Voor het perfecte vierkant heb je de groothartige man, met de cello. De poorten zijn bewaakt, emoties worden verwelkomd. We kunnen gaan zitten om overdonderd te worden. Het is het ideale kwartet."
Zo klinkt één van de mooie dialogen uit de film The Late Quartet. In dit geval tussen de dochter van de tweede violist en de altiste met de eerste violist van het beroemde strijkkwartet. Het is één van de momenten waarop niet alleen de schoonheid van muziek wordt ontleed, maar ook de intensiteit van een kamermuziek ensemble. En daar gaat deze film over: de levenscyclus van een strijkkwartet, met de opbouw van Beethovens Opus 131 als leidmotief.
De cellist, en oudste van het gezelschap, kondigt aan te willen stoppen. Hij heeft Parkinson. Na 25 jaar is het tijd om het stokje door te geven. Dat is het moment waarop alles in beweging komt en de ellende elkaar als in een fuga opvolgt. Opgekropte frustratie vindt een uitweg, er worden dingen gezegd die 25 jaar hebben liggen sudderen, elke relatie wordt opengescheurd. De perfectionistische eerste violist moet eindelijk eens z'n passie vrijlaten en risico's durven nemen. De tweede violist moet z'n plek accepteren en het belang van het kwartet boven dat van zichzelf plaatsen. De altiste krijgt het meest te verduren. Ze was niet alleen 'niet aanwezig' in haar huwelijk, waar ze misschien zelfs alleen in bleef omdat dat beter uitkwam, ze was ook nog eens een slechte moeder. Alleen de cellist wordt gespaard, die was sowieso al de vader van het gezelschap.
En zo zorgt hij ook, mede door z'n briljante afscheidsritueel (ensembles opgelet: als er iemand weggaat, doe het zo!), dat het kwartet deze crisis overleeft. Een film over de wereld van de klassieke muziek, vol kleur, textuur, ritme en emotie. Met een opbouwend adagio, een virtuoos presto, een generale pauze en een afsluitend levendig allegro. Bravo!
Reserveer in onze catalogus.
1 opmerking:
Prachtige film!
Een reactie posten