Honingval

Geweldig die collega's van mij die feilloos hun berichtje op dit blog kunnen aanpassen aan de omstandigheden. Zomaar vanalles over de majesteit op Koninginnedag en een film met raakvlakken naar het Britse sprookjeshuwelijk van William en Kate. Ik houd mij gewoon bij mijn spannende boekjes.

Even tussendoor:
weet je wat ook spannend is? Waar dit boek straks is terug te vinden in onze bibliotheek! Bezoekers van onze bibliotheek zullen inmiddels gemerkt hebben dat er wat verandert aan de plaatsing van de collectie. Dit alles om de lezer die op voorhand geen idee heeft waarmee hij/zij de deur weer uit zal gaan (en dat zijn er heel veel) van dienst te zijn. Ik houd van detectives en die komen straks allemaal bij elkaar te staan, zodat ik gewoon naar die ene plek kan lopen en dan staan ze daar allemaal! Maar let op, het boek waarover ik straks iets meer zal vertellen heeft een etiketje 'psychologische roman' en de psychologische romans staan op een heel andere plek. Het is trouwens niet eens een detective, het is een thriller. Het zou dus sowieso niet bij de detectives geplaatst worden. Eigenlijk is het allemaal niet vreselijk raar, want ik houd, inderdaad, van psychologische thrillers en detectives. Dus, wat is nu de moraal van dit verhaal? Ik ga de komende tijd lekker op al die plekken zoeken en wie weet wat ik allemaal voor prachtigs tegenkom.

Over tot de orde van de dag. Ik heb Honingval gelezen van Unni Lindell, een Noorse schrijfster met al meer titels op haar naam waaronder jeugdboeken.
Haar psychologische thrillers gaan over Cato Isaksen, inspecteur op de afdeling moordzaken in Oslo. Het psychologische zit 'm in de beschrijving van deze man die best aardig kan zijn, maar soms ook helemaal niet. In Honingval krijgen we te maken met zijn vooroordeel ten opzichte van een vrouwelijke agente die zonder overleg met hem in zijn team is geplaatst. Mooi beschreven hoe zich dat ontwikkelt. Het verhaal begint met twee ogenschijnlijk los van elkaar staande gebeurtenissen: een jongetje verdwijnt en een jonge vrouw komt om bij een aanrijding waarvan al snel blijkt dat deze opzettelijk plaatsvond. Rond deze twee zaken cirkelen een aantal bijzondere personages die naarmate het verhaal vordert, steeds bizarrer worden.

Ik vond het verhaal een beetje langzaam op gang komen en dat is jammer voor de afhakers onder ons, want op het eind was ik niet meer te stoppen. De boeken van Unni Lindell worden geroemd om hun plots. Zelf vond ik het jammer dat, zoals de schrijfster het zelf via de woorden van de cheffin van Isaksen aangeeft, het een reeks van toevalligheden waren die mede de zaak complex maakten. Verder is de schrijfstijl van Lindell voor de één een voorbeeld van hoe je op sobere, directe wijze, een prachtig verhaal kunt vertellen en voor de ander een voorbeeld van eenvoudig taalgebruik en 'lichte kost'. Ik zou zeggen: oordeel zelf!

Reserveer in onze catalogus