Jij en ik en alle andere kinderen

En dan is het aan mij om dit blogjaar af te sluiten. We hadden op deze plek al een jubileum en een wedstrijd. Er kwamen verschillende jaarlijstjes voorbij. Hoe knal je dan nog een beetje opvallend het jaar uit en in? Ik heb even geen toepasselijke nieuwjaarsfilm of een gezellig goedvoornemensboek paraat. Dus ik kies voor m'n eigen liefde. Wat mij betreft is het laatste woord van dit jaar aan de schrijver die in 2013 zelf ook een bijzonder jubileum in de agenda had staan had. En die dat samen met z'n lezers vierde door een vuistdikke bundel uit te brengen. Of, zoals recensenten schreven: een monumentaal boek.

Holly Williams - The Highway

Zo! Nu mijn jaarlijstje alweer een paar weken online staat is het tijd voor die platen die aan mijn aandacht ontsnapt zijn. Er zijn gelukkig altijd meer mensen die een mooi lijstje maken aan het eind van het jaar, en daar maak ik graag gebruik van.

Zo was het album 'The Highway' van Holly Williams echt aan mij voorbij gegaan, maar kwam ik 'm gelukkig tegen op een ander lijstje. En bij het beluisteren werd al snel duidelijk dat ik hier alsnog wel even wat aandacht aan wil schenken: wat een heerlijke cd!

Leven na leven - Kate Atkinson

Je herkent het vast wel…. Fantaseren over wat er gebeurd zou zijn als je iets anders had besloten, als je op die bepaalde dag op niet op die plek was geweest, als je niet was gaan werken maar studeren, als je ...
Kate Atkinson heeft dit op een hele bijzondere manier beschreven in Leven na leven.
“Kan Ursula, gezegend door een schijnbaar oneindige hoeveelheid levens, de wereld redden van de onvermijdelijke neergang?” is de intrigerende vraag op de achterflap van Leven na leven. “En als ze dat kan - zal ze het ook doen?”

Uitslag BoekFace-wedstrijd!

Jullie zaten er natuurlijk al op te wachten... de uitslag van de BoekFace-wedstrijd! We hebben een aantal leuke inzendingen gekregen: de top 5 vind je in deze blogpost.
Onze wedstrijd mag dan afgelopen zijn, maar het woord 'boekface' was niet voor niets ook in de race voor 'woord van het jaar'. Je kunt altijd een mooie boekface maken en sturen naar getbookfaced@gmail.com. Misschien kom je dan wel hier terecht..
Daarmee sluiten we ons 'jubileumfeestje' af... Leuk om terug te blikken, maar vooral ook leuk om weer verder te gaan met ons blog. In het nieuwe jaar ook met nieuwe gezichten! Maar nu natuurlijk de wedstrijd. En de winnaar is....

Potiche

Een film van François Ozon is eigenlijk altijd een feest. Ik blogde eerder al over Swimming pool en 8 femmes als bijzondere kunstwerkjes. Wat ik vooral mooi vind is dat Ozon zulke verschillende films kan maken. Verschillend in thema, kleur, stijl, toon. De belangrijkste verbindende schakel lijkt te zitten in een kleine groep favoriete acteurs en actrices. Geeft niet, het zijn allemaal toppers, en kennelijk werken ze graag met Ozon samen. Dit weekend heb ik me kostelijk vermaakt met één van z'n laatste projecten: Potiche.

Eck's Jaarlijstje 2013

 

Het is de tijd van het jaar: bij deze weer mijn jaarlijstje! Ook hier weer een lustrum, want de vijfde op rij...  Jullie kennen het recept inmiddels. Over smaak valt niet te twisten, maar dat betekent niet dat je 't er niet over mag hebben! Dit zijn ze voor mij dit jaar, maar ook ik mis nog genoeg: ik hoor en zie ook niet alles. Er is zoals altijd maar één regeltje voor mij, en dat is dat de albums via de bieb geleend kunnen worden. Dit jaar heb ik echter iets meer vrijheid genomen, omdat er 2 platen zijn die ik niemand wil onthouden. Zie het als...

Speelgoed

Kerstmis komt snel dichterbij. Gelukkig zijn er in deze maand overal heel veel lichtjes, want het lijkt soms wel of het niet eens helemaal licht wordt. Koud en donker, dan zitten we vooral binnen. Zo in de aanloop naar Kerstmis is het misschien aardig om na te denken over een fijne film. Ik heb een hele goede voor je in de aanbieding, of eigenlijk zijn het er drie. En ze zijn alle drie goed. Dat zie niet vaak als er vervolgfilms worden gemaakt. Ook bijzonder, ze zijn leuk voor elke leeftijd! En ze blijven leuk!

Toen mijn kinderen nog klein waren kwam deel één uit. Die hebben we toen gekocht.

De lange weg naar de vrijheid - Nelson Mandela

"Een lange weg naar vrijheid", zo noemde Mandela zijn leven. 27 jaar zat hij gevangen voor zijn strijd tegen de apartheidswetten,die blanken en zwarten scheidden. Nelson Mandela beschrijft de lange weg die hij heeft moeten afleggen van onwetende jongen tot charismatisch staatsman. De lange weg naar de vrijheid is het verhaal van misschien wel de wonderbaarlijkste omwenteling in de geschiedenis, verteld door de man die het allemaal heeft meegemaakt en in gang gezet. Het verhaal van Mandela, door Mandela.

Stadsdichter: De Strandbeesten

DE STRANDBEESTEN

Dankzij het handige vernuft van hun geestelijk
vader, schepper naast God, zijn ze opgestaan

uit beendergele PVC-buis, luchtige karkassen
die leven van de wind, als overgrote insecten

Sunshine

We dachten even een leuk filmpje te pakken met het bord op schoot. Het bleek een drie uur durend epos. Een verhaal uit Boedapest over drie generaties van de Joodse familie Sonnenschein tegen de achtergrond van politieke beroering en oorlog in de twintigste eeuw. Gelukkig waren we op tijd begonnen dus.

Een Lustrum Luisteren met Eck...

Wie had dat gedacht? Ruim vijf jaar geleden opperde ik dat het wel eens leuk zou kunnen zijn om, naast de berichtgeving op de website, de liefhebbers van lezen, muziek en films te voorzien van leuke tips. Niet formeel, maar op een blog, met de mogelijkheid om te reageren. Het delen van passie moest voorop staan: geen traditionele recensies, maar je persoonlijke verhaal bij een mooi boek, een onvergetelijke film of kippenvel bezorgende muziek. Je praat het eens door met een collega, je maakt samen een plannetje, en je viert dus nu je eerste lustrum van wat kennelijk voor veel mensen een leuke inspiratiebron is.
Hoezo trots?

Bloed, zweet en tranen? 5 jaar Bieblog Hengelo

Doe mee aan de BoekFace wedstrijd!

Bloggen... je begint er op een bepaalde dag mee, en voor je het weet ben je alweer 5 jaar verder. We bloggen met 5 collega’s, ieder vanuit zijn of haar eigen interesse /passie. We doen dit nog steeds met veel plezier, maar af en toe toch ook met wat bloed, zweet en tranen. Deze week is er elke dag van één van ons een persoonlijke terugblik op 5 jaar bloggen.
Ik organiseer in samenwerking met andere (culturele) organisaties bijzondere ontmoetingen met schrijvers maar ook met cabaretiers of singer-songwriters.
Aan inspiratie daarom geen gebrek!

Vijf jaar verhalen delen!

Vijf jaar Bieblog Hengelo. Ik kan het zelf ook bijna niet geloven. Ik ben vijf jaar doorgescrolled, het voelt als het doorbladeren van een fotoalbum. Herinneringen komen boven: o ja, dat was dat prachtige boek,en die film die zoveel indruk maakte; collega's met van die geweldige tips; en dan die acties waarmee we samen van bijzondere gebeurtenissen verbonden (de top-90 tijdens 'ons' 90-jarige bieb-bestaan, de gast-posts tijdens de maand van het spannende boek). Of tijdens het scrollen Eck's jaarlijstje, dan wist ik: weer een jaar voorbij...

Mijn mooiste Lezen, Kijken en Luisteren

Doe mee met de BoekFace wedstrijd!

Vijf jaar mijn stem op dit Bieblog. Vijf jaar mijn voorkeuren. Dat was leuk om te doen. En dat is het nog steeds, ondanks dat de inspiratie soms verstoppertje speelt.

Mij bracht het de kunst om net even anders naar onze collectie te kijken. Want bij elk boek en elke film denk ik: "Is dit iets om over te schrijven en wat ga ik dan vertellen?" Het bracht jou hopelijk een beetje inspiratie, of boel herkenning, of een vleugje verwondering wellicht.

Jubileum Bieblog Hengelo: 5 jaar bloggen!

Wauw, we zijn alweer 5 jaar aan het bloggen! Toch wel een prestatie van ons kleine groepje vaste bloggers van Bieblog Hengelo. Want niets is zo gemakkelijk dan een blog beginnen maar dat jarenlang op een goed niveau volhouden is andere koek.

In de Week van de Mediawijsheid gaat elk redactielid een jubileum-post schrijven met een persoonlijke terugblik op 5 jaar bloggen: de hoogtepunten, dieptepunten, de meest geslaagde post en de zepers. Een sentimentele reis terug in de tijd toen we nog 5 jaar jonger en onschuldiger waren. Oeps, volgens mij sla ik een beetje door: gauw van start met mijn terugblik!

Waanzinnige plannen - Marcel van Driel

Het waarmaken van je grootste dromen is iets wat veel mensen voor zich uitschuiven, vooral omdat je mooiste dromen zo onmogelijk en groot lijken. Je grootste dromen voor de toekomst zijn misschien wel te mooi om waar te zijn. Want hoe geweldig zou het niet zijn om een boek te schrijven, een half jaar te fietsen door Afrika, een kinderboekenwinkel openen, een B&B te beginnen, of……
Maar waar en hoe begin je? Geen tijd, geen energie, geen geld, geen tijd, geen …
Nu heb je je leven zoals het is. Nu is die droom te mooi om waar te zijn en heb je te maken met de realiteit. Dus misschien in de toekomst, maar niet nu.
Pure bullshit, zegt Marcel van Driel hierover.

Hallo Meneer God... met Anna

Volgens mij ben ik best een spiritueel mens, maar die spiritualiteit laat zich niet echt vangen in een Boek, een Kerk of een Religie. Simpelweg omdat ik er niet mee ben opgegroeid. Dan moeten er andere wegen je pad kruisen om die deuren te openen. Die wegen kwamen, maar hebben me nooit echt gegrepen. Een combinatie van verkeerde weg, verkeerde timing en verkeerde verwachtingen waarschijnlijk. Dus wat doe je als je die Grote Religie toch een beetje wilt begrijpen? Nou, dan volg je gewoon de raad op van een lieve vriendin die je een oud beduimeld boekje in de handen duwt en zegt: "Dit is wat God is voor mij. Lees zelf maar."

Stadsdichter: Concertgebouw

CONCERTGEBOUW, 17 NOVEMBER 1969

Dit podium biedt al een eeuw onafgebroken
ruimte aan het theatrale leven, gebaren die

de schijn van een vreemde wereld bevolken,
af en aan, dankzij uiteenlopende handelingen,

terwijl het publiek gekluisterd vanuit het duister
toekijkt, kortom, het ritueel in elke schouwburg,

De tweede zonde

Opnieuw een Scandinavische thriller die iets met kou, donker en barre omstandigheden te maken heeft. Toeval of niet? Blijkbaar vormt het koude noorden een prima decor voor verhitte emoties die leiden tot lugubere misdaden.

Asa Larsson schreef de Tweede zonde.  Twee verhalen. Eén in het heden, één in het verleden. En uiteindelijk komen ze natuurlijk bij elkaar. In het heden vindt een aantal verdachte sterfgevallen plaats, in het het verleden ligt de oorzaak. En dat maakt het verhaal meteen zo bijzonder. Het 'oude' verhaal intrigeerde me het meest, het 'nieuwe' verhaal boeide me vanwege de beschrijving van dat koude, barre noorden van Scandinavië. 

Kopgeld

Het is een beetje toeval dat ik dit boek ging lezen: het was achtergebleven in ons vakantiehuisje op Terschelling. Maar zo kom je soms bijzondere boeken tegen en Kopgeld van Ad van Liempt valt voor mij zeker in die categorie. 

Kopgeld gaat over een zwarte bladzijde in de Nederlandse geschiedenis tijdens de 2e Wereldoorlog: Nederlandse premiejagers die de Nazi's actief hielpen bij de Jodenvervolging. Ad van Liempt zoomt hierbij specifiek in op de "colonne Henneicke": een door de nazi's opgerichte afdeling van circa 50 man die zich specialiseerden in het opsporen, beroven en uitleveren van hun joodse landgenoten.

Stadsdichter: jubileum Concertgebouw

Op 1 november 2013 is het precies 100 jaar geleden dat in Hengelo het Concertgebouw op feestelijke wijze in gebruik werd genomen. En op exact dezelfde plaats waar de huidige schouwburg, het Rabotheater, het stadsbeeld bepaalt.
Cultuur in Hengelo was in die tijd, net als in alle andere geïndustrialiseerde landen, een zaak van de plaatselijke elite.

De eerste voorstelling was een concertante uitvoering van de opera Carmen van Georges Bizet. Aanleiding voor het Rabotheater om de Reisopera en het Nederlands Symfonieorkest uit te nodigen om Carmen opnieuw uit te voeren bij het 100-jarig jubileum van de Hengelose schouwburg. Dit keer in de beroemde bewerking van Peter Brook.

J.J. Cale

JJ Cale 1938-2013

Kort geleden overleed JJ Cale. En ik kwam er achter dat ik daar geen aandacht aan heb besteed op dit blog: dat maak ik dus alsnog goed.
Al jaren luister ik naar de muziek van Cale. Eigenlijk was ik te jong om het echt 'mee te maken', maar gelukkig leerde ik de muziek kennen via mijn oudere zus. En vervolgens ben ik gaan kopen in tweedehands platenzaken.

Borgen

Leven zonder televisie is echt heerlijk rustig. Er is heel veel brood-en-spelen waar ik niks van meekrijg, niks mee hoef en geen tijd aan kwijt raak. Maar heel soms krijg ik dus ook niks mee van iets dat eigenlijk best heel goed is. Ik leer er via de (sociale) media wel over, hoor aan de mensen om me heen dat ze weer hebben gesmuld, maar uiteindelijk vergeet ik het weer. Genoeg andere dingen te doen.

Zo kan het gebeuren dat ik pas kennismaak met de eerste serie afleveringen van een hele goeie tv-serie als het vierde seizoen al bijna van start gaat. Dat overkwam me met de Deense politieke drama-serie Borgen.

Borgen (de Burcht) is de plek waar in Denemarken het politieke spel wordt gespeeld. Dit eerste seizoen begint met de verkiezingsoverwinning van de partij van Birgitte Nyborg, die daarmee gelijk de eerste vrouwelijke minister-president van Denemarken wordt. En dan begint het politieke en persoonlijke drama pas echt.

We krijgen een bijzonder kijkje in het leven van ministers, partijen, journalisten en alle spelers daaromheen. Regering en oppositie, persoonlijke belangen tegenover staatsbelangen, idealen die het afleggen tegen de harde werkelijkheid. Nyborg wil het zo graag goed doen. Voor haar land, haar partij en haar gezin. Maar dat lijkt een onmogelijke opgave. En we zien haar langzaamaan verharden. Van de eerlijke en zachtaardige vrouw/moeder is na tien afleveringen weinig meer over. Terwijl je haar zo gunt dat de dingen lopen zoals ze het eigenlijk had bedoeld.

De serie raakt. Het is goed gemaakt, met geloofwaardige karakters en verhalen. Het doet je anders naar de hedendaagse politiek kijken, omdat je gewoon weet dat dit niet alleen maar fictie is. Politiek gaat allang niet meer over wat goed is voor het volk, voor de wereld, voor de toekomst. Het gaat over nu en ik. Het gaat over aandacht en in het zadel blijven. Tenminste, dat is hoe ik het ervaar. En in deze serie zie je inderdaad hoe dat spel ontstaat. Ook al wil je het niet zo spelen. En hoe je eerlijk meent dat je nu echt niet kunt stoppen, want wie weet kun jij wél die verandering teweeg brengen die de wereld weer een beetje beter maakt.

Borgen heeft m'n vertrouwen in de politiek niet hersteld. Maar ik ben wel blij dat dit is gemaakt. Want hier kunnen we allemaal wel iets van leren. Of je nu op het rode pluche zit, of straks weer in het stemhokje staat. Gauw naar seizoen 2 dus!




Reserveer seizoen 1 in onze catalogus.
Reserveer seizoen 2 in onze catalogus.
Reserveer seizoen 3 in onze catalogus.

Doe mee aan de BoekFace wedstrijd!

We gaven het al aan: onlangs 750 blogposts en binnenkort ons eerste lustrumfeestje. Dat vieren we natuurlijk met jullie!

We beginnen met een leuke wedstrijd: BoekFace!
Misschien heb je ze wel eens gezien, die mooie foto's waarbij de cover van een boek een deel van het gezicht bedekt. Kijk hier maar eens voor meer inspiratie...

We nodigen je uit om mee te doen aan onze 'Bieblog BoekFace wedstrijd'.



Win een boekenbon van €25,-!
Hoe gaat het in z'n werk? Simpel:
- stuur je BoekFace-foto vóór 20 december naar bieblog@bibliotheekhengelo.nl
- vermeld in de mail je naam, adres, en telefoonnummer
- met het sturen van de foto geef je ook toestemming voor het plaatsen van jouw BoekFace op dit Bieblog
- de winnaar krijgt uiteraard bericht!
- de mooiste portretten vind je uiteindelijk hier terug...

We zien de inzendingen met spanning tegemoet! Veel succes en plezier!

Het stille graf

Hoog in het noorden van Scandinavië komt een aantal landen bij elkaar: Zweden, Finland en Rusland. Het is er in de zomer lang licht en in de winter lang donker (en vooral koud). Zie hier de basisingrediënten voor weer een spannende Scandinavische thriller: Het stille graf. Trouwens het verhaal van Tove Alsterdal is niet alleen spannend, maar ook nog eens zeer boeiend door de historische achtergrond die zij schetst.

Katrine is journaliste en woont in Londen. Als ze wordt ontslagen besluit ze, mede door de alarmerende berichten over haar moeder, een bezoek te brengen aan haar geboorteland Zweden. Daar treft ze haar demente moeder aan die niet meer voor zichzelf kan zorgen en die ze in een verpleeghuis laat opnemen. Bij het opruimen van haar moeders huis komt Katrine brieven tegen waarin een makelaar haar moeder een exorbitant aanbod doet voor een huis waarvan Katrine niet eens het bestaan wist. Voordat ze het huis verkoopt besluit ze er eerst zelf een kijkje te gaan nemen. En zo komt ze in het hoge noorden terecht waar de gemeenschap nog een grote sociale controle kent, maar waar geheimen ook zeer halsstarrig onder de (ijs)oppervlakte kunnen blijven. Katrine ontrafelt het verhaal van haar grootmoeder en overgrootmoeder. Daarvoor gaat ze zelfs naar Rusland en duikt ze in de archieven van de geheime politie uit de communistische tijd.

Voor de een wellicht verhaallijnen die de vaart uit het verhaal halen, voor mij juist van bijzondere toegevoegde waarde door de verschillende tijdsbeelden die bij elkaar komen.
Alles klopt aan dit boek: prachtig, stilistisch taalgebruik, krachtige, aansprekende hoofdpersonen met wie je je kunt identificeren en een tot de verbeelding sprekende geschiedenis waarvan de naweeën nog maar ternauwernood tot bedaren zijn gekomen.

Tove Alsterdal heeft met Het stille graf een geweldig boeiende thriller geschreven waarbij de opkomst van het communisme in de jaren dertig van de vorige eeuw en de verwoestende maatschappelijke gevolgen daarvan als een rode draad door het verhaal lopen.

Reserveer in onze catalogus

Zeven eigenschappen die jou succesvol maken

De zeven eigenschappen? Heb ik dat niet eens eerder gehoord? Dat kan heel goed want De zeven eigenschappen die jou succesvol maken! van Sean Covey is gebaseerd op het gedachtengoed van Stephen R. Covey (de vader van Sean). Die schreef in 1989 de bestseller De zeven eigenschappen van effectief leiderschap. Van dit standaard managementboek zijn wereldwijd meer dan 15 miljoen exemplaren verkocht in 38 talen. Het ligt nog steeds in de boekhandel en er is zelfs een Covey trainingsinstituut met 3500 mensen in dienst.

Maar wat zijn nou die magische zeven eigenschappen? De essentie is dat er een aantal gewoontes of routines zijn die er voor zorgen dat je bewuster en effectiever omgaat met je leven en dat iedereen deze bij zichzelf kan ontwikkelen. De eigenschappen in een notendop: (1) wees proactief (realiseer je dat je zélf in staat bent om je leven vorm te geven), (2) begin met het einde voor ogen (denk na over waar je heen wilt in je leven), (3) begin bij het begin (belangrijke zaken eerst), (4) denk win/win (denk in wederzijdse afhankelijkheid en échte samenwerking), (5) eerst begrijpen, dan begrepen worden (elkaar werkelijk begrijpen leidt tot creatieve oplossingen van gezamenlijke problemen), (6) werk synergetisch (onderlinge verschillen waarderen om tot betere resultaten te komen) en (7) hou de zaag scherp (periodieke vernieuwing van lichaam en geest zorgt ervoor dat je andere eigenschappen blijft ontwikkelen).

Klinkt heel volwassen allemaal maar het leuke van het boek Zeven eigenschappen die jou succesvol maken! is dat het speciaal is geschreven voor jongeren. Sean Covey heeft geprobeerd de zeven eigenschappen theorie van zijn vader toegankelijk maken voor tieners. En ik moet zeggen dat hij dat goed heeft gedaan: vlot en met humor geschreven, persoonlijke verhalen en uitspraken, leuke cartoons en concrete tips en opdrachten. Er staan veel zinnige zaken in over problemen waar pubers tegen aan lopen zoals hun zelfbeeld verbeteren, groepsdruk weerstaan, vriendschappen opbouwen en op kunnen schieten met hun ouders. Dus een tip voor ouders én hun kids.    

Reserveer Zeven eigenschappen die jou succesvol maken! in onze catalogus. 

Stadsdichter: Man in de mode en Hymne voor Henny

MAN IN DE MODE

Vanuit Hotel Nationaal, de oude herberg van zijn jeugd,
trok hij, zijn stoutste schoenen aan, het werelds leven in,

waar betovering wordt gemaakt van stof, het elegante
schikken tussen kleurenspinsels, krijt et cetera, pasklaar

feestgedruis, met Max Heymans hand in hand, ook wel
bekend als Madame Chanel, de maître van de Hollandse

haute couture - de mannequins ‘doodchique’ - jaren samen
en plezier, maar vroeger nooit vergeten: Modehuis Holthaus

verrees naast het ouderlijk logement, de lijn was Twenty Seven,
menigeen die daarmee wegliep, dansend in de nacht,- voor even.

----------------------------------------------------------------

HYMNE VOOR HENNY

Door een ondoorgrondelijk lage bromtoon aangezet, zoals

het geluid dat de aarde doet bewegen, draaiend om haar as,

gaat deze renner op zijn kerosinewonder nog steeds tekeer,

ronde na ronde, een kampioen die niet van ophouden weet,

vele jaren Mister Speedway, met zijn Norton in het stadion,

zwart grint opspattend uit elke bocht waar hij in verdween,

dan al die halsbrekende toeren op de kermis, volksvermaak

dat voorbij leek, met zijn klassieke Indian in de steile wand,

hoog blijft hij cirkelen, de eeuwige rand in het vizier, vlakbij

de hemelreis,- man op motor, en knallend ooit de ruimte in.

John Heymans

Stadsdichter 2012 -2014

Turings tango - Bennie Mols

Kunstmatige intelligentie is overal. In de telefoon, de auto, de gps, het fototoestel, de keukenrobot en natuurlijk in je pc.  Hoe lang zou het nog duren dat een machine even intelligent is als een mens?

De Britse wiskundige Alan Turing (1912-1954) had een droom: hij voorzag dat ooit de kunstmatige intelligentie van de computer de menselijke intelligentie zou verslaan. Inmiddels zijn computers niet meer weg te denken uit ons dagelijks leven.

Wetenschapsjournalist Bennie Mols verdiepte zich voor zijn boek Turings Tango in de mogelijkheden en toepassingen van kunstmatige intelligentie (KI). Hij gaat na hoever die zoektocht vandaag de dag gevorderd is en staat tamelijk sceptisch  t.o.v. de mogelijkheden van KI.

Hij beschrijft  o.m. hoe mens en machine van elkaar verschillen. De één kan dingen die de ander nauwelijks kan, en omgekeerd. Computerintelligentie is dus niet beter of slechter, maar wel anders dan menselijke intelligentie. Computers kunnen gigasnel en foutloos rekenen, hebben een groot en feilloos geheugen, kunnen onvermoeibaar en vlug zoeken in grote databergen, zijn goed in exacte feiten en hebben geen last van psychologische belemmeringen.
Mensen daarentegen kunnen beter visuele en auditieve patronen herkennen en interpreteren, omgaan met vaagheden, dubbelzinnigheden en verrassingen. Daarom zijn ze ook creatiever dan computers.

Mols pleit voor een 'Turing Tango', waarbij de mens centraal staat maar gebruik maakt van de kracht van informatietechnologie.
Een aanrader, lekker vlot geschreven en prima geschikt voor breed publiek.

Het boek wordt ondersteund door een webpagina met aanvullende documentaires, speelfilms, filmpjes en radio-interviews.

Bennie Mols is woensdag 30 oktober in Techniekmuseum Heim in het kader van de lezingenserie Het (on)gelijk van Science Fiction.

Reserveer hierTurings Tango in onze catalogus

Eat pray love

Genietend van een korte vakantie in een snoepig huisje ergens op de hei bedenk ik me ineens dat het weer mijn beurt is om de biebloggen. Oei, maar waarover dit keer? Voor inspiratie duik ik maar eens in de piepkleine boekenkast die dit huisje biedt. Het dikste boek is een stukgelezen exemplaar van Eten bidden beminnen. Dat boek van Elizabeth Gilbert, dat een paar jaar geleden maandenlang in de top 10 stond. Elke vrouw heeft het gelezen. Nou ja, bijna elke vrouw. Ik heb me beperkt tot de film, die er natuurlijk ook kwam.

Eat pray love is een heerlijke feelgood movie met twee even heerlijke hoofdrolspelers: Julia Roberts en Javier Bardem. We volgen Julia (Elizabeth, want het verhaal is háár verhaal) in haar zoektocht naar geluk, nadat ze constateert dat huisje-boompje-beestje toch niet bracht wat ze er van had verwacht. Vechtscheiding, jonge minnaar en dan een soort sabbatical van een jaar langs drie landen en thema's: vrijelijk eten in Italië, verdiepen in bidden en mediteren in India en genieten van de balans tussen ernst en lichtvoetigheid op Bali. Het boek schijnt geestig, lichtvoetig en schaamteloos eerlijk te zijn. Dat zal best. Met deze film hebben ze volgens mij die toon heel goed weten te visualiseren.

Het leuke is dat ik van verschillende mensen een reactie heb gehoord en dat iedereen - ondanks alle lichtvoetigheid - wel ergens een klik had met een bepaalde scène. Zo'n brok in de keel moment. Wat vooral iets zegt over het persoonlijke pad van al deze mensen, waar zij op dat moment stonden en ontvankelijk voor waren. Daar zal ook wel gelijk het geheim van dit succes in schuilen: iedereen herkent wel iets in de zoektocht van deze Elizabeth. Voor mij was dat de les om te mediteren met een glimlach. "Lach met je gezicht, lach met je hart, lach tot in je lever." Echt, het werkt. Soms moet je gewoon doen alsof en dan komen de bijbehorende gevoelens en emoties gewoon vanzelf.

Dus met dank aan deze lichtvoetige vakantie en de kleine boekenkast zet ik deze lieve film dus graag weer even in de spotlights. Namasté.




Reserveer nu in onze catalogus.

Sam Baker - Say Grace

Een heel bijzonder album, die nieuwe plaat van Sam Baker: Say Grace. In alle recensies over de cd's van Sam Baker tref je hetzelfde verhaal aan over deze man. Hoe hij een bomaanslag in een trein overleefde. Maar vooral hoe die gebeurtenis zijn verdere leven heeft beïnvloed en hoe dat doorklinkt in zijn muziek. Ik ga er gemakshalve maar vanuit dat dit verhaal voor veel mensen nog steeds nieuw is, dus toch maar weer aangehaald:

"De trein waarmee hij in 1986 door Peru reist, wordt opgeblazen door de terroristische beweging ‘Lichtend Pad’. Meerdere mensen worden gedood, waaronder een Duitse jongen en zijn ouders, die naast Baker zaten. Zelf overleeft hij de aanslag, ondanks dat hij bijna doodbloedt. En er veel ellende aan overhoudt: scherven in zijn been, een hersenbeschadiging, koudvuur en oorsuizen… Een ander gevolg is dat hij opnieuw gitaar moet leren spelen: omdat zijn linkerhand beschadigd is, kan hij met die hand nog moeilijk de akkoorden pakken. Nu doet hij dat met rechts, is hij dus linkshandig. 

Dit voorval is, logisch, een belangrijk thema geworden in het leven van de Texaanse singer-songwriter. Hoewel het eigenlijk volkomen onterecht is om de man met die term af te doen: toegegeven, hij knauwt als een echte Texaan, ziet er ook Texaans uit, hij schrijft zijn eigen nummers en zingt die, zichzelf begeleidend op zijn gitaar. Maar toch… Baker is meer dan singer-songwriter, hij is een songteller. Elk nummer vertelt een verhaal, is te omschrijven als een muzikaal schilderij. En elk schilderij staat afzonderlijk net zo als een album in zijn symbiotische geheel. De manier waarop Baker zijn schilderijen brengt is ook bijzonder. Door zijn asymmetrische manier van zingen, niet-logische ademhalingen, soms lijkt het wel rap. Maar dan mooi… Nee, waanzinnig mooi! In een interview gaf hij eerder al eens aan, dat hij de teksten ook zo op papier zet. Geen hele zinnen, halve zinnen of zinsdelen. Wat trouwens erg bijzonder is aan zijn nummers is de wetenschap dat de hersenbeschadiging die Baker bij de aanslag had opgelopen voornamelijk dat deel in de hersenen had geraakt waar de woorden worden opgeslagen. Hoe kan iemand dan toch nog zó in staat zijn om zulke teksten te schrijven?" writteninmusic

Velen zullen ongetwijfeld moeten wennen aan die staccato zang van Baker, het is vaak meer hardop praten dan zingen. Maar hij lijkt iets meer de melodie te hebben gevonden. En de muziek en begeleiding op deze nieuwe plaat zijn opnieuw prachtig. Een bijzondere plaat, van een bijzondere man met een bijzondere levenservaring. Ons rest slechts het ademloos luisteren.

Reserveer in onze catalogus

Citadel

Afgelopen zomer bracht ik mijn vakantie door in Zuid-Frankrijk. De eerste stop was in de Gers, een niet zo'n bekend gebied, ook wel Gascogne genoemd. Het ligt iets ten noordwesten van Toulouse. zeg maar tussen de Dordogne en de Pyreneeën. Tijdens mijn verblijf las ik Citadel dat speelt in de buurt van dit gebied. Oorlog, passie en moed luidt de ondertitel. Ik ben niet een echt liefhebber van oorlogsverhalen, maar weer wel van historische. Bovendien heb ik de andere twee delen van de Languedoc-trilogie van Kate Mosse met veel plezier gelezen en ook nu werd ik niet teleurgesteld.

Citadel bevat twee verhaallijnen.  In de eerste verhaallijn volgen we de jonge monnik Arinius, die op de vlucht is en bij zich een ketterse tekst draagt. Hij wil deze Codex verbergen voor zijn vijanden, en slaagt daar ternauwernood in.

In de tweede verhaallijn bevinden we ons midden in de Tweede Wereldoorlog. Sandrine Vidal is een jonge verzetsstrijder. Samen met enkele andere vrouwen vormt ze de verzetsgroep Citadel, die de Duitsers het leven zuur wil maken. Wanneer Sandrine een stervende jongeman aan de oever van de rivier vindt die iets prevelt over een Codex, raakt alles in een stroomversnelling en niet in de laatste plaats, omdat de ook de Duitsers hun zinnen hebben gezet op dit oude document. Dat vormt het begin van een duizelingwekkende zoektocht naar het document, dat de toekomst van de Midi voor altijd kan beïnvloeden.

Ook in dit boek vertelt Kate Mosse weer levendig over de historische achtergrond en beschrijft ze de omgeving op zo’n geweldige manier dat je het landschap kunt ruiken, de struiken hoort ritselen en de oude steegjes en straatjes zonder moeite voor ogen ziet. Het zijn voor mij elementen waardoor ik me helemaal in een boek kan verliezen. Het zijn dezelfde elementen als in Het verloren labyrinth en De vergeten tombe, de andere twee delen van de Languedoc-trilogie. Overigens zijn deze boeken geheel afzonderlijk van elkaar te lezen.

Citadel is een flinke pil, maar in de vakantie heerlijk om te lezen. Trouwens, dicht bij de kachel kun je je ook prima mee laten slepen door dit spannende verhaal.

Reserveer in onze catalogus

Ki werkboek: kracht van binnenuit

Ik had vaag al eens van de term Ki gehoord en blijkbaar is dat blijven hangen want ik greep dit Ki werkboek meteen toen ik het zag. Wat is nu Ki?

"Ki is de levensenergie die ons lichaam nodig heeft om goed te functioneren. Het is onze verbinding met het universum en alles om ons heen. Ki is een natuurlijke kracht die in ons huist en ons helpt bij een krachtig en energie leven."

Okidoki, beetje vaag maar daar heb ik niet zo veel moeite mee. Het gaat er om of het werkt en het fijne van dit Ki werkboek is dat het direct heel praktisch is. Schrijver Hans Peter Roel geeft ook aan dat Ki geen hoogdravende filosofie is maar een eenvoudige en praktische manier om je eigen kracht te ontdekken. Je kunt er direct mee aan de slag en zelf ervaren of het voor jou werkt.

Een actieve Ki stroom ontwikkelen is eigenlijk nogal eenvoudig. Je hoeft slechts de vier Ki-principes toe te passen. Je hoeft ze niet allemaal tegelijk te gebruiken, kies er een uit die het beste voor je werkt en je Ki gaat stromen! De vier Ki-principes zijn: aandacht in het Ki punt (zit vlak onder je navel), ontspan volledig, houd je gewicht aan de onderkant en de Ki naar buiten laten stromen. Bij elk principe zitten een aantal eenvoudige oefeningen om er mee aan de slag te gaan.

Volgens Hans Peter Roel kan Ki je helpen bij stress, slapeloosheid, burn-out of zelfs depressiviteit. In het Ki werkboek geeft hij uitleg over de achtergronden van Ki en hoe je het een plek geeft in het dagelijks leven. Volgens hem ervaar je snel resultaat. Nou, ik ga het in ieder geval proberen!

Reserveer Ki werkboek in onze catalogus

De blokkade - Renate Dorrestein

Renate Dorrestein schreef het ene boek na het andere, met schijnbaar gemak zo leek het. Totdat het niet meer lukte en ze uit onmacht een halfjaar werk de prullenbak in gooide.

 ‘De feiten zijn simpel. Ik, die altijd zo graag schreef, ben iemand geworden die kotsmisselijk wordt bij alleen al de gedachte aan een nieuwe roman (…) Nu ik ontdaan ben van wat altijd mijn bestemming leek, is het haast alsof mijn huid me is afgestroopt.’

De blokkade  is een persoonlijke verslag van haar eigen gang door de hel én een journalistiek onderzoek naar oorzaken en mogelijke oplossingen. Want wat houdt een blokkade precies in? En nog belangrijker: hoe kom je ervan af?

“ Beroepsmatig verlamd raken brengt bij iederéén een gevoel van falen teweeg, van paniek, van zelfverlies. Nou, in mijn beroep bestaat daar dus een term voor, een die trouwens niets verklaart of opheldert, maar als ik me ga verschuilen achter het idee dat een writer’s block pure aanstellerij is, dan zit ik hier over twintig jaar nog op de gang, met mijn rug tegen de deur van mijn werkkamer gedrukt, kijkend naar mijn tenen en pleitend of ik er alsjeblieft weer in mag, ooit.”

Bij Dorrestein ontstond de blokkade toen ze een roman schreef waarin een zelfmoord voorkwam. Want langzaam wordt duidelijk dat de zelfmoord van haar zus nog steeds een belangrijke rol speelt in het leven. Dertig jaar later lijkt het leven van haar zus terug gebracht tot die laatste daad. Het verdriet en het schuldgevoel dat opgelegd wordt aan de nabestaanden verdwijnt evenmin met de jaren.  Waar haar zus eerst de motor was van het schrijverschap van Dorrestein, staat ze nu in de weg.

‘Ga eens opzij, meisje.’

Lezen dus!

Renate Dorrestein vertelt 29 oktober, in het kader van de campagne van Fonds Pyschische Gezondheid over onder meer De Blokkade.

Reserveer hier De blokkade in onze catalogus.

Het laatste jaar - Dirk van Weelden

Dirk van Weelden besloot een jaar na de dood van Martin Bril een boek te schrijven over hun vriendschap. Of misschien beter, over zijn vriendschap met Bril. Lang geleden hadden ze elkaar leren kennen, in Groningen. Daar was het verlangen ontstaan 'een schrijvend leven' te leiden. Ze droomden, maakten plannen en oefenden, en in 1987 verscheen hun gezamenlijke debuut: Arbeidsvitaminen - Het ABC van Bril & Van Weelden.

Zijn boek Het laatste jaar beschrijft de vriendschap tussen Groninger studenten, die elkaars strijdmakkers in de letteren worden. David Kennerwel en Brent Ramli heten ze, maar je weet meteen dat het om Dirk van Weelden en Martin Bril gaat.
Zonder Brent zou David en zonder David zou Brent nooit schrijver zijn geworden. Ze wilden wel, maar ze konden het toen nog niet alleen. Na de dood van Brent kan David niet anders dan in naam van de vriendschap zijn eigen schrijverschap onder de loep nemen.

Het verhaal wordt verteld door negen schrijfmachines, met allemaal een net iets ander lettertype en andere aanslag, spatiëring en interlinie. Ooit deelden de auteurs een liefhebberij in het verzamelen van schrijfmachines. Vandaar dat we lezen wat de Adler Gabriele 25 te vertellen heeft, of de Olivetti Lettera 22. Deze typemachines maakten het voor Van Weelden  mogelijk om een objectief standpunt in te nemen

Het laatste jaar las ik als een ode aan de vriendschap tussen Bril en Van Weelden aan het begin van hun carrière. Ik heb het met veel plezier gelezen.

Woensdag 23 oktober interviewt John Heymans Dirk van Weelden over dit boek.

Reserveer hier Het laatste jaar in onze catalogus.

Into great silence

In 1984 vroeg regisseur Philip Gröning toestemming om te mogen filmen in een kartuizerklooster.

Te vroeg, zei men. Over 15 jaar misschien.

16 jaar later werd hij gebeld door het Grande Chartreuse dat ze zover waren.

De voorbereidingen voor de film duurde 2 jaar, de opnamen 1 jaar, de montage 2 jaar.

21 jaar na het idee was de film klaar.

Het resultaat: een film eerder meditatief dan weerspiegelend. Een film vol stilte.


De Kartuizer Orde (wikipedia) is de meest gesloten orde van de rooms-katholieke kerk en is bijna helemaal verborgen voor de buitenwereld. Het geboortehuis van de orde van kartuizers ligt hoog in de Franse Alpen. De monniken - kluizenaars in gemeenschap - leven aan de hand van eeuwenoude regels en rituelen. Dat Gröning toestemming heeft gekregen dit klooster als buitenstaander en vooral als filmer te betreden is een unicum te noemen.Vóór Die grosse Stille was er in La Grande Chartreuse nog nooit gefilmd en de laatste foto's die er genomen zijn stammen uit de jaren 60.

Gröning maakte niet zozeer een documentaire over de monniken, maar een impressie van hun leven. Routineuze taken als het bereiden van groente, bidden en eten komen meerdere malen zwijgzaam voorbij. Beelden van lege kloostergangen worden afgewisseld met shots van monniken die alleen op hun kamer zitten.

Net als in het kloosterleven zelf wordt er in de documentaire geen aandacht besteed aan het individu. Dat levert een film op over repetitie en routine. Het veranderen van de tijd, de seizoenen en de steeds terugkerende elementen van de dag, van het gebed. Een film die bijna een klooster wordt, in plaats van er één weer te geven. Een film over bewustzijn, absolute aanwezigheid, over mannen die hun leven hebben gewijd aan God in de allerpuurste vorm.

Ik kan wel tegen stilte. Ik heb dat zelfs nodig, als voedingsbron voor m'n lichaam en geest. Ik kan ook wel tegen films waarin misschien niet zoveel gebeurt, maar waarin je zintuigen op een intieme manier worden geprikkeld. Deze film kan je irriteren, verbazen, frustreren. Ik voel alleen maar verwondering, respect, rust, een bepaald verlangen zelfs. Een mooie voedingsbron dus, dat is wat het is.





Reserveer in onze catalogus.

Anton Quintana - De IJzeren Harp

Het is kinderboekenweek. En hoewel we op dit blog ons toch vooral tot de volwassenen richten, kan het gaan kwaad om eens stil te staan bij dat boek dat je als kind hebt gelezen en dat indruk maakte.

Ik kan er meerdere bedenken, maar het boek dat me als eerste te binnen schiet is 'De IJzeren Harp' van Anton Quintana.
Een bundel met fantastische verhalen (letterlijk en figuurlijk), dat ik vroeger kreeg tijdens de kinderboekenweek. Excuses voor het feit dat ik het jaar echt niet meer weet; het zou maar zo het verschijningsjaar kunnen zijn: 1981.

Wat ik nog wel weet, is dat ik het boek ook eens heb meegenomen tijdens een snuffelstage op een streekschool in Franeker, waar ik vanuit de lerarenopleiding Nederlands een kijkje mocht nemen. Ik liep daar twee weken rond, en de laatste les waar ik bij was heb ik voorgelezen. Uit dit boek dus.

"Anton Quintana, pseudoniem van Antoon Adolf Kuyten (Amsterdam, 6 september 1937) is een Nederlandse schrijver. Hij is de tweelingbroer van André Kuyten (1937-1978). Hun vader verliet al vroeg het gezin; Quintana is de naam van hun Spaanse moeder, die overleed toen de tweeling tien jaar oud was. Ze kwamen toen in een Amsterdams weeshuis terecht. Toen hij zeventien was ging Anton door Europa trekken. In Spanje werd hij als landloper opgepakt en in de gevangenis gezet, waar hij begon met het schrijven.

Tussen 1969 en 1971 verschenen van hem vier thrillers met als hoofdpersoon de ex-gangster Rufus: Het kille ontwaken, De verre vriend, De overlevende en De rattenjacht. Het kille ontwaken werd in 1975 als Rufus verfilmd onder regie van Samuel Meyering met in de hoofdrol Rijk de Gooyer.

Anton Quintana schreef naast boeken en verhalen die vaak een horror- of sciencefictionsfeer ademen, ook scenario's voor jeugdseries op de Nederlandse televisie (Duel in de diepte; De Kris Pusaka) en voor hoorspelen op de Nederlandse radio, zoals De overdracht van de Najade. Hij heeft ook een aantal vertalingen gemaakt (onder meer van sciencefictionverhalen van Harlan Ellison) en bewerkingen van verhalen van Guy de Maupassant.

Momenteel is hij vooral bekend als schrijver van jeugdboeken. De Bavianenkoning won in 1983 een Gouden Griffel, en Het boek van Bod Pa won in 1996 een Gouden Uil en de Woutertje Pieterse Prijs."(wikipedia)

Het boek hield me bezig: het zijn spannende verhalen, vol met fantasie, en met een sfeer waar je direct middenin zit. Over een jukebox die vreemd gaat doen, de natuur die wraak neemt, of het geluk of ongeluk van een diamantzoeker. Het is kortom weer de hoogste tijd om, juist tijdens de kinderboekenweek, weer eens zo'n 'bepalend jeugdboek' uit de kast te halen en te herlezen. Om uit te vissen of het nog steeds dezelfde indruk achter laat. Of om je misschien weer opnieuw te verliezen. Daar hoop ik eigenlijk op...
Ik gun iedereen zo'n boek. Wat was jouw 'jeugdklassieker'? Ik ben benieuwd...

Joe Bonamassa Live from The Royal Albert Hall

Zondag 6 oktober treedt hij op in Nederland. In Groningen om precies te zijn. Kaartjes waren al snel uitverkocht en dat is niet zo verwonderlijk. Ik heb het over Joe Bonamassa.

Af en toe komt er bij ons thuis muziek langs waar ik onmiddellijk voor val. Joe Bonamassa is daar een voorbeeld van. Op menig ritje in de auto heeft Joe Bonamassa mij begeleid. Lekkere stevige muziek, beetje blues af en toe en altijd virtuoos gitaarspel. Daarbij heeft Joe Bonamassa ook nog eens een prachtige, uit duizenden te herkennen, stem.

Enige tijd bracht mijn lief een dvd mee, op de kop getikt in Parijs. Joe Bonamassa Live from the Royal Albert Hall. Ik weet niet of je wel eens opnames van concerten in de Royal Albert Hall hebt gezien. Het is de droom van menig musicus hier op te treden en Joe Bonamassa stond daar in die immense, uitverkochte zaal. Wij zijn er eens lekker voor gaan zitten. En toen kwam de verbazing. Ik had al die tijd gedacht dat Joe Bonamassa een al wat oudere, zwarte man was, maar niets is minder waar. Hij is jong en blank en daarom vind ik het des te verbazingwekkender dat hij in staat is deze muziek zo te vertolken.

Op de dvd vind je ook nog een extraatje. Joe Bonamassa samen met Eric Clapton. In het korte interview voorafgaand aan het concert vertelt hij dat Eric Clapton, eveneens een virtuoos gitarist!, zijn grote voorbeeld is geweest. Wat moet het dan geweldig zijn dat je met zo'n fantastische muzikant in zo'n overweldigende entourage mag optreden!

Geniet even mee van (een wat rustige, maar prachtige) Joe Bonamassa!



Reserveer in onze catalogus

Ik heb alzheimer - Stella Braam

Verschrikkelijk lijkt het mij, om alle grip op jezelf en op de wereld te verliezen zoals gebeurt met de vader van Stella Braam. Met haar boek Ik heb Alzheimer  vertelt onderzoeks-journaliste  Stella Braam  het verhaal van haar demente vader.

René van Neer, Stella’s vader, krijgt in 2003 te horen dat hij Alzheimer heeft, de meest voorkomende vorm van dementie. Hij doet zijn dochter verslag over de veranderende wereld van de Alzheimerpatiënt. belandt in een zorgcentrum te Maastricht. Hij zet er de boel op stelten, 'gijzelt' zijn afdeling en eist inspraak in de zorg. Hij wordt platgespoten met dubieuze medicatie en verdwijnt achter slot en grendel in een ander verpleegcentrum.

Het boek is grappige treffend, aangrijpend én kwaadmakend want het ook een schokkend beeld van het zorgsysteem. Zolang mensen maar oud genoeg worden, wordt iedereen dement. Dit is dus onze toekomst... En is daarmee ook een noodkreet: ‘De grote dementiegolf staat voor de deur. Het aantal dementerenden verdubbelt, het aantal professionele hulpverleners halveert. Politiek, word wakker!’

In deze ontroerende film hoor en zie je de vader Stella Braam vertellen over in wat voor chaos hij is beland. De chaos die Alzheimer heet.



Woensdag 9 oktober interviewt Henk Nihof Stella Braam over o.m. Ik heb alzheimer.

Reserveer Ik heb Alzheimer in onze catalogus  

De 750e!

We gaan een feestje vieren! Dit is namelijk de 750e blogpost op dit Bieblog. Maar dat is nog niet alles... In november bestaan we 5 jaar: dan gaan we 't vieren met jullie! Hoe? Ja, eh... Daar denken we nog heel eventjes over na.. (en ideeën zijn welkom overigens!) Maar tijdens de Week van de Mediawijsheid laten we het niet onopgemerkt voorbij gaan. Hou dit Bieblog in de gaten! Nog heel eventjes geduld...

Stadsdichter: Stork

STORK

Geen ooievaar streek hier ooit neer, een Engelse
soortgenoot des te meer, alomtegenwoordig was

Dit woord dat, uit rondborstige tekens gesmeed,
tot blauw neon gebogen, de fabriekshal ontsteeg,

tegen vele gevels op en, boven alles uit, de witte
watertoren,- daar brandde jarenlang een reclame

die het leven van alledag in deze stad verlichtte,
de Londense mist tussen de huizen kreeg wat kleur,

maar een rode vlag werd gehesen, de letters dienden
plaats te maken en leeg liet het hoge nest ons achter.

John Heymans

Stadsdichter 2012 -2014

Voorgedragen tijdens de eerste Storklezing in de Storkzaal van Hotel 't Lansink

Forever

De grote begraafplaats Père Lachaise in Parijs ligt vol met beroemde kunstenaars. Jim Morrisson, Oscar Wilde, Marcel Proust, Chopin, Simone Signoret, Yves Montand, Maria Callas, Modigliani. Het is een plek waar de muziek, poëzie en beeldende kunst voelbaar in de lucht hangt. Een reis over deze begraafplaats is als een reis door de tijd en door de wereld van de kunsten. Met dat gegeven in haar achterhoofd heeft documentairemaakster Hetty Honigmann een prachtig portret gemaakt van de bewoners van deze begraafplaats en haar bezoekers. Bezoekers die speciaal komen om het graf van hun idool te eren en zij die vooral komen hebben voor hun eigen geliefden.

Ik heb nu al twee keer genoten van deze verstilde film Forever. Een film waarin de regisseur op zoek is naar de schoonheid van de kunsten, naar de kracht van kunst. Die zoekt ze tussen de kunstenaars van weleer, waarbij ze de individuen die ze ondervraagt, volgt in hun persoonlijke leven. Dat maakt het een heel intiem portret. Je kunt er een gevoel van eenzaamheid aan overhouden. Van mensen die vasthouden aan herinneringen en niet verder kunnen of willen zonder hun geliefde. Maar zo ervaar ik het niet.

Voor mij is dit een ode aan de kunst ("Boeken zijn voeding voor de hersenen") en aan de mensen die zich nog altijd laten inspireren door wat ooit was. Eén van de geïnterviewden verwoord het heel mooi: "Als je leven gevuld is met de boeken van Proust, de muziek van Chopin of de schilderijen van Modigliani, dan ben je nooit alleen." En ik zie inderdaad een begraafplaats die bruist van het leven.




Reserveer nu in onze catalogus.

Tedeschi Trucks Band - Made Up Mind

Time for blues! Met het album 'Made Up Mind' maakt de Tedeschi Trucks Band een grote kans om in mijn jaarlijstje terecht te komen. Wat een heerlijke plaat! Je hoort verschillende stijlen, werelds gitaarspel en de prachtige stem van Susan Tedeschi. Veel meer heeft een bluesliefhebber feitelijk niet nodig...

"Derek Trucks stond al op zijn dertiende als gitarist op een groot podium met de Allman Brothers Band en werd destijds meteen bestempeld als groot talent. Die kwalificatie heeft hij later waargemaakt met sterke soloalbums als Songlines enAlready Free. Derek’s oom Butch, mede-oprichter van de Allman Brothers Band herkende het talent van zijn neefje dus al snel. In 2010 richtte Derek Trucks samen met zijn vrouw, zangeres en gitariste Susan Tedeschi de Tedeschi Trucks Band op, een combo met maar liefst 11 muzikanten. Het debuut Revelator bleek een schot in de roos in de Verenigde Staten. Het album leverde een Grammy op en zorgde voor volle zalen tijdens de tournee.

Made Up Mind is het tweede studioalbum van de band en een fraaie voortzetting van het debuut. In elf composities laten de bandleden horen prima te kunnen musiceren en zingen. Het gezelschap grossiert in bluesy poprock liedjes met vleugjes country, funk en soul. Waar het bij combo’s uit het zuiden meestal draait om de gitaristen, staat bij de Tedeschi Trucks Band zangeres Susan Tedeschi centraal. Haar warme, volle stemgeluid is de spil waar alles om draait. De band zorgt voor een fraai muzikaal decor met een hoofdrol voor –wie anders- (slide)gitarist Trucks. Door het brede palet aan instrumenten (keyboards, fluit, drums, saxofoon, trompet en trombone) biedt de Tedeschi Trucks Band een rijk en gevarieerd geluid dat niet snel gaat vervelen.

Vrijwel alle nummers zijn midtempo en kennen een rustige melodie met een fijne groove waarop Tedeschi kan excelleren. De eerste uitschieter is Misunderstood met zijn funky basis en fraaie snarenwerk. De samenzang van Mattison en Rivers is eveneens noemenswaardig. Whiskey Legs heeft de meest swingende groove van het album en een lekker ouderwets Hammond orgel ter ondersteuning van het pittige gitaarwerk. Americana- en countryinvloeden horen we terug op liedjes als Idle Wind, Sweet And Low en Calling Out To You. De stem van Tedeschi tilt het niveau eenvoudig boven dat van de concurrentie uit. Het duet met Saunder Sermons op Part Of Me is een ander hoogtepuntje. Na deze cd een week lang verschillende keren te hebben beluisterd kunnen we concluderen dat Made Up Mind minstens gelijkwaardig is aan het fraaie debuut. De melange van invloeden heeft tot een consistent goed album geleid dat liefhebbers van rock, roots, americana, country en zelfs funk en soul zal aanspreken." (writteninmusic)

 Er is maar één advies mogelijk: leen en luister deze cd! Je gaat voor de bijl, gegarandeerd...


Reserveer in onze catalogus

Vijf

In een weiland wordt een jonge vrouw gevonden. Ze is vermoord. Op haar voetzolen staan coördinaten getatoeëerd. Wanneer rechercheur Beatrice Kaspary en haar collega Florin Wenninger deze plek opzoeken doen ze daar opnieuw een macabere vondst: een in plastic verpakte hand.

In 'Vijf' draait alles om gps en coördinaten en vooral het spel dat hier op gebaseerd is: geocaching. Geocaching is een spel waarbij aanwijzingen in de vorm van coördinaten de weg wijzen naar een verborgen 'schat'. In 'Vijf' levert dit een spannend verhaal op, waarvan de ontknoping wellicht ietwat gezocht is.
Zoals vaak in thrillers gaat het niet alleen om het vinden van de moordenaar, maar worden we ook meegenomen in het leven van de speurders. In 'Vijf' is dat, in tegenstelling tot veel andere thrillers, absoluut niet storend.

Het thema van 'Vijf' intrigeerde me op voorhand, alhoewel vanaf de achterflap niet duidelijk was dat het om geocaching ging. Wat me eveneens intrigeerde was de afkomst van de schrijfster. Het komt niet vaak voor dat je een Oostenrijkse thriller in handen hebt. Het verklaart misschien ook waarom men elkaar met u aanspreekt, terwijl ook de voornaam gebruikt wordt. In het Duits is het allemaal iets formeler. Overigens kun je daar in een vertaling rekening mee houden, maar er zal vast een verklaring zijn waarom voor deze vorm is gekozen.
 Ursula Poznanski schreef vooral jeugdboeken en 'Vijf' is haar eerste thriller voor volwassenen. dat de jeugdboeken van Ursula Poznanski zijn uitgegeven bij uitgeverij Lemniscaat zegt zeker iets over de kwaliteit van deze boeken. Met 'Vijf' toont ze aan dat ze ook volwassen lezers kan boeien.

Reserveer in onze catalogus

Speel Digiwijs!

Digitale media zijn niet meer weg te denken uit het leven van jonge kinderen. Ze komen al heel jong volop in aanraking met smartphones, tablets en laptops. De opvoeders van nu zijn niet opgegroeid in de digitale wereld waarin kinderen van tegenwoordig opgroeien. En het is veel opvoeders duidelijk dat je aan mediaopvoeding moet gaan doen. Maar hoe pak je dat aan?

Speel Digiwijs! is hiervoor een handig hulpmiddel vol met relevante achtergrondinformatie en praktische tips om samen met jonge kinderen aan de slag te gaan met media. Het is wetenschappelijk goed onderbouwd maar nergens ingewikkeld. Het is compact en leuk vormgegeven waardoor het prettig leest en ontwikkeld door gedegen organisaties zoals het Nederlands Jeugdinstituut en Sardes.

Speel Digiwijs! gaat o.a. in op de rol van de opvoeders (ouders en medewerkers kinderopvang) die niet moet worden onderschat voor een goede mediaopvoeding. Natuurlijk is de kwaliteit van de mediaproductie zelf van belang maar het is vooral de manier waarop opvoeders ze inzetten. Ook zijn regels over het mediagebruik voor jonge kinderen belangrijk maar tegelijk moet je daar niet te star in zijn. Want ieder kind heeft eigen interesses en maakt een eigen ontwikkeling door.

Speel Digiwijs! laat alle aspecten van de moderne mediaopvoeding voorbij komen en geeft er op een praktische manier handen en voeren aan. Het heeft oog voor de negatieve kanten maar kijkt ook naar de positieve mogelijkheden zoals een aantoonbaar betere taalontwikkeling door prentenboeken apps. Kijk voor meer informatie over mediaopvoeding ook eens op www.mediaopvoeding.nl en voor informatie over geschikte media en apps op www.mediasmarties.nl en www.digidreumes.nl.

Reserveer Speel Digiwijs! in onze catalogus