een extra tip voor de collectioneurs van de bibliotheken.
Veel luisterplezier! En vul naar hartelust aan, ook op Spotify. Hier gaan we:
1. Jason Isbell - Southeastern
De verrassing was er natuurlijk al af, maar ik durfde in augustus al te roepen dat dit 'm zou worden. Soms weet je 't gewoon en dat was bij deze van Jason Isbell zeker het geval. Al bij het beluisteren van de eerste noten en zinnen slaat het toe: kippenvel dat niet meer verdwijnt...Kers op de taart was uiteraard het mooie concert in Metropool vorige maand. Check hieronder mijn opname van dat mooie openingsnummer van deze prachtplaat...
"Southeastern doet qua intensiteit, maar ook qua muziek wel wat denken aan Heartbreaker van Ryan Adams, ook een muzikant die lang werd geassocieerd met zijn vorige band, maar zich hier uiteindelijk compleet aan ontworstelde. Op Southeastern snijdt ook Jason Isbell de band met het verleden definitief door en manifesteert hij zich nadrukkelijk als een van de betere songwriters in het rootssegment. Invloeden uit het diepe zuiden van de VS (Isbell werd geboren in Alabama) zijn niet helemaal verdwenen uit het geluid van Jason Isbell (hier en daar duikt nog wel wat zuidelijke blues op), maar zijn met name in de akoestische tracks wel flink naar de achtergrond gedrongen. Op Southeastern domineren de bijzonder fraaie stem van Jason Isbell en zijn geweldige gitaarwerk, al mogen ook het prachtige vioolspel van Amanda Shires en de bijzonder mooie vrouwenstemmen (waaronder die van Kim Richey en wederom vrouwlief Amanda Shires) niet onvermeld blijven. Het resultaat is een kwetsbare en hartverscheurend mooie plaat. Southeastern is uiteindelijk niet alleen de beste soloplaat van Jason Isbell tot dusver, maar ook een plaat die in het genre dit jaar maar heel weinig platen voor zich zal dulden. Jaarlijstjesmateriaal dus."(Krentenuitdepop)
Dit album van Slaid Cleaves besprak ik ook al eerder op dit blog. Ook één van de albums waarvan ik bij de eerste keer luisteren wist dat 'ie aan het eind van het jaar wel weer op zou duiken. Ik vind het een mooi gevarieerd album, met het nummer 'Without her' als mijn absolute favoriet. Hieronder een interview met Cleaves en een akoestische uitvoering van dat nummer. Ook de humor ontbreekt niet; zeker als Slaid Cleaves verklaart "I love you even more than I love Texas". Klasseplaat.
"An album populated with gritty, dirt-under-nails songs about factory workers, war vets, union jobs, small town life and derailed dreams might make you think of Bruce Springsteen or James McMurtry or Steve Earle. It should make you think of Slaid Cleaves. One of the more underrated songwriters around, the New England-bred, Austin-based Cleaves has crafted an exceptional set of character studies on his new album, Still Fighting The War that rivals his better-known peers.
If Cleaves’ low-key approach has kept him under-the-radar, he deserves a higher profile. His keen insights into human nature and today’s America are revealed in melodic, deeply-felt tunes on Still Fighting The War, which ranks as one of the year’s best singer-songwriter albums." (American Songwriter)
3. Hayward Williams - Haymaker
"Hayward Williams verliet met de handen voor de ogen het podium tijdens TakeRoot in 2007. Op zoveel bijval had de jongeman uit Milwaukee niet gerekend. Groningen beloonde de Amerikaan na een imponerende set met een staande ovatie. Met het album Another Sailor’s Dream had Williams de aandacht al op zich gevestigd, live voegde hij er charisma aan toe. Daar zorgde de bijzondere combinatie van verlegen trekken en een zelfverzekerde muzikale koers voor. Daarna bleef het betrekkelijk stil rond zijn persoon. Een nieuw album (Cotton Bell) was lange tijd nauwelijks verkrijgbaar. In 2011 zagen we hem terug op het podium in een onopvallende gastrol bij Jeffrey Foucault. Nu is er dan Haymaker (eigen beheer/Continental Record Services/Munich) waarmee hij eindelijk de status die hem was toegedicht op basis van dat optreden destijds weet te bevestigen. Naast liedjes die aandoen als een warme deken herbergt Haymaker waaierende toetsen en gitaren. Op A Drop In The Delta kondigt het elektrische gitaargeweld zich aan als een slippende versnellingsbak. Met de blazers in Paper Chains eindigt Haymaker gloedvol." (Altcountry.nl)
Geen jaarlijstje zonder een gezonde dosis blues! En wat nog mooier is: de bijdrage van dit jaar is ook nog eens van eigen bodem. In een interview gaf de band 'King Of The World' al aan dat ze 'gewoon de beste bluesband van Nederland willen worden'. Dat gaan ze met gemak redden... Een nieuw album is alweer in de maak, maar deze plaat verveelt nog lang niet. En ga ze live zien voor de complete blues-ervaring!
"Het resultaat is een zeer gevarieerde collectie geworden die op drie tracks na, voornamelijk door Ruud Weber is geschreven. ‘Bluesified’ is de ingetogen opener waarin de rijpe, ietwat vettige stem van Weber en de prachtige solo van Java, een hoofdrol opeisen. De swingende toetsen van Van der Kolm en het solide drumwerk van De Jong vormen samen de basis van een vlotte blues-shuffle in ‘Evil Thing’ dat vooral live bijzonder prettig gaat uitpakken. In zowel het funky ‘Broke and Lonely’, dat van Johnny Guitar Watson is geleend, als ‘Help Me Find The Way’ is de New Orleans-style te horen en in het vlotte ‘Gone Gone Gone’ zijn country-invloeden aanwezig die versterkt worden door heuse honkytonk pianoklanken. De band is vervolgens prima in staat om in een langzame versnelling de aandacht vast te houden om vervolgens rap om te schakelen in een rauwe bluesrocker als ‘Better Leave While You Can’ of ‘She’s A Burglar’ dat in een snellere uitvoering te horen is dan de versie zoals die door Freddie King bekend werd gemaakt. De grootste hit van het album is ‘Let’s Go Get Stoned’, Ray Charles behaalde in 1966 de nummer-1-positie, dat iets braver wordt uitgevoerd dan het origineel. Het blijkt een mooie opmaat te zijn voor het ruige ‘Number One’ waarin de blues en roots op de juiste manier samen lijken te gaan. Het onbetwiste hoogtepunt is echter het bijna negen-minuten-durende slotstuk ‘Can’t Go Home (For ‘Q’)’ dat speciaal werd gecomponeerd ter nagedachtenis aan Harry Muskee. Java laat zijn gitaar ‘janken’ op een wijze die zelfs zijn ‘blues-brother’ niet onberoerd zou hebben gelaten. In deze fenomenale slowblues toont de 56-jarige gitarist aan nog altijd tot de absolute blues-top te behoren." (Bluesmagazine)
5. Christian Kjellvander - The Pitcher
Die stem, die stem... Een beetje roots-liefhebber met gevoel voor melancholie gaat geheid voor de bijl bij het luisteren naar de Zweed Christian Kjellvander. Voor velen wellicht nog een onbekende naam, maar als we met z'n allen zo dol zijn op de Scandinavische thrillers, waarom dan niet op de bijbehorende muziek? Dezelfde sfeer, dezelfde spanning... Prachtig album!
"Misschien ben ik een doorgeslagen fan. Kan zijn, maar dan wel een die kan zien dat dit nieuwe album echt beter is dan eerder werk zoals b.v. Faya. Kjellvander heeft in de loop van de jaren een compleet eigen stijl ontwikkeld die met dit vijfde album angstig dicht tegen perfectie aanzit. Dit is de romantiek van ruwe kusten, de donkere wouden en de stille meren. In zijn teksten refereert aan de westkust van de VS opgegroeide Kjellvander aan moeilijkheden in zijn jeugd, het verwerken daarvan en vooruit kijken. De plaat opent met het werkelijk magistrale The Mariner, waarop ook leden van het Gothenburg Symphony Orchestra te horen zijn. Die geven dit nummer iets heel speciaals. Bovendien heeft Kjellvander nog nooit zo mooi gezongen als dat hij hier doet. In het daaropvolgende The Zenith Sunset eist Tias Karlson een bescheiden hoofdrol op met zijn ruw-atmosferische gitaarspel. Schitterend is ook de samenzang met echtgenote Therese Kjellvander in het heel klein gehouden, maar emotioneel beladen The Trip. Het gaat te ver om hier elk nummer apart te behandelen. Houd het er maar op dat elk van de negen nummers, zelfs het minder dan een minuut durende instrumentale The Field Before, van uitzonderlijke klasse is. Tezamen maken zij van The Pitcher een essentieel album." (Altcountry.nl)
Nog een onbekende naam: Garrett Lebeau was voor mij ook volkomen nieuw, maar ik ben erg blij met de tip van Johan van PopEye. Een heerlijke plaat, die af en toe ook wat doet denken aan Amos Lee (zie nr. 9). Laidback, beetje jazzy... om nog maar te zwijgen van dat heerlijke orgeltje dat er regelmatig doorheen rolt! Heerlijk...
"Rise To The Grind is een zwoele plaat voor de kleine uurtjes waarop invloeden uit de blues, jazz, folk, country, rock, funk en vooral soul domineren. Lebeau schuurt hierdoor in muzikaal opzicht dicht tegen Boz Scaggs aan, maar door zijn bijzondere stem klinkt hij uiteindelijk toch totaal anders. Rise To The Grind is een plaat die het niet moet hebben van variatie of dynamiek. Muziekliefhebbers met een lichte vorm van ADHD zullen snel onrustig worden van de lome klanken, de ingehouden songs en het eindeloos herhalen van vrijwel hetzelfde recept. Rise To The Grind ontleent zijn kracht voor een belangrijk deel aan de sfeer en de details, wat overigens niet betekent dat er op de plaat niet fantastisch wordt gemusiceerd. Garrett Lebeau en zijn bandleden leggen keer op keer een fantastisch geluid neer, waarna Lebeau het met zijn opvallende stem, die wel een beetje aan die van Van Morrison doet denken, alleen maar hoeft af te maken, wat de Amerikaan steeds op uiterst subtiele wijze doet. De kracht zit keer op keer in de details. Een paar noten van een heerlijk orgeltje, een voorzichtige tempowisseling van de ritmesectie of een JJ-Cale achtig gitaarloopje dat door de ziel snijdt (...) Bij beluistering van Rise To The Grind waan je je in een rokerige nachtclub waarin de recessie definitief heeft toegeslagen. Klanten zijn er niet, de verf bladdert van de muren, het bier is laf en lauw en buiten begint het ook nog eens stevig te regenen. Het enige dat troost biedt is de prachtige muziek van de band op het kleine podium. Die band speelt zo mooi dat je blijft zitten; de hele nacht als het moet. En morgen zit je er weer." (Krentenuitdepop)
7. Guy Clark - My Favorite Picture Of You
"Hoewel de meeste luisteraars bij Old No. 1 - het debuut van Guy Clark uit 1975 - zijn blijven hangen, is de Texaanse troubadour nooit gestopt met liedjes schrijven. Clark is inmiddels de zeventig gepasseerd en hoewel hij toch al immer doorleefd klonk, is zijn stem nu heser dan ooit tevoren. Roestig als de jeeps die, nadat ze hun dienst bewezen hebben en vervangen zijn door nieuwe exemplaren, in de gigantische tuinen van de Texaanse cowboys wegkwijnen. Maar dat Clark nog lang niet rijp voor de sloop is, bewijst hij met My Favorite Picture of You.
Zijn hese stem herbergt een grote wijsheid en warmte en hij heeft de liedjes geschreven vanuit een indrukwekkende oprechtheid, met een reflectievermogen dat respect afdwingt. Het titelnummer is bijna niet te doen, zo ontroerend is het. Clark zingt over een foto die gemaakt werd van zijn lief Susanna, nadat zij hem met vriend Townes van Zandt thuis voor de zoveelste keer dronken aantrof en zij de deur uit stormde. Een verhaal ontvouwt zich over zijn grote liefde, die tot zij in 2012 overleed veertig jaar zijn vrouw was. Clark maakt je deelgenoot van een gigantische liefdesgeschiedenis en een tragisch einde in een ogenschijnlijk luchtig klinkend liedje.
In 'Good Advice' leert Clark ons hoe lastig het is om met slechte gewoontes te breken en horen we hem op zijn snedigst: "In one ear and out the other / Just like talkin' to your mother". Muzikaal gezien weet de oude meester donders goed waar zijn stem de solo niet meer redt en hij een stukje harmonie nodig heeft en waar een viool of mandoline een liedje verder kunnen optillen. Op een uiterst verfijnde, sympathieke en hartverwarmende manier leert Clark zijn luisteraars een lesje. Of elf." (Kindamuzik)
Even was ik bang dat er in mijn lijstje alleen maar treurige troubadours terecht zouden komen, maar gelukkig was daar een mooie plaat van Amy Speace: dit jaar wel de enige vrouw. Een sfeervol album met erg mooi gearrangeerde nummers. Een zangeres die je meeneemt, je kunt niet anders dan volgen... en bijna als vanzelf leren slapen in een boot tijdens de storm..
"Amy Speace maakt op How To Sleep In A Stormy Boat fraaie en stemmige rootsmuziek. Het is muziek met een traditioneel tintje, maar oubollig klinkt het nooit. Sfeervolle strijkers en de hele mooie stem van Amy Speace bepalen voor een belangrijk deel het akoestische geluid op de plaat, dat varieert van zeer sober tot net wat voller. Het is een aangenaam geluid dat een bijna rustgevend effect heeft op de luisteraar, maar het is ook een indringend geluid dat diep onder de huid kruipt en maar blijft zorgen voor kippenvel. Amy Speace schakelt op How To Sleep In A Stormy Boat tussen country, folk en pop en smeedt deze genres aan elkaar tot muziek die zowel rootspuristen als liefhebbers van de betere rootspop zal weten te bekoren. Dat is knap. Bijgestaan door onder andere John Fullbright, Mary Gauthier, Ben Sollee en de gelouterde producer Neilson Hubbard, heeft Amy Speace een plaat gemaakt die niet onder doet voor die van de betere vrouwelijke singer-songwriters in het genre. En ook dat is knap. In muzikaal opzicht is How To Sleep In A Stormy Boat niet eens heel verrassend of opzienbarend, maar door haar even gloedvolle als doorleefde vertolking en de ruime aandacht voor de productie en arrangementen, slaagt Amy Speace er in om al haar songs op indrukwekkende wijze tot leven te brengen en naar grote hoogten te tillen. Na één keer horen ben je verliefd op deze plaat en dat gaat niet meer over." (Krentenuitdepop)
9. Amos Lee - Mountains Of Sorrow, Rivers Of Song
Het is alweer wat jaren geleden dat een collega mij wees op Amos Lee: 'Dat vind jij vast wel mooi'. En dat klopte. Sindsdien ben ik fan en heb ik alle platen. Dit jaar een uitbreiding van die collectie, en wat voor één! Erg mooie plaat, die doet uitkijken naar de concerten van de man in ons land volgend voorjaar...
"Het voorlopige hoogtepunt van zijn carrière vond Lee met zijn vorige album Mission Bell, een album dat hij opnam met de mannen van Calexico. Niet alleen de geweldige songs maar juist ook de arrangementen en productie van Calexico bassist Burns brachten een nieuwe Lee naar voren. Minder folk, meer country en dan met een fijn rafelig randje. Het was gelijk zijn meest succesvolle album na zijn debuut en de wereldtour die op het album volgde was erg succesvol. De fraaie EP As The Crow Flies was een mooie extra met overgebleven songs uit de Calexico sessies. Voor zijn alweer vijfde album Mountains Of Sorrow, Rivers Of Song koos Lee voor een andere benadering. Hij nam zijn live band mee de studio in Nashville in en zocht een live benadering in sfeer en geluid met producer Jay Joyce in de producers stoel. Het levert een album op dat meer muzikale kanten opgaat en zeker minder coherent is als Mission Bell. Maar Lee’s nieuwe album kent, ondanks een wat minder middengedeelte, meer dan genoeg songs die een rijke aanvulling op Lee’s songbook zijn. Albumopener Johnson Blvd, het daarop volgende Stranger, Chill In The Air, waarop Alison Krauss bijna achteloos in duet meezingt, het prachtige Indonesia, het geweldige, door Patty Griffin, in samenzang met Lee, naar grote hoogten gezongen titelnummer en de officiële albumafsluiter Burden zijn absolute prachttracks. Opvallend is dat op de deluxe edition van het album wellicht het allermooiste nummer van het album staat. Scared Money, sober met een bluesy elektrische gitaar opgezet, is een meesterlijke song die zowel in tekst als gitaarspel en zang het allerbeste in Lee bovenhaalt." (Writteninmusic.com)
Het officiële rijtje sluit ik af met Richard Buckner. Bij de eerste draaibeurt deed het mij eigenlijk vooral denken aan de platen van Kjellvander (zie nr. 5). Ook hier werd ik gegrepen door de melancholische sfeer, af en toe wat duister maar zo indrukwekkend.. Niet een plaatje om zo maar even te draaien als je het verzoek krijgt om 'even een muziekje op te zetten'. Nee, dit is wel altcountry voor gevorderden.. ;-)
"Surrounded is niet alleen de beste plaat van Richard Buckner tot dusver, maar het is ook een buitengewoon fascinerende plaat, die onmogelijk in een hokje is te duwen. Direct in de openingstrack valt het stemmige geluid op. Richard Buckner heeft naast een autoharp een flinke bak technologie gebruikt en zet deze in om repeterende loopjes te creëren die zijn muziek een bijna ambient karakter geven. Als Buckner vervolgens in de tweede track klinkt als Roxy Music in haar beginjaren, weet je al zeker dat Surrounded een bijzondere plaat is. Richard Buckner laat zich op Surrounded nog steeds inspireren door de Amerikaanse rootsmuziek die hij zo’n twee decennia geleden omarmde, maar zorgt er vervolgens voor dat zijn versie van deze rootsmuziek volkomen uniek klinkt. Surrounded klinkt niet alleen uniek, maar ook buitengewoon mooi, wat deels de verdienste zal zijn van topproducer Tucker Martine, die iedere verrassende wending van Richard Buckner heeft voorzien van wonderschone en soms bijna sprookjesachtige klanken. Surrounded bevat zoals gezegd tracks met een bijna ambient karakter, maar Buckner zet dit nieuwe wapen gelukkig met mate in, zodat het geen trucje wordt. Veel tracks op de plaat zijn ingetogen luisterliedjes, maar rootsmuziek is het nauwelijks meer te noemen. Surrounded is een plaat die heel even vooral verbazing oproept, maar al heel snel is dit een plaat die je niet meer wilt missen en die vervolgens alleen maar mooier, indringender en avontuurlijker wordt. Richard Buckner is ondanks een stapel prachtplaten nog altijd relatief onbekend, maar om Surrounded kan (bijna) niemand heen. Ik adviseer iedereen dan ook nadrukkelijk om naar deze unieke plaat te gaan luisteren en om pas te oordelen wanneer je alles minstens één keer gehoord hebt. Ik heb de plaat inmiddels heel vaak gehoord en mijn oordeel ligt vast: wereldplaat!" (Krentenuitdepop)
Eervolle vermeldingen...
Ok, ik had ook nog wat tips beloofd... De enige reden voor het feit dat de volgende twee platen niet in het mooie rijtje hierboven een plek hebben gekregen, is omdat ze (nog) niet te leen zijn via de bibliotheek. Schande natuurlijk, maar vooruit: ze zijn dan ook nog wat lastig te verkrijgen.\
John Moreland - In The Throes
Dit vind ik heerlijk mensen! Een absolute topper voor de rootsliefhebbers.
"John Moreland neemt het vak van singer-songwriter serieus. Op zijn jongste album, In The Throes (Last Chance Records), staan tien nummers van eigen hand. En niet alleen zingt hij ze; hij speelt zowat ook alle instrumenten zelf (gitaar, bas, drums, piano, percussie en mondharmonica). Tsja, op een enkel nummer is er een muzikale bijdrage van een bevriend musicus. Maar hou het er maar op dat In The Throes een echte soloplaat is. En wat voor één! De uit Oklahoma afkomstige Moreland, met een verleden in allerlei hardcorebands, houdt het op In The Throes op folk, maar dan het soort folk dat ook gespeeld wordt door b.v. Steve Earle en Bruce Springsteen. Zijn stem lijkt trouwens ook erg op die van genoemde voorbeelden. Maar het belangrijkste hier zijn de liedjes. Die zijn zonder uitzondering van uitzonderlijke klasse. Er eentje uitlichten wil ik niet, omdat zulks onrecht zou doen aan de andere. Maar ik kan gerust stellen dat Moreland, zeker in tekstschrijven, een klasse apart is. In The Throes negeren is daarom niet alleen John Moreland te kort doen, maar eerst en vooral uzelf." (Altcountry.nl)
Rod Picott - Hang Your Hopes On A Crooked Nail
Het laatste album van Rod Picott verschijnt officieel binnenkort, maar was via de concerten al verkrijgbaar. Ik maakte een memorabele avond mee in Borger, Drenthe, waar Picott optrad. Hieronder een impressie, weliswaar niet van één van de nieuwe nummers, maar 't geeft de sfeer goed weer. Genieten dus!
"Het is een erg persoonlijk album geworden. In liefst 4 nummers kijkt Picott terug op een recent beëindigde relatie: You’re Not Missing Anything, I Might Be Broken Now (zie onder de recensie), Memory en All The Broken Parts. Ook kijkt hij op het album vóóruit, zoals in Milkweed. In dat nummer overdenkt hij de toekomst met onvermijdelijkheden als het overlijden van zijn ouders. Het klinkt misschien allemaal somber, toch komt het thema ‘hoop’ ook veelvuldig voorbij. Melancholisch klinkt de muziek zeker wel.
De 11 nummers puur technisch analyserend, is het lastig om negatieve punten te noemen. Het gaat om americana, het album kent een mooie afwisseling in tempo, het kent goede, inhoudelijke teksten, de muziek is toegankelijk, de instrumentatie is goed gekozen, Picott heeft een mooie zangstem (die erg goed past bij én het genre én de thema’s) en er is een mooie mix van akoestisch en elektrisch. Wat dat betreft dus allemaal ingrediënten om erg positief te zijn over dit album. U voelt een ‘maar’ aankomen? Geen zorgen, die is er niet. Hang Your Hopes On A Crooked Nail klopt op alle punten. En mocht het album na een paar keer draaien in de kast verdwijnen, ook dan geen zorgen; zeker weten dat als je het over een tijdje weer eens opzet, dat het dan nog net zo mooi is. Tijdloos!" (Writteninmusic.com)
Luister hier naar het (bijna) complete jaarlijstje:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten