Carice van Houten - See You On The Ice

Minoes heeft een plaat gemaakt. En ik zit met een dilemma. Want waar hebben we nou mee te maken? Is dit een actrice die zo nodig ook een plaatje moet maken? Nee, eigenlijk niet. Zou dit album opvallen als het niet door Carice van Houten zou zijn gemaakt? Nee, dat dan ook weer niet. Wat is 'See You On The Ice' dan voor plaat?
In ieder geval een plaat met een eigen geluid. Je kan een boel zeggen, maar ze heeft volgens mij wel gewoon gedaan waar ze zin in had. De muziek klinkt prachtig, het geluid is mooi, de muzikanten goed. Wel bekruipt me de hele tijd het gevoel dat haar stem nooit helemaal aan de oppervlakte komt. Alsof het de hele tijd net een stukje onder water blijft, af en toe naar boven komend om adem te happen. Nou hou ik best van ingetogen muziek, maar een beetje meer volume en af en toe een schreeuw of een scheurtje er tussen zou wel fijn zijn. Daar doet de medewerking van een hele rits grote namen niets aan af. Wat vinden 'de critici' dan?

Net als Tori Amos op haar album American Doll Posse (2007) lijkt Carice van Houten op See You On The Ice ook als zangeres regelmatig een andere rol te spelen. Het album kent namelijk elf nummers die vaak behoorlijk uiteenlopen qua stijl. Dat heeft natuurlijk vooral te maken met de imposante gastenlijst die zorgt voor de ‘ muzikale slagroom op het ijs’. Om te beginnen is het album geproduceerd door JB Meyers, die eigenlijk gezien mag worden als de gangmaker en ‘aanstichter’ van dit album. EMI vroeg hem namelijk  of hij een album met Carice wilde opnemen, daar werd de basis gelegd voor See You On The Ice. Howe Gelb schreef twee songs voor het album: Particle Of Ligth, met een fraaie gastrol voor niemand minder dan Antony Hegarty, Recovery Mission en Broken Shells, waarin hij zelf naast Carice vocaal opduikt en Jon Allen de achtergrondzang voor zijn rekening neemt. Marc Ribot, de gitarist van onder meer Tom Waits  schreef het prachtige nummer End Of The World en is daar zelf ook op te horen. Daarnaast schreef Ken Stringfellow (The Posies) mee op Something Funny en wordt Carice verder muzikaal ondersteund door Pim Kops en Roland Brunt (De Dijk), Joost Kroon (o.a. Kane), Steve Shalley (o.a. Sonic Youth) en het Metropool Orkest onder leiding van Jules Buckley. Het levert een prima en uiterst gevarieerd album op dat meteen verrast met het spannend klinkende Siren To The Sea. Erg mooi is het rustige, vol emotie zittende zelfgeschreven Time. De poppy kant van Carice klinkt door in Emily, dat doet denken aan nummers van Blondie. Weer een andere ‘rol’ speelt ze in het sexy nummer You.Me.Bed.Now. Broken Shells, het duet met Howe Gelb ademt alles wat een Serge Gainsbourg-song zo mooi maakt. Antony (zonder Johnsons) tilt Particle Of Light naar een hoger niveau en het prachtige, rustieke, door het Metropole Orkest van strijkers voorziene I’m Here laat weer een heel ander geluid horen. Het zwoele, jazzy End of The World is zonder twijfel één van de mooiste nummers op See You On The Ice en de Beach Boys-cover Still I Dream Of It sluit het album wonderschoon af. (Writteninmusic.com)

Dat klinkt dus wel erg positief. Maar ik blijf wel een beetje met dat dilemma zitten. Een goeie plaat van een goeie actrice die haar hart volgt? Of een album dat alleen deze aandacht krijgt omdat 'ie door een goeie actrice is gemaakt?
Nou ja, luistert en oordeelt u zelf maar...


Reserveer in onze catalogus