This Must Be The Place

Het moet hier ergens zijn geweest…in de jaren 80: het moment waarop voor velen de liefde voor Madonna is ontstaan.
Zo ook voor mijn zus. Ik deelde in mijn kinderjaren de slaapkamer met haar en dus ook de muren van die kamer. Of moet ik zeggen dat we die juist niet deelden. Aan bijna elke muur zag ik de liefde voor de, toen nog toekomstige, ‘Queen of pop’ geplakt. Ik was in die tijd, en nu nog steeds, vijf jaar jonger dan mijn zus. Op dat moment had ik weinig in te brengen over wat er op de muur werd geplakt. Mijn moeder daarentegen evenmin. Gelukkig is hierin met de jaren het een en ander veranderd en is de liefde voor Madonna bij mijn zus sterk afgezwakt.

En dat is wellicht maar goed ook. Want in die tijd was ook haar outfit aangepast op haar groupie bestaan. Had die lijn zich voortgezet, had het net zo goed mijn zus kunnen zijn op de cover van de film 'This Must Be The Place'. Dit was dan ook het eerste wat er door mijn hoofd ging bij het zien van de cover.

Waarom deze film een ‘must-see-movie’ voor me is? Ik hoorde lovende verhalen over de soundtrack, maar zulke negatieve verhalen over de film zelf. En ik dacht: ‘hoe kan dat nu?! Sean Penn speelt erin!’ Voor mij is dat een soort van garantie voor het feit dat het een film zou zijn die me zou boeien, die nog dagen na het zien ervan in mijn hoofd zou blijven zitten. Dat ik er een blog aan wijd geeft al aan dat dit is gebeurd.
Waar voor velen de liefde voor Madonna is ontstaan, begon voor mij de fascinatie voor Sean Penn: hij trouwde de ‘Queen of pop’! WOW! Al snel werd het een echtpaar met een negatieve reputatie, vooral vanwege Penns agressie tegen paparazzi.
Mijn fascinatie was geboren. De liefde kwam in de jaren erna met onder andere films als: I am Sam (2001), Mystic River (2003), 21 grams (2003) en Milk (2008).

De titel van deze film verwijst naar de gelijknamige song uit 1983 van Talking Heads, de kunstacademieband van David Byrne (die overigens zichzelf speelt in de film).
Dit is het eerste wat ik doe voordat ik een film ga kijken. Ik ga uitzoeken waar de titel van de film vandaan komt of wat de essentie van de titel is. Dit geeft me vaak een achtergrond waartegen ik de film kan projecteren. Nu gaat dit bij de ene film makkelijker dan de andere. En dat illustreert deze film prima. Ik moet namelijk bekennen dat de titel van deze film me nauwelijks geholpen heeft om ook maar enig idee te krijgen van de manier waarop deze film ontregelt, irriteert en tegelijkertijd kostelijk vermaakt. Het zijn de momenten waarop de film afdwaalt dat ik wilde stoppen met kijken. Mijn hand had reeds de afstandsbediening gevonden, maar precies op het moment dat mijn vinger op de stopknop wilde drukken, juist op dat moment, begint de film zijn waarde te krijgen. Wat voor mij de film het magische karakter geeft is dat Cheyenne (Sean Penn) het leven leeft alsof hij aan de zijlijn staat toe te kijken. Ik denk dat op een bepaald punt in ons leven we onszelf hier wel in kunnen herkennen: iedereen is zijn eigen zijlijn wel eens tegengekomen.
En já, dan die achteloos-uit-de-mouw-geschudde levenswijsheden die in de film voorbij komen. Ik houd ervan!
En zeg nu zelf, wie wil er nu niet in zijn eigen lege zwembad in zijn achtertuin een te gek balspel kunnen spelen?!
Samenvattend over de film: meesterlijk! En de soundtrack mag er inderdaad ook best zijn.

Bennita Koop

Reserveer de film in onze catalogus

Reserveer de soundtrack in onze catalogus

Bennita is één van onze nieuwe bloggers:
"Via deze blog, deze digitale poort, wil ik mijn passie met je delen. 
Of moet ik zeggen: ónze passie?
Mijn voorkeur gaat uit naar films in een culturele, maatschappelijke en artistieke context. Films die soms nauwelijks een podium vinden of niet het podium krijgen dat ze verdienen: de filmhuis-films. Dit geldt ook voor mijn muziekkeuze. Natuurlijk geniet ik ook van wat de massa wordt aangeboden, maar dan toch blijft die drang om te zoeken naar ‘the extraordinary’.
Dit vind je ook terug in mijn boekkeuze. Zo vind ik het heerlijk om boeken te lezen die je aan het denken zetten. Maar ik houd ook van zijn tegenhanger: boeken die je meenemen, grijpen, in hun macht hebben. Waarbij je niet kán denken, maar enkel nog één hoofdstuk van moet lezen om je honger te stillen.... en dan nog eentje. Die je laten voelen en je meenemen naar een andere werkelijkheid. 
Buiten dit alles gaat het me ook om de geur. Alvorens ik aan een boek begin móet ik er eerst even aan ruiken, het totaal en geheel in me opnemen. En de bladzijden voelen hoort daar uiteraard ook bij. Ik heb dit bij een E-book geprobeerd. Maar geloof me, dit evenaart het niet. 
Boeken lezen; het is een uitvlucht en een toevluchtsoord tegelijk. Een wereld volkomen voor mij alleen. Engelstalig of nederlandstalig? Als ik de woorden maar kan proeven.
Waarom deze wereld met je delen via deze blog? Dat antwoord is simpel: omdat, wanneer het gaat om het delen van een passie, een klankbord heerlijk is.

En já... dan is daar nog die eeuwige roem. Wie wil dat nu niet?!"