Oké, uiteindelijk ben ik het met één ding eens: dit lijkt niet alleen een ode aan Berlijn, maar ook aan Woody Allen. Misschien zit daar het probleem, want daar heb ik meestal niet zoveel mee. Maar achteraf moet ik toegeven dat de film beter is dan ik tijdens het kijken dacht. Kennelijk moet je er voor in de stemming zijn. De film ademt namelijk een sfeer van doelloosheid en eenzaamheid uit. Wat versterkt wordt door het zwart-wit beeld, de shots van verlaten plaatsen in Berlijn en de ondersteunende soundtrack. Hij doet me dan ook meer denken aan Lost in Translation dan aan Woody Allen.
Oké, we volgen dus een dag uit het leven van Niko. Die al twee jaar op de centen van z'n vader 'nadenkt' maar verder niks wezenlijks doet. En op die bewuste dag zit het allemaal een beetje tegen. In de liefde, met de centen, bij z'n vrienden, in z'n huis en ja, met het zoeken naar een bakkie troost. Komisch is dat niet. Pijnlijk soms wel. En je weet dat deze Niko het er helemaal zelf naar heeft gemaakt en waarschijnlijk dezelfde conclusie trekt als jij: tijd om verantwoordelijkheid te nemen. Maar helemaal zeker ben ik daar niet van, er lijkt niet echt veel groei in deze Niko te zitten. Ik blijf dus toch wat doelloos en eenzaam achter.
Oké, alles bij elkaar genomen: leuke film, maar de feelgood moet je er zelf meebrengen.
Reserveer in onze catalogus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten