moet je bang zijn voor de dood, je moet iets te verliezen hebben.
Als haar tijd gekomen was, moest zij haar naam zelf zien waar te maken. Nu haar tijd nooit meer komt, is er nog steeds die voorlopige, openstaande naam: Isa Thomése.
Schaduwkind is, behalve een monument voor Isa, het kind dat altijd gedacht zal blijven, ook een literair monument van rouw. En als er één ding is dat Schaduwkind duidelijk maakt, dan is het wel dat het beleven van dood een zeer persoonlijke aangelegenheid is.
Eigenlijk past hier alleen maar stilte….
Reserveer Schaduwkind in onze catalogus
De kaartverkoop is via het Rabotheater.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten