Deze film gaat niet over het wat en hoe van dit geheugenverlies. Dit gaat over een vrouw die plotseling ontdekt wie ze is geworden. Flitsende carrière met bijbehorend huis, banksaldo, personeel en wagenpark. En kennelijk is het nieuwe hoofdkantoor in Londen helemaal voor haar. Maar iedereen reageert zo angstig op haar, alsof ze bang zijn voor haar woorden en oordeel. En waar gáát dit werk eigenlijk over? Mannen in pak, winstmarges, rendementen...
Ze is met haar hoofd en hart bij dat leuke jongetje, dat zo verrast en blij is dat z'n moeder ineens samen met hem ontbijt en voor hem kookt. Bij haar moeder, die haar niet wil spreken en kennelijk in rechtszaak ligt over de dood van haar vader. Bij haar beste vriendin, die niet terugbelt. En bij de liefde van haar leven, wiens kilheid ze pas snapt als ze ontdekt dat zij degene is die een scheiding heeft aangevraagd. En zo wordt ze in een paar dagen overspoelt met de consequenties van haar leefstijl, waarbij 'voelen' niet echt op haar actielijstje stond. En ondertussen probeert ze haar geheugenverlies te verbergen, in de hoop dat het licht ineens weer aan gaat.
Ik laat tijdens het kijken alle praktische vragen en het gevoel van onwaarschijnlijkheid maar even los. Dit is een liefdesverhaal pur sang. Kun jij je nog herinneren wanneer, hoe en waarom jullie verliefd werden? Zit dat geluk nog in het dna van je relatie? Of is dat inmiddels - net als alle cellen van je lichaam - vervangen door iets nieuws? Is er iets dat je graag zou willen uitwissen? En wie ben je eigenlijk geworden? Hoe heeft het naleven of najagen van je carrière je persoonlijkheid gevormd?
Behalve dat dit gewoon een mooie Franse film is, met een mooie Juliette Binoche en Mathieu Kassovitz (ja, die van Amélie), blijf ik ook achter met dat soort vragen. En realiseer me hoe makkelijk het is om mooie dingen heel langzaam en sluipend heel erg kapot te maken. Zuinig zijn dus, op de dingen waar het echt om draait in het leven.
Reserveer in onze catalogus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten