Als kijker is het niet moeilijk sympathie te hebben voor de kleuterschoolleraar Lucas. Je ziet hoe hij na z'n scheiding moedig het leven weer oppakt. Je ziet hoe hij zijn rol als kleuterleraar gewetensvol uitoefent. Je ziet ook hoe hij zorgzaam omgaat met het dochtertje van z'n beste vriend. En waarom dat nodig is. Dus je snapt heel goed wat er gebeurt. Waarom deze Klara ineens boos en eenzaam is. Waar ze haar beschuldigende zinnetje vandaan heeft. Je ziet hoe de volwassenen de verhoren invulling geven. En hoe Klara schrikt van wat er vervolgens om haar heen gebeurt. Omdat die ouders al snel overal en in alle kinderen signalen van misbruik zien, wordt zelfs Klara's "ik zei maar wat, hij heeft niks gedaan" onderdeel van haar 'schade'. Natuurlijk gaat ze ontkennen, dit is te groot voor zo'n klein meiske.
Tja, zo kan het gaan. En dan kan het dus ook flink misgaan. Dat tonen de 'beste vrienden' van Lucas. Maar ja, ik geef je de kost. Stel dat het jouw kind is? En jouw buurman of beste vriend? Veel ruimte voor sympathie voor de bezorgdheid en het dilemma van deze bewoners krijg je niet. Dat is misschien een minpuntje. Vinterberg toont ons vooral hoe begrijpelijke bezorgdheid om kan slaan in een agressieve heksenjacht. En dan is alle sympathie snel verdwenen.
Ik weet, dit soort misbruik moet je bloedserieus nemen. Het geeft kinderen levenslang. Maar wat ik hier zie gebeuren is die andere kant van het verhaal. Waarin onschuldige slachtoffers dus ook levenslang kunnen hebben.
Reserveer in onze catalogus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten