Bonsai - Alejandro Zambra

Omdat vandaag de dag de tijd zich snel lijkt vol te vreten. Omdat de intentie van het schrijven van een bieblog toch is dat men eerst een boek moet lezen alvorens er iets zinnigs over te kunnen zeggen. En omdat ik graag wil denken dat ik een goede ‘blogster’ ben. Maar bovenal omdat ik van het lezen, maar wellicht nog meer van het schrijven kan genieten. Daarom dit keer gekozen voor een relatief ‘dun’ boek. Welgeteld 86 bladzijden (nawoord en woordenlijst niet meegerekend). Tja, als de tijd niet ruim in zijn jasje zit, moet je creatief zijn met zowel de tijd maar zeker ook dat jasje. En het mooie van deze krappe jasjes en de iets wat gezette tijden is dat dit voor geheel nieuwe inzichten zorgt. Nu weet ik, voor een feit, dat een kort verhaal, ofwel een dun boek, zeker niet per definitie staat voor een minder vol verhaal.


Je moet weten dat ik een bonsaiboompje probeer te kweken. Of nouja, na het planten van de zaadjes en het wateren, ‘probeer’ ik niets. Jà oké, soms, af en toe, sporadisch, even iets liefs zeggen omdat ik dan denk dat dit de groei bevorderd. Dit is natuurlijk afgeleid van een onderzoek waarin tegen water wordt ‘gepraat’; respectievelijk positieve en negatieve woorden. En er volgens dr. Masaru Emoto uit naar voren komt dat het water waar lief tegen gesproken wordt een mooiere structuur aannam dan het water waar negatief tegen gepraat werd.

Wellicht mist mijn relaas wetenschappelijke lading, maar ik heb zo’n vermoeden dat we elkaar begrijpen. Per slot van rekening voelen wij ons als mens zeker ook beter wanneer er liefkozend tegen ons gesproken wordt. Met deze gedachte in ons achterhoofd: wat heeft dit nu met het boek te maken? Ik hoor het je bijna denken. Ik zal het verklappen: de titel. Bonsai is een boek van Alejandro Zambra. Een boek met een prima titel. Ik zou bijna liefdevol tegen het boek willen praten. Maar uiteindelijk leek lezen me toch een betere optie.

Eigenlijk moet ik zeggen dat het boek voor mij 172 (2x86) bladzijden heeft. Hoe dat kan?
Na het lezen van de 86 bladzijden (het nawoord en de woordenlijst nog steeds daargelaten) bekroop me een vreemd gevoel. Ik kon maar niet bevatten hoe het zo kan zijn dat in dit ‘dunne’ boekje zo’n groot verhaal zit. Ik begreep het niet: was het lettertype zo klein? Nee. Waren de bladzijden verkeerd genummerd? Nee. Met dit raadsel kon ik niet blijven zitten. De enige oplossing voor mij was om het boek nog een keer te lezen.
Tijdens deze tweede poging kreeg ik het in de gaten. Veel facetten in het boek blijven raadselachtig en geheimzinnig. Ook zitten er gaten in het verhaal. Maar ze vallen niet op. Of moet ik zeggen dat ze mij de eerste keer niet zijn opgevallen. Waarom niet, zul je denken. Dat antwoord is simpel. Mijn fantasie heeft deze gaten in het verhaal opgevuld. Onopgemerkt. En dat...is de kracht van dit boek. De schrijver geeft je de juiste ingrediënten om er zelf een compleet verhaal van te maken. Zonder dat je het door hebt wordt er een beroep gedaan op de fantasie, de invulling, van de lezer. Subliem. Want dit maakt dat dit verhaal voor iedereen anders zal zijn, ieder die het leest zal er zijn eigen persoonlijke invulling aan geven.
Dan heb ik het nog niet eens over de o-zo-pakkende eerste alinea. Daar heb ik ook een woord voor: très beau.

Bennita Koop

Reserveer in onze catalogus.