Deze film uit 2010 speelt zich niet alleen afspeelt in 1977, maar die ook is gemaakt alsof het nog de jaren zeventig is. En die tijdgeest hebben ze zelfs doorgetrokken tot in de trailer. Wat een feest moet dat zijn geweest op de set. Die kleding, die interieurs, die snorren, dat haar, die muziek. Geweldig. Het verhaal ontrolt zich als een klucht. Man is de baas van een fabriek en de baas in huis. Vrouw is niet meer dan de huisvrouw die als enige taak heeft het met haar man eens te zijn; een potiche. Dochter wil graag in de fabriek werken, maar pa zegt nee. Zoon moet eigenlijk de zaak overnemen, maar wordt liever kunstenaar. Als de arbeiders gaan staken, vanwege alle erbarmelijke werkomstandigheden en de baas een hartaanval krijgt, neemt de 'potiche' zijn rol over. Zij ontdekt daarmee dat ze meer in haar mars heeft dan ze dacht en is niet van plan die zelfstandigheid op te geven. Lang leve de emancipatie! Oh ja, en dan zijn er natuurlijk nog wat zijlijntjes waarin minnaressen, minnaars en ontluikende homoseksualiteit vrolijk tieren.
Wat een lust voor het oog. Wat een mooi gebruik van kleur, tijdsgeest en verborgen verwijzingen. Catherine Deneuve, die als dochter van een paraplu verkoopster doorbrak in Les Parapluies de Cherbourg, is nu de erfgename van een paraplu fabriek die haar overwinning van een Kamerverkiezing viert met het zingen van een lied. Briljant! En zo zit de film vol met kleine grapjes en hele kleine bijrolletjes van grote acteurs uit die vaste Ozon-crew.
Kortom: hou je van Ozon of heb je genoten van 8 femmes, dan is dit echt een aanrader. Dek de tafel met augurkjes met boterhamworst, asperges met ham en een pilsje of zoete witte wijn. Dvd-tje erin en laat maar komen!
Reserveer in onze catalogus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten