Dus de e-reader mee op vakantie (bij wijze van spreken naast de pakjes met pasta’s en kruidenmixen, want de geest wil ook voedsel, nietwaar?) voorzien van 'Het geluid van vallende dingen' van Juan Gabriël Vásquez.
En zo verplaatste ik me aan het eind van bijna elke vakantiemiddag, terwijl een heerlijk Italiaans zonnetje mijn bolletje verwarmde en het uitzicht op stoere Dolomietenreuzen me zo wie zo al een warm gemoed bezorgde, in de wereld van Colombia in de jaren ’80 en ’90.. Totdat ik me bij het lezen van de laatste zinnen afvroeg: oké, dit snap ik allemaal, maar hoe zat het ook alweer met het begin van dit verhaal…? Opnieuw lezen dus, tot ergens in het midden tussen de ‘vallende dingen’ ook het kwartje valt! Ik wil weten waarom ik in eerste instantie het begin niet goed begreep en begin weer vooraan…
En het kwartje begint te vallen, want de schrijver blikt terug met de voorkennis die ík op dat moment nog niet heb, en dat leest lastig. Bij het herlezen echter sta ik op gelijke voet, want die voorkennis heb ik nu ook! Slim gedaan, want eerlijk gezegd overkomt het me zelden dat ik denk aan het eind van het verhaal: opnieuw lezen!
En dat is zeker geen straf, want smullen van prachtig geformuleerde zinnen, daar krijg je toch nooit genoeg van? Beeldend en gevoelvol, lees maar: ‘Na deze botte reactie kwamen de blijken van spijt en verzoening, als van een kind dat wanhopig probeert de aandacht te trekken, en ik vergaf hem zijn grofheid zoals je een kind vergeet’.Nu, nog steeds het begin herlezend, begrijp ik veel beter de vragen van de schrijver. Vragen die een toevallige ontmoeting en een ontluikende vriendschap oproepen: wie was Ricardo Laverde? Deze man is niet altijd deze man geweest. Deze man was vroeger een ander. Hoe raakt een piloot verzeild in een biljarthal in Bogotá en waarom heeft hij 20 jaar vast gezeten?
Gaandeweg ontrafelt zich een bijzondere geschiedenis tegen de achtergrond van een land waar in de jaren ’80 drugshandel hoogtij viert en geweld een letterlijk doodnormale zaak is.
Ik lees over drugsbaron Pablo Escobár en zijn mythische landgoed Hacienda Nápoles en leer begrijpen hoe de macht van heel veel geld mensen als drijfzand meetrekt naar de duistere kanten van geld verdienen.
Boeiend tot de laatste letter, ik zou zeggen: lézen! En hoe zit dat nu met de titel? Dat mag je zelf gaan ontdekken!
Tinie Knoef
Geen opmerkingen:
Een reactie posten