De film is een absolute must voor liefhebbers van roots- en folkmuziek, én voor liefhebbers van de gebroeders Coen die deze film maakten.
Ik heb genoten van deze prachtige sfeervolle film. Niet alleen om de muziek, maar zeker ook om de sfeer die je vanaf het begin van de film gevangen houdt. Alsof alles zich opeens in een trager tempo afspeelt.."Hang Me, Oh Hang Me Now, zingt de folkmuzikant in de openingsscène van de zestiende speelfilm van broers Ethan en Joel Coen. Profetisch, want zoals gebruikelijk staat het universum niet afgesteld in het voordeel van hun held.
Inside Llewyn Davis is het verslag van een week in het leven van een net-niet Bob Dylan, in het winterse New York van 1961. Waar het gros aan periodefilms met een geloofwaardigheidshobbel komt, bewegen de Coens zich schijnbaar moeiteloos in een andere tijd. Van het vale straatbeeld tot de aankleding van de appartementen - dit is het folkwijkje Greenwich Village zoals we het kennen van de foto's en platenhoezen uit de jaren zestig. Alsof je zo de albumcover van The Freewheelin' Bob Dylan binnenwandelt, met die klassieke foto waarop de bard gearmd met zijn vriendinnetje door een besneeuwd straatje struint.Daar in een rokerig kroegje, waar de connaisseurs bedachtzaam luisteren naar de folkzanger van dienst, speelt Llewyn - baardje, versleten kleding - zijn ingetogen liedjes. Hoofdrolspeler Oscar Isaac, die zijn partijen live inzong en speelde (ja, dat verschil zie je) onder de hoede van de legendarische muziekcoach T Bone Burnett, hoeft niet de beste zanger in de wereld te zijn; er klinkt oprechte emotie in zijn stem. Isaac, die hooguit bekend was van kleinere rollen (onder meer in Drive), bewijst de meerwaarde van een nieuw gezicht en valt volkomen samen met zijn rol. Llewyn, een fictief figuur, speelt het repertoire van Dave van Ronk, de nooit doorgebroken spil van de echte folkscene. Vol afgunst voor collega-folkies die het beter doen dan hij, hunkert Llewyn naar succes, maar dan wel in de juiste, niet-commerciële vorm. Met tegenzin schikt hij zich als sessiemuzikant voor de zijige zanger Jim (Justin Timberlake), wiens malle maar aanstekelijke stotter-protestsong P-p-please Mr. President natuurlijk wél een hit wordt. De meerstemmige opnamesessie lijkt een instantklassieker in het oeuvre van de Coens. Met een sardonisch genoegen voeren de filmmakers de klaplopende bankslaper Llewyn langs de deuren van vrienden en kennissen, waar telkens tegenslag op de loer ligt. Een mogelijk keerpunt dient zich aan als Llewyn in zonderling gezelschap, waaronder een rossige kat en manke jazzpurist (John Goodman), mee kan reizen naar Chicago, om daar een legendarische platenbaas te treffen.De grote kunst van de Coens is dat hun kijk op de folkwereld nooit te grotesk wordt: de lol zit ook in de perfectie van de uitvoering, een liefdevolle wijze van ridiculiseren. Tussen uitgesmeerd leedvermaak gloort compassie voor hun held Llewyn, die ooit een duo vormde tot zijn partner van een brug sprong. Ook om die treurige noot weten de Coens fraaie grappen te construeren, maar de geleden pijn van Llewyn blijft zichtbaar, mede dankzij het glorieuze spel van Isaac. Zulke affectie is zeldzaam bij de Coens. Als de broers losers sparen, dan is Llewyn Davis het muzikale pronkstuk in hun collectie." (Volkskrant)
Fantastische film. Kijken.
Reserveer in onze catalogus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten