Hukkle

Ik val maar met de deur in huis: de film Hukkle vergeet je nooit. Niet vanwege z'n verpletterende schoonheid of z'n vijf sterren. Deze film blijft je altijd bij vanwege z'n vele vraagtekens en de loomheid waarmee die naar je toe worden geworpen. Na afloop weet je niet wat je nu eigenlijk hebt gezien, wat je ermee moet en wat je ervan vindt. Maar ik heb van begin tot eind geboeid zitten kijken. En luisteren.

Hukkle is de Hongaarse fonetische weergave van de hik. Want zeg nu zelf, hoe klinkt een hik eigenlijk? Nou, volgens regisseur György Pálfi klinkt dat dus als hukkle. En in dit betekenisloze plattelandsdorpje zit de hele dag een oud mannetje op een bankje voor z'n huis te hikken. Kan gebeuren. De film ontvouwt zich als een soort documentaire over het alledaagse leven in dit niksdorpje. De mannen lummelen zich door de dagen. De vrouwen werken en doen vrouwendingen. De enige spanning die zich ontwikkelt heeft te maken met een handeltje in drankflesjes onder de vrouwen en het langzaam wegvallen van alle mannen. Pas helemaal aan het eind blijkt dat het toch handig was dat je de ondertiteling had ingesteld, want dan klinkt er - tijdens een bruiloft - een klaagzang over weduwen, weeskinderen en een leven onder de vreugdeloze sterren.

Compleet bizar dus. Waarom dan toch zo onvergetelijk? Omdat je als kijker telkens wordt verrast op de keuze voor het beeld, de close-ups, de traagheid, de geluidslagen en dan ineens weer iets wat een gewone scène lijkt te worden, maar waar je uiteindelijk ook weer niks mee kunt. Geen antwoorden, hij laat alleen maar zien. Je mag er mee doen wat je wilt. En daar hou ik wel van. Dus dan ben je voor mij een onvergetelijke film.




Reserveer in onze catalogus.