Brrrr, alsof ik levend dood zit te gaan. Bepaald niet mijn ideale leefstijl.
Dus, het moet anders, maar hoe. Hoe word ik straks een beetje leuk 60….
Dat heeft me onwillekeurig een aardige tijd bezig gehouden!!! Tót ik ‘De filosofie van de heuvel’ van Ilja Leonard Pfeijffer onder ogen kreeg en dit boek zo’n beetje, bij wijze van spreken uiteraard, verslonden heb.
Toén wist ik het: zoiets ga ik ook doen in het jaar dat ik 60 word.
Steeds vaker hoor ik verhalen van maandenlange trektochten naar verre oorden. Leek me geweldig, maar mijn hemel, wát een voorbereidingen zal zoiets vragen. Ik zag absoluut niet op tegen de prestatie zelf, kwestie van domweg doorwandelen c.q. fietsen. Maar wat daaraan vooraf gaat, daar zag ik als een berg, neem de Mount Everest, tegenop.
En toen kwam dit boek met op de eerste bladzijde de zin: “we zijn totaal onvoorbereid vertrokken”. Mijn nieuwsgierigheid was meteen gewekt, hoe gaat dat verder…Waarom zonder voorbereidingen? Dat legt de schrijver, of liever gezegd zijn vriendin Gelya, als volgt uit: “Wie van te voren iets plant of voorbereidingen treft, is zich alleen maar zorgen aan het maken om dingen waaraan niemand iets aan kan veranderen. En voor je het weet krijg je verwachtingen en dan is alles al bij voorbaat verpest..”. Dus…. gaan ze gewoon een eindje fietsen en zullen ze over een tijdje vanzelf in Rome aankomen. Niet denken aan alles wat nog moet komen (2500 km), nee, dit is gewoon een fietstochtje.
Wauw, geweldig als je zó op weg kunt gaan! En hoe gaat dat nu verder? Dat wil ik wel alvast verklappen, deze 2 mensen bereiken na ruim 40 dagen hun einddoel, Rome.
Natuurlijk zijn ook zij hindernissen tegengekomen, zoals lekke banden, dagen vol frustratie, lelijke plaatsen en onderlinge irritaties. Zoals het gewone leven dat ook kent.
Ik zal niet zeggen dat ik een dergelijk project op dezelfde manier zou willen aangaan, maar de wetenschap dat dit best wat makkelijker kan maakt voor mij de stressfactor een stuk kleiner!
De stijl van schrijven is aangenaam, lichtvoetig en humoristisch beschrijvend, zoals dit: “Urenlang vlogen we op ruizende wielen naar het zuiden..We waren gelukkig, maar zelfs gelukige mensen krijgen dorst. En na een tijdje ook honger.. Alles is ver op de fiets als je dorst hebt. We zouden niet dood gaan. Maar ik had wel een biertje gelust.” En nog veel meer van dat soort zinnen. Mooi.En hoe was het om dan uiteindelijk Rome te bereiken? “We deden ons best, ook Rome deed zijn best. Echter, er heerste een gevoel van leegte, het doel was bereikt en daarmee had het doel al zijn glans verloren”. Nee, die laatste dag werd voor hen geen feestdag. Maar hoe krijgt dit verhaal dan toch het innig gewenste happy end? Lees het zelf, dat raad ik je van harte aan!
Wat trouwens het hele boek door blijft fascineren, dat is de titel. En toch laat, met een klein beetje fantasie en filosofisch inzicht, de betekenis zich redelijk gemakkelijk raden. Een heuvel kent een beklimming en een afdaling, deze zullen tot het einde der tijden bij elkaar horen. De beste manier om erover na te denken (want dat doet een schrijver met een filosofische achtergrond uiteraard) is om er niet over na te denken, maar erop te vertrouwen. Met andere woorden, stort je op de beklimming en sterf duizend doden (‘de berg had grote elastieken aan mijn achterwiel gebonden’) om daarna van een hemelse afdaling te genieten waar te snel een eind aan komt. That’s life, en die gelukzalige momenten, daar moet je het van hebben. Ja toch!
Inmiddels ligt van dezelfde schrijver zijn nieuwste boek La Superba, waarmee hij dit jaar de Libris Literatuurprijs heeft gewonnen, bij mij op de plank. Ik ga binnenkort ontdekken of deze prijs terecht is. Dat wordt vast weer smullen!!
Tinie Knoef
Geen opmerkingen:
Een reactie posten