Ben ik dat? - Mark Mieras

Iedereen die hersens heeft zou Ben ik dat? van Mark Mieras moeten lezen. Mieras is wetenschapsjournalist en een bekende naam op gebied van hersenonderzoek. Hij publiceert in de Volkskrant, NRC Handelsblad, Hollands Diep, Psychologie Magazine, Intermediair en Avenue en werkte mee aan radio- en televisieprogramma's van VPRO, Max, Llink en Teleac.

"Een wetenschapsjournalist kan zich laten leiden door zijn nieuwsgierigheid als een vlinder door de wind. Zo begon ik in 2001 verslag te doen van hersenonderzoek. De belangstelling ontwikkelde zich al snel tot een hartstocht die mij inmiddels ruim tien jaar in zijn greep houdt. En ook een beetje tot een missie, want ik ben ervan overtuigd dat het waardevol is als mensen beter begrijpen hoe het daarboven werkt", aldus Mark Mieras.

Mieras beschrijft de werking van de hersenen. Over het waarnemen van onze omgeving, over onze emoties en gevoelens, over de ontwikkeling van ons brein en tot slot over onze identiteit/ons zelfbewustzijn. Hij legt, met veel gevoel voor humor, ingewikkelde dingen uit op een simpele manier.

Ik ben een complete leek op het gebied van hersenonderzoek, maar Mark Mieras schrijft zo boeiend dat het ook voor de leken onder ons super interessant is. 

In het kader van de Week van de Alfabetisering geeft Mark Mieras dinsdag 10 september een lezing over het kind en z’n brein.

Woensdag 11 september komt Anne van der Meiden vertellen over het belang van communicatie voor laaggeletterden.

Reserveer hier Ben ik dat? in onze catalogus.

Jason Isbell in Hengelo!

De mooiste plaat van dit jaar. Nu al. Misschien niet zo spannend meer voor mijn jaarlijstje, maar nu inmiddels ook bekend is dat Jason Isbell een concert komt geven in Hengelo kan ik onmogelijk wachten met het delen van mijn enthousiasme.

'Southeastern' moet officieel nog uitkomen in Nederland, maar was natuurlijk al lang en breed te krijgen voor de liefhebbers (ook in de bieb!).
En wat een heerlijk begin van een fantastisch album: rauw, oorspronkelijk, kippenvel, noem maar op...

"In zijn thuisland de VS is Jason Isbell al een behoorlijk grote naam. Toch zal die alleen nog maar groter worden, ook bij ons. En terecht, hij is namelijk één van de beste songwriters van dit moment. Daarnaast is Isbell ook nog eens een klasse muzikant. Dat bewees hij niet alleen als lid van de Drive-By Truckers, maar ook op zijn vorige album Here We Rest (met band 400 Unit). Dat was een mooie schijf, zijn nieuwste soloalbum Southeastern is nog vele malen beter. Nog maar 34 jaren jong maakt de man uit Greenhill (Alabama, in de buurt van het legendarische plaatsje Muscle Shoals) op Southeastern een adembenemend mooie mix van country, rock en folk. Zonder 400 Unit, wat betekent dat een groot deel akoestisch is. En belangrijker, het album is bijzonder persoonlijk. Dat hoor je meteen al, op opener Cover Me Up. Deze gevoelige ballad (let ook op het mooie gitaargeluid) kent vocale uithalen van Isbell die door merg en been gaan. Duidelijk wordt dat hij ervaring heeft met zowel verslaving als afkicken. Op dit nummer maakt hij zijn grootsheid als tekstschrijver ook meteen duidelijk:

“So girl leave your boots by the bed, we ain’t leaving this room 

‘Til someone needs medical help or the magnolias bloom

It’s cold in this house and I ain’t going out to chop wood

So cover me up and know you’re enough to use me for good”

Een andere briljante tekst hoor je op Elephant, een nummer over een stel, waarvan de vrouw kanker heeft. Van deze track is hieronder een live-versie te zien/horen. Een nummer met een heftige tekst, maar oh zo raak en oh zo mooi:

“There’s one thing that’s real clear to me

No one dies with dignity

We just try to ignore the elephant somehow”

Isbell lijkt zijn eigen leven weer op de rails te hebben, hij lijkt weer hoop te hebben. Dat hoor je op nummers als New South Wales en Relatively Easy. Toch gaat hij op dit album nog een keer diep, confronteert hij de luisteraar met zware kost. Alsof hij definitief afscheid wil nemen van ‘dat’ leven. Dit jaar trouwde hij met muzikante Amanda Shires. Op Southeastern is zij ook te horen, op het nummer Traveling Alone zingt ze mee en speelt ze viool. Een nummer eerder, op Stockholm, krijgt hij ook al vocale hulp van een dame. Dan is het van Kim Richey. Zo mooi als de stem van Isbell solo is, zo mooi blijkt die ook te passen bij een goede vrouwenstem. Het album kent niet alleen melancholie en ballads. Flying Over The Water is bijvoorbeeld een lekkere rocktrack, met een gitaarsolo waar fans van Neil Young en Crazy Horse van zullen smullen. Blijf ademen! Southeastern kent nog een heerlijke rocker, het rechttoe-rechtaan nummer Super 8.  Rock and Roll zoals het bedoeld is:

“Don’t want to die in a Super 8 Motel

Just because somebody’s evening didn’t go so well”

Isbell schrijft niet alleen mooie nummers, hij schrijft ook leuke en interessant tweets. Hij is een fanatieke twitteraar, volg hem dus ook vooral op Twitter. Maar belangrijker, luister naar zijn muziek. Luister naar Southeastern. Een tijdloos mooi album, dat hoe dan ook hoort bij het beste wat Americana in 2013 te bieden heeft. En hoewel Isbell – als gezegd – zeker nog verder gaat groeien (hij wordt een héle grote!), dit album verdient echt al 5 sterren. Pijnlijk mooi!" (writteninmusic)

Vrijdag 29 november komt Isbell naar Metropool, onder de noemer 'PopEye Presents': een absolute must voor de roots-liefhebbers! De absolute nummer 1 van komend jaarlijstje moet je natuurlijk live gezien hebben. Om een idee te krijgen: hier is een concert te beluisteren van kort geleden! De verrassing voor mijn persoonlijke ranglijstje is er misschien af, maar mensen: dit moet je horen...

Reserveer in onze catalogus

De kleren van de yogi

Ik heb zo'n hobby waarbij ik wel eens bewust de stilte opzoek. Gewoon een weekje met een groep mensen, op een inspirerende plek, met een afwisselend dagprogramma vol mediteren, lichaamswerk en gezond eten en met vooral eens even helemaal niks zeggen. Ik verbaas me er echt over hoeveel rust het geeft om geen social-talk te hoeven voeren en hoeveel contact je ondanks dat toch met al die mensen maakt. De gedeelde ervaringen na afloop zijn altijd warm en positief. En dat is best wel eens lastig uitleggen aan mensen die dat niet kennen of die de behoefte niet hebben.

Dit jaar nam ik een klein boekje mee in m'n handtas met een verzameling kleine verhalen over stilte. In De kleren van de yogi heeft Wim van der Zwan 32 verhaaltjes uit alle werelddelen en religies bijeengebracht, die op verschillende manieren laten zien wat stilte allemaal teweeg kan brengen. Zo is in het ene verhaal de stilte om te snijden en wordt in het volgende door meditatie een vredige stilte bereikt. Misschien schrikt dat soort georganiseerde stilte je nog wat af, maar dit boekje is echt een aanrader om mee te beginnen. Humor en stilte liggen namelijk heel dicht bij elkaar!

Zo heb ik - door het delen van onderstaand verhaaltje met al m'n stiltegenoten - ervoor gezorgd dat iedereen even de regels verbrak en hardop begon te lachen. Nou ja, gelukkig mag dat wel tijdens zo'n retraite.

Maar twee woorden
Echte stilte, daarvoor moet je in een klooster zijn. Bijvoorbeeld dat zenklooster in Japan. Streng dat ze daar zijn! De monniken mogen eens per tien jaar twee woorden zeggen, meer niet. Alleen de abt mag spreken. Maar die heeft er dan ook al vijftig jaar stilte opzetten!
Monniken kwamen en gingen. Maar weinigen hielden het vol. Twee woorden in tien jaar is niet veel.
Eén van de monniken volhardde. Na tien jaar volledig zwijgen ging hij naar de abt. Deze zei: "Je eerste tien jaar zijn om. Wat zijn je twee woorden?"
"Bed... hard," zei de monnik.
Tien jaar later was het weer zover. De monnik stond weer voor de abt en zei:
"Voedsel... stinkt."
Opnieuw gingen tien jaar voorbij in volledig stilzwijgen. Ten derde male stond de monnik voor de abt. "Wat heb je dit keer te vertellen?", vroeg deze.
"Ik... stop."
"Dat dacht ik wel," zei de abt, "je loopt al dertig jaar alleen maar te klagen."

Zenverhaal

Reserveer in onze catalogus.

Mannenvriendschap

Het was deze zomer bijna onmogelijk dit boek over het hoofd te zien. Mijn lief kreeg het van onze zoons en niet alleen omdat hij een fervent liefhebber is van het beklimmen op de fiets van de Mont Ventoux, maar ook omdat hij dit jaarlijks doet met een stel vrienden: aanwezigheid van vrouwen niet gewenst.
Bert Wagendorp schreef Ventoux. Meer dan over de Mont Ventoux gaat dit boek over mannenvriendschap.

Vier vrienden treffen elkaar na 30 jaar in Zuid Frankrijk op uitnodiging van een gezamenlijke vriendin, die indertijd spoorloos verdween, nadat de vijfde vriend uit het gezelschap was verongelukt op de Mont Ventoux. In het boek volgen we het ontstaan van deze vriendschap, de verwijdering en, in het heden, de samenkomst in Zuid Frankrijk. Het is de bedoeling dat na deze 30 jaar de heren opnieuw per fiets de Mont Ventoux beklimmen. In die 30 jaar is er natuurlijk wel het een en ander gebeurd en veranderd, maar als je zo rond de vijftig bent wil dat fietsen nog best lukken (hoewel, bij de een wat beter dan bij de ander). Op de website van Uitgeverij Atlas:

Bart Hoffman is misdaadjournalist, fietser en bijna vijftig. De toekomst baart hem zorgen als hij wordt ingehaald door het verleden: zijn vrienden David, Joost en André keren terug in zijn leven. En met hen de zomer van 1982; de zomer van de hopeloze liefde voor de mooie Laura, de zomer van het verraad en de zomer van de dood door schuld op de Mont Ventoux. In de zomer van 2010 gaan de vrienden terug, met de racefietsen op het dak, hun sores op de trekhaak en de verloren tijd op de achterbank.

Bert Wagendorp schrijft met erg veel humor over deze vriendschap, maar de ondertoon is er één van ernst, want uiteindelijk leidt het boek naar een dramatische ontknoping. En hoewel Ventoux over mannenvriendschap gaat is het ook voor vrouwen een bijzonder boek om te lezen.

Reserveer in onze catalogus

Stadsdichter: In het voorbijgaan en Fietsenstalling

IN HET VOORBIJGAAN

Wie het spoor verkiest, het dwingend ritme

van vooruitgang, droomt al snel weg bij het

uitzicht van gedurig en voorbij glijdend land

en schrikt hij wakker van de tijding ‘Station

Hengelo’, dan rest er doorgaans weinig oog

voor het perron, eiland in een kathedraal van

duister licht, hemels overhuifd. Van daar dat hij

afdaalt naar de open lucht, kijkt niet om, maar

vooruit, over het plein heen, waar bestemming

uitgestippeld ligt,- onzichtbare sporen, stappen.

----------------------------------------------------------------------------------

FIETSENSTALLING

Geen pad zo ongedwongen om te komen

tot het begin van een gedicht als gezeten

op de fiets. Gestaag bewegen we ons voort

in een buurt die welwillend niet te veel van

onze aandacht vraagt, de langzame snelweg

langs het spoor, we laten onze geest maar

gaan, vrij naar de natuur, werktuiglijk aldus

bezijden het station beland, ons rijwiel gestald

bij een metafoor: al die brikken, een zee waarin

een kinderzitje drijft,- het begin van een gedicht. 

John Heymans

Hollis Brown in Hengelo

Op woensdag 11 september in Metropool: Hollis Brown. Wie? Hollis Brown.

Een puike band uit New York, die authentiek klinkende rootsmuziek maakt en die je in no time 'te pakken heeft'. Dit viertal lijkt uit een ander decennium weggelopen te zijn, zonder dat het uitgekauwd klinkt of direct doet denken aan iets dat je al kent.

Bandnaam
Hollis Brown was een boer uit South Dakota die uit armoede en wanhoop zijn gezin vermoordde en daarop de hand aan zichzelf sloeg. Bob Dylan schreef er een song over, "The Ballad Of Hollis Brown", waarnaar deze New Yorkse groep zich vernoemde. Luister als voorpret in ieder geval naar hun album 'Ride On The Train'. Dat gaat een fijne avond worden in onze lokale poptempel!

"Hollis Brown is de bandnaam van een viertal uit New York dat muzikaal haar oorspronkelijkheid eerder uit het zuiden van The Black Crowes lijkt te halen dan uit het arty farty grootstedelijke van New York. Toch komen de vier uit de Big Apple en maken ze veel tongen los met hun heel makkelijk gespeelde, sterk gezongen, oorspronkelijke liedjes. “Oorspronkelijk” betekent hier dan wel “uit bekend hout gesneden”. Mike Montali is zanger bij Hollis Brown; zo’n frisse surfdude, die dit er even bij lijkt te doen. Zo gemakkelijk klinkt het allemaal. Met de liedjes is niets mis: de gitaarsolo’s doen af en toe sterk denken aan Buddy Holly en The Beatles, de directheid van de songs komt hier en daar angstaanjagend dicht bij de beter Black Crowes-songs. Maar ook de vroege Tom Petty en John Mellencamp zijn nooit ver weg. En voor degenen die het wat dieper zoeken: er liggen ook wat songs op de plaat die de aansluiting vormen richting Wilco en Lowell George’s Little Feat. Wat is het onderscheidende van Hollis Brown? Misschien zijn ze de juiste band op het juiste moment. In veel verhalen lees ik dat singer/songwriters het al weer geruime tijd goed doen, dat wave (lees “indie”) fraaie nieuwe voorbeelden oplevert en misschien moeten we nu dan ook maar eens een plekje creëren voor een stel vertolkers van het oorspronkelijk genre der rock-’n-roll. En dan kom je met Hollis Brown volledig aan je trekken. Alles waar de Amerikaanse rock mee beroemd werd lijkt ook in de muziek van Hollis Brown te schuilen. Het klopt van begin tot eind op Ride on the Train. Het zou mij niets verbazen als Hollis Brown in no time groot is in eigen land. En dat het aan onze neus voorbij gaat omdat het zo Amerikaans is. Ik zou dat jammer vinden. En onterecht, want de groep verdient een groot publiek." (2metersessies)

Als wij nou met z'n allen dat grote publiek worden, dan komt het vast allemaal goed...



Reserveer in onze catalogus

Le Tableau

Het gaat niet zo goed in Het Schilderij van deze film. Het leven is niet voor alle kunstwerkjes een pretje. Er heerst namelijk apartheid tussen de drie rassen in en rondom het kasteel. De compleet geschilderde Toupins (Alklaren) wanen zich superieur en weigeren om onvolledige figuren in hun kasteel toe te laten. Sterker nog, ze maken zelfs jacht op de ongekleurde Pafinis (Niafen) en de schetserige Reufs (Ruwlijners). Deze klassenstrijd wordt overheerst door de Toupins, waarvan De Grote Kandelaar de bevelhebber is. Democratie is er een vies woord. “De tijd van het zalige idealisme is voorbij”, kondigt De Grote Kandelaar aan. Wat de grote liefde tussen de Alklaar Ramo en de Niaf Claire natuurlijk onmogelijk maakt.

Ramo, Lola - het stoere vriendinnetje van Claire - en een gevluchte Ruwlijner - wiens vriendje in elkaar is getrapt en voor dood is achtergelaten - zijn vastbesloten om de échte schilder te vinden en hem te vragen om iedereen af te werken. In de hoop dat daarmee de klassenstrijd ten einde komt. Ze ontdekken dat er buiten hun schilderij nog een hele wereld ligt. Niet alleen die van de schilder zelf, maar ook die van al zijn andere schilderijen. Het wordt een kleurrijke en sprookjesachtige reis. Een zoektocht naar de schilder en een zoektocht naar het individu. Ondersteunt door mooie muziek van componist Pascal le Pennec.

Wat ik mooi vind is dat de regisseur Jean-Francois Laguionie je niet alleen meeneemt in de zoektocht naar de schilder, maar ook meeneemt door meerdere kunststromingen. Als kunstliefhebber zie je de invloeden terug van beroemde schilders, zoals Chagall, Matisse, Picasso en Modigliani. De film biedt zo een interessante kijk op hoe een kunstwerk gevormd wordt, en wat het nu eigenlijk is. En uiteindelijk is het gewoon een feest voor het oog, scroll maar eens door alle afbeeldingen van Le Tableau.

Een lieve warme vakantiefilm dus, voor een zachte zomeravond met de hele familie!



Reserveer in onze catalogus.

Benjamin Herman - Café Solo

Tijd voor jazz! Een keer in de zoveel tijd heb ik behoefte aan zo'n lekkere jazz-plaat. Beetje sloom, relaxt, af en toe een beetje meer swingend... Niet te hyperactief bij voorkeur, maar een beetje meer traditioneel.

Ik werd op mijn wenken bediend door Benjamin Herman, met het album 'Café Solo'.

Spannende meeslepende jazztrip
"Een album vol ballads en midtempo jazzklassiekers: anno 2013 klinkt het als een recept voor saai, uitgekauwd muzikaal behang. Het is niets minder dan een bewijs van de wereldklasse van Benjamin Herman dat Café Solo precies het tegenovergestelde is: een spannende, meeslepende jazztrip.
Hoe dat komt? Dat geluid. Klonk Herman door de jaren al steeds eigener en herkenbaarder, zo karaktervol als op deze plaat hoorden we hem nog niet eerder. Het songmateriaal stelt hem in staat af te wijken van het meer scheurende gromgeluid dat hij vaak inzet bij New Cool Collective en het te verruilen voor een meer onderkoelde toon, zwevend tussen ijl en romig, fluisterend en jankend. Toch klinkt Herman nooit braaf en vliegt zijn sax af en toe heerlijk uit de bocht. Herman voorziet zijn toon daarbij van veel valse lucht, wat soms klinkt alsof hij een sliert speeksel door zijn mondstuk jaagt. Ja, dat klinkt vies, maar het geeft precies het juiste randje smerigheid aan het smaakvolle spel.

Herman klinkt nonchalant op een manier die je alleen bereikt door volledige beheersing en geoefende controle. Juist dan kun je het je veroorloven om een noot te laten breken, trillen of overslaan.

Deze karaktervolle benadering zorgt ervoor dat het standaardrepertoire waar Café Solo vol mee staat tot leven komt en nergens afgezaagd klinkt. Want Gershwins oerklassieker 'Summertime' opnemen, dat doe je alleen als je er iets bijzonders en persoonlijks van kan maken en dat is precies wat Herman voor elkaar krijgt.

Café Solo is daarmee niet een wereldveranderende plaat, maar vooral een fascinerende staalkaart van de ontwikkeling van Herman. 's Mans alomtegenwoordigheid in popkringen doet soms bijna vergeten dat we hier te maken hebben met een saxofonist die niet alleen veelzijdig is, maar ook qua spelbeheersing, karakter en eigenheid simpelweg een van de beste jazzmuzikanten van ons land is." (Kindamuzik)

Wat moet ik hier nog aan toevoegen? Dat geluid inderdaad... Zo heerlijk, zo gruizig... Vol 'valse lucht' dus, een term die het ook fantastisch zou doen als romantitel of gedicht.
O ja, nog iets: wat mij betreft ook kanshebber voor de titel 'mooiste albumhoes van het jaar'! ;-)
Ik had al aangekondigd dat er verschillende nominaties voor mijn jaarlijstje voorbij zouden komen. Laat dit er nou ook weer eentje zijn.
Gaat dat luisteren, horen, zien... (of lees hier een interview).

 


Reserveer in onze catalogus

De tijgerkat

Via een vriend werd ik geattendeerd op De tijgerkat van Giuseppe Tomasi di Lampedusa. Ik val maar met de deur in huis: een fantastisch boek! In eerste instantie start het boek enigszins wetenschappelijk. Het zit namelijk zo. Tomasi di Lampedusa schreef 'De tijgerkat' ergens laat jaren 50 en deed zijn uiterste best het boek gepubliceerd te krijgen. Dit ging niet geheel naar wens en hij overleed terwijl het boek nog niet was gepubliceerd.
Ondertussen had hij verschillende mensen en uitgeverijen versies van zijn manuscript gestuurd en werkte ook zelf nog verder aan het manuscript. Hij liet zijn adoptiefzoon beloven het boek gepubliceerd te krijgen en uiteindelijk lukt dat ook, maar er bestond enige verwarring over wat nu het juiste manuscript was. Genoemde adoptiefzoon, maar ook de vertaler lichtten uitvoerig toe waar de verschillen zitten.

Maar goed, uiteindelijk begint gewoon het verhaal van Don Fabrizio Corbėra, prins van Salina, en het verval van de Siciliaanse aristocratie aan het einde van de 19e eeuw en het begin van de 20e eeuw. In verschillende fragmenten spelend tussen 1860 en 1910 schetst Tomasi di Lampedusa een onvergetelijk beeld van de Sicilianen, het Siciliaanse landschap en de mores van de Siciliaanse adel. Het boek start met de landing van Garibaldi en zijn '1000 mannen' bij Marsala wat achteraf de aanleiding blijkt te zijn voor de eenwording van het huidige Italië. Don Fabrizio onderkent onmiddellijk de implicaties van de ontwikkelingen en steunt zijn revolutionaire lievelingsneef waarbij het motto luidt: als we willen dat alles blijft zoals het is, moet alles anders worden.

De tijgerkat is ook verfilmd, door niemand minder dan Luchino Visconti: Il Gattopardo (1963). Ook deze verfilming schijnt magistraal te zijn, die ga ik nog beleven!



Tomasi di Lampedusa was zelf de zoon van de hertog van Palma en prins van Lampedusa. Zijn eerste opzet was om 24 uur uit het leven van zijn grootvader te beschrijven, maar dit groeide dus uiteindelijk uit tot een tijdsbeeld van bijna een eeuw.

Uit het nawoord van de vertaler:Allereerst gaat het om een historische roman, die ons inzicht biedt in de sociale, politieke en staatkundige ontwikkeling van Italië, en van Sicilië in het bijzonder, tijdens de omwenteling van 1860 en daarna.Maar ook vormt dit relaas een klacht over het onvermijdelijke einde van alles waaraan wij hechten. Tegelijkertijd bevat het een sensuele verheerlijking van de wereld zoals deze zich aan ons voor kan doen: in de schoonheid van vrouwen en mannen  de pracht van parken, van bloemen, van kleding, de smaak van lekker eten, de trouw van honden, de glans van meubelen en kunstvoorwerpen, de luister van kerken en paleizen, de troost van religie en wetenschap, de ontzagwekkende heerschappij van natuur en klimaat. En daartegenover: een satire op de dwaasheid van het sociale leven, de uiteindelijke vruchteloosheid van ieder streven.

Reserveer in onze catalogus! 

De voedselzandloper: over afvallen en langer jong blijven

Even wat verrassende feiten over voeding uit het succesvolle De voedselzandloper: melk is helemaal niet zo gezond, suikers (koolhydraten) zijn zeer ongezond zijn en de meeste diëten zijn ronduit schadelijk voor je gezondheid. De basiskennis over gezonde voeding uit dit boek had ik graag eerder willen weten in mijn leven en het zou verplichte kost moeten zijn in het voortgezet onderwijs. Want hoe vroeger beginnen met gezond eten hoe beter. En het maakt jongeren een stuk weerbaarder tegen het bombardement aan ongezonde snoep, snacks, fastfood, fris- en energiedrankjes reclame.

In de Voedselzandloper zet arts en onderzoeker Kris Verburgh het helder en wetenschappelijk onderbouwd op een rijtje. Hij begint met drie basisprincipes: principe 1 is het drastisch verminderen van de suiker (koolhydraten) inname. Want suiker is absoluut niet goed voor ons: het zorg voor een versnelde veroudering en een hogere kans op kanker. Je hebt suiker wel nodig maar het kan (moet) veel minder en dan betekent ook minder brood, aardappelen, rijst of pasta. Want deze bevatten immers ook suiker in de vorm van zetmeel. Principe 2 is uitkijken met eiwitten: ook een teveel aan eiwitten zorgt voor een versnelde veroudering. Hij is ook erg kritisch over eiwitrijke diëten zoals het Atkins-dieet. Hij zegt trouwens niet dat je geen vlees moet eten want vlees bevat noodzakelijke stoffen voor je gezondheid. Principe 3: vetten zijn gezonder dan gedacht. Opvallend feit is dat westerlingen steeds minder vetten eten maar toch steeds dikker worden. Het is vooral de suiker waar we dik van worden. Er zijn echter gezonde maar ongezonde vetten. Erg slecht zijn transvetzuren in margarine, gefrituurd voedsel en gebak maar de gezonde onverzadigde vetzuren zitten in vette vis en walnoten.

Op basis van zijn onderzoek ontwikkelde Kris Verburgh het voedselzandloper model als verbetering van de schijf van vijf. Al zijn principes zijn in dit model verwerkt en het heeft het voordeel dat je in één oogopslag kunt zien wat je niet moet eten/drinken en wat de gezonde alternatieven zijn. Kijk hier voor een afbeelding van het voedselzandloper model. Hij benadrukt dat het model geen dieet is, maar een gezonde manier van leven waar je ook nog eens van afvalt. Het boek bevat ook enkele recepten om het gemakkelijker te maken de principes in het dagelijks leven toe te passen. Er is nu ook Lekker lang jong: een voedselzandloper kookboek verschenen met nog meer recepten op basis van de voedselzandloper. 

Reserveer De voedselzandloper in onze catalogus.

Voor jou - Jojo Moyes

Zin in een feel good boek? Ben je  fan van  Intouchables en Mar adentro? Dan MOET je Voor jou van Jojo Moyes  lezen. Ik had nog nooit van haar gehoord en ze blijkt  nota bene tot twee keer toe de Romantic Novelists’ Association Book of the Year Award gewonnen te hebben. Niet dat mij dat ook maar iets zegt overigens. Maar met Voor jou bereikte ze een ongekend succes over de hele wereld, met hoge noteringen in de bestsellerlijsten en enthousiaste lezersreacties.  Een verfilming lijkt voor de hand te liggen.

Van de achterflap
Louisa’s wereld is klein. Ze werkt in een café om de hoek en woont nog bij haar ouders, en hoewel ze ergens wel weet dat haar vriend Patrick niet de liefde van haar leven is, passen ze goed genoeg bij elkaar. Lekker overzichtelijk. Wills wereld is ook klein. Vroeger had hij alles wat hij zich kon wensen – een goede baan, avontuurlijke vakanties, een mooie vriendin – maar door een ongeluk zit hij in een rolstoel, verlamd vanaf zijn nek. Door de chronische pijn en zijn wanhoop ziet hij maar één uitweg. Wanneer Louisa haar baan kwijtraakt, gaat ze aan de slag als Wills verzorger, en het duurt niet lang voor de tegenpolen botsen. Als ze ontdekt wat Will voor ogen heeft, besluit Louisa alles op alles te zetten om hem van gedachten te doen veranderen. Maar hoe overtuig je iemand dat er nog zo veel avonturen te beleven zijn, als je zelf de wereld niet durft te ontdekken?

Ik moest ooontzettend mijn best doen om niet stiekem gauw even achterin te kijken hoe het afliep. Wat een verrukkelijk spannend en humoristisch boek is dit. Een aanrader dus!

Reserveer hier Voor jou van Jojo Moyes in onze catalogus

Stadsdichter: De "bekengedichten": Berflobeek , Drienerbeek , Elsbeek

BERFLOBEEK

Nog nauwelijks een beek, voelt dit water zich
zo ongedwongen in de vrije natuur, het gebied

buiten stadse staketsels, opgewekt geruis dat
aan een bosrand ontspringt, langs grootse essen

huppelt, spelenderwijs bij struikgewas, van daar
naar de bomen verderop, kronkelend van levenslust

de kreek die, eenmaal tussen huizen beland, o wereld-
vreemde aanplant, onafwendbaar wordt herleid tot

recht en haaks, groen uitgeslagen oevers van beton,
waar de stroom weinig meer rest dan stilstand en stank.


----------------------------------------------------------------------------------


DRIENERBEEK

Wat herinnert nog aan dit eenvoudig
water als ondergronds het verder gaat,

buiten beeld? Kunst en andere werken
duiden op diepere stromen: een staande

golf, sierlijk in een hellend maaiveld
weggezakt, lijkt eeuwig leeg te lopen,

azuurblauwe rimpelingen in een dreef,
vastgeklonken tussen klinkers, een brug-

leuning waaronder de kreek, opgedoken
na een heel stuk spoorloos, weer verdwijnt.


----------------------------------------------------------------------------------


ELSBEEK

Geen mooier voorbeeld van aangelegde natuur
dan het volgende: hoe de loop van dit water, ooit

verzonken, aan de oppervlakte werd gebracht,
zoals vroeger, maar in de vorm van een verse

bedding waar geen vis zich al waagde, geen golf
te gronde ging, een vreemde groeve, openlijk

slingerend door de serene ruimte van een grasveld,
een gaarde met stille bomen, en verder nog, een lege

beek die lag te wachten op de vervulling van eeuwig
stromen,- alsof het daarna nooit anders was geweest.


John Heymans

Wie betaalt de veerman?

Kalimera! De throw-back-thursday tip van vandaag: 'Wie betaalt de veerman'! Twee weken geleden liep ik nog op Kreta rond en vandaag was ik op zoek naar een interessante blogtip.
Et voila: de dvd van de serie uit 1977.
'Who pays the ferryman' was destijds een populaire serie, en de openingstune hoor je soms nog wel eens terug op de radio.

"In de legendarische BBC-serie Wie betaalt de veerman? Keert Allan Holdane, bij de eilandbewoners beter bekend als Leandros, na 30 jaar terug naar Kreta, waar hij in de Tweede Wereldoorlog bij de partizanen gevochten heeft. Hij wil de balans van zijn leven opmaken, en besluit op zoek te gaan naar zijn geliefde Melina van wie hij al die jaren niets heeft vernomen. Wanneer zijn oude vriend Babis hem vertelt dat Melina is gestorven en dat hij een dochter heeft, besluit Alan op het eiland te gaan wonen om dicht bij zijn nieuwe familie te zijn. Als hij Annika, de zuster van Melina ontmoet, wordt hij verliefd op haar. Hij heeft echter geen rekening gehouden met de haat van de bejaarde, valse Katerina Matakis die een oude vete nieuw leven inblaast, waardoor zijn leven groot gevaar loopt. Verscheurd tussen angst en verlangen maakt Alan zich langzaam maar zeker los van het verleden…. Volgens de Griekse Mythologie brengt de veerman, Charon, je tegen betaling over de rivier de Styx naar het dodenrijk. De vraag is alleen: wie zal er sterven?" (nrclux.nl)

Op deze manier gaat het vast lukken om dat Griekse gevoel nog even vast te houden...
En vertel eens eerlijk: wie bleef er echt thuis voor deze serie toen die werd uitgezonden op de Nederlandse tv? Ik ben benieuwd...


Reserveer in onze catalogus