Eck's Jaarlijstje

Het is weer zover: jaarlijstjes! Voor de een een gruwel, voor de ander een mooie terugblik. Ik hoor bij de laatste groep, maar dat had u al begrepen. Hieronder de mooiste platen van 2010 volgens Eck. Volkomen subjectief, naar eigen smaak en niet gehinderd door enige kennis van zaken. Bij de albums staan verschillende recensies van diverse personen en sites, her en der voorzien van een persoonlijke toevoeging. Ik zeg 'top 10', maar dek me gelijk al in door aan te geven dat de volgorde wel een beetje arbitrair is. Ik kom er ook niet altijd uit, zullen we maar zeggen. Tenslotte uiteraard een spotify-playlist (helaas zijn niet alle platen daar te vinden). Voor deze gelegenheid heb ik er een zogeheten 'collaboratieve' playlist van gemaakt, wat betekent dat u naar hartelust albums kunt toevoegen waarvan u vindt dat ik ze vergeten ben. Ik nodig iedereen van harte uit om hier gebruik van te maken! Veel luisterplezier en op naar weer een nieuw prachtig muzikaal jaar!

1. 'Ray Lamontagne & The Pariah Dogs - God Willin'& The Creek Don't Rise'
"Het oeuvre van de Amerikaanse troubadour Ray LaMontagne neemt per album een stevigere positie in binnen het popaanbod. Dat hij prachtig kan zingen, met een raspende stem die zowel de jonge Joe Cocker als Otis Redding in herinnering roept, weten we al sinds zijn debuut "Trouble" (2004). De platen die er op volgden, maken steeds meer duidelijk dat hij ook muzikaal zichzelf steeds verder ontwikkelt. Behalve slepende ballads maakte hij zich ook de wat meer uitbundige soulmuziek eigen. Op zijn vierde album komt alles mooi samen. De plaat heeft een aangenaam spontaan live-gevoel, dat past bij het gegeven dat het album in 5 dagen thuis werd opgenomen, met zijn vaste live band. Het geluid is opnieuw traditioneel maar eenduidiger. De songs klinken broeierig met een slepende southern rock inslag. Maar het belangrijkste is dat LaMontagnes stem alle ruimte krijgt om te betoveren. Resultaat is een prachtige blanke soulplaat en LaMontagnes beste sinds 'Trouble'." (Gijsbert Kamer, Volkskrant)

Voor mij was dit dé plaat van het jaar: zo een die je 's avonds op repeat zet. Heerlijk!


2. 'Matt Harlan - Tips & Compliments'
"Luister naar de eerste paar liedjes op dit debuut van de Texaanse singer/songwriter en je bent verkocht. Je wordt vanaf de eerste luisterbeurt zo meegesleept door Harlans verhalen dat ze direct gaan leven en iets betekenen. Harlans verhalende liedjes zijn zo mooi opgebouwd, met zulke slinkse melodieën, dat je al gauw alleen nog maar meer wilt horen, temeer omdat producer Rich Brotherton ze ook heel subtiel en gevarieerd instrumentaal heeft vormgegeven. De eerste helft van de plaat is het sterkst omdat Harlan daar het meest een echt eigen stijl laat horen, ergens tussen folk en country in. Naarmate de CD vordert wordt de (alt.)country-component sterker en beginnen Harlans muziek (en stem) overeenkomsten te vertonen met Robert Earl Keen op zijn best. Harlan bezit ook een ander, veel eigener en nog interessanter gezicht, dus het zal u niet verbazen dat dit album een aanrader is - een van de grote singer/songwriter-debuten van 2010." (Pieter Wijnstekers, Heaven)

Matt Harlan moest wel hoog eindigen in mijn lijstje: prachtige plaat, indrukwekkend. En bovendien heb ik goeie persoonlijke herinneringen aan het concert in De Cactus (11 oktober) waar ik het voorprogramma mocht verzorgen.


3. 'John Hiatt - The Open Road'
Goedmoedig klinkende americana, met invloeden uit zowel country als rock 'n' roll, dat is waar Hiatt ook nu weer voor staat. "Terug kijken naar mijn leven door een achteruitkijkspiegel" was naar eigen zeggen de inspiratie voor John Hiatts 2010-album "The Open Road". Een klassiek Hiatt-album, met de typische Hiatt-sound. Hiatt en zijn touring band (Kenny Blevins op drums, Patrick O'Hearn op bas en Doug Lancio op gitaar) maakte een sound die de term 'garage rock' een nieuwe betekenis geeft. "In voorgaande jaren gingen mijn nummers over thuiskomen", zegt Hiatt. Maar bij deze 11 nummers, waaronder "Haulin'" en het titelnummer "The Open Road" is thuis nooit de bestemming. "Het lyrische gitaarspel van de van Patty Griffin gestolen Doug Lancio geeft samen met het opmerkelijk transparante geluid een zekere meerwaarde aan dit fris van de lever gespeelde album, dat soms aardig dicht in de buurt komt van zijn klassieker "Slow Turning". (Geert Henderickx, Oor)

Hiatt is mijn 'all-time-favorite': met dit album komt hij inderdaad weer dicht in de buurt van zijn beste platen. Zijn concert van vorige maand in Paradiso was daar een bevestiging van. Hiatt rocks! Als nooit tevoren...

4. 'John Mellencamp - No Better Than This'
Hoewel rond 1980 niemand méér platen in Amerika verkocht dan John (Cougar) Mellencamp staat hij sindsdien (zeker in Europa) in de schaduw van die andere ‘working class hero’, Bruce Springsteen. Een vergelijking die nog steeds op gaat. Net als zijn evenknie uit New Jersey raakte Mellencamp op zijn oude dag gefascineerd door de geschiedenis van de Amerikaanse muziek. Voor No Better Than This zocht Mellencamp plekken op die een belangrijke rol hebben gespeeld in de Amerikaanse muziekgeschiedenis, zoals de Sun-studio in Memphis en de hotelkamer in San Antonio waar blueslegende Robert Johnson zijn opnamen maakte. Op die bijna heilige plekken nam Mellencamp dertien nieuwe liedjes op. Achter de knoppen van de (analoge) opnameapparatuur zat T-Bone Burnette, de man achter talloze klassieke rootsplaten. De opzet slaagde. Op een sfeervolle plaat horen we een zanger met een vanzelfsprekende autoriteit, bij wie de levenservaring mooie barsten op zijn stem heeft achtergelaten. (MS, Muziekweb)

Dit is mooi... Ingetogen muziek, voor het zwelgen in zwaarmoedigheid. En daar hou ik nou eenmaal van!

5. 'Hayward Williams - Cotton Bell'
"Wat ons betreft nu al een gedoodverfde favoriet voor de titel van “plaat van het jaar”." (Cntraltcountry.be) "Vanaf de Marc Ribot-achtige gitaarintro van de titelsong (wat een buitengewoon sfeervolle song is dit zeg, ongelooflijk) tot en met de pure broosheid van de slotakkoorden van "Just Like Us" tovert de warme tenor van Hayward Williams een muzikale wereld tevoorschijn die pijn aan hoop paart, maar waar vroeg of laat plaats is voor troost. Wat verder opvalt is dat Williams zijn eindpunt doorgaans bereikt met weinig middelen. Een akoestische gitaar, hier en daar een viool en een spaarzame elektrische gitaar, een subtiele drum of dobro, een nooit opdringerige bas, een ingetogen orgel, fraaie maar sobere achtergrondstemmen. En telkens weer die weergaloze en uit alles herkenbare stem. Een plaat van alle tijden. Aangrijpend. Ontroerend. Imponerend. Maar vooral getuigend van welhaast onaardse schoonheid…" (altcountryforum.nl) "Echt waanzinnig mooi opgenomen." (Sandra Zuidema, Luckydice)

Aan zulke recensies kan ik weinig toevoegen... Volledig mee eens!


6. 'Darrell Scott - A Crooked Road'
"Eindelijk weer een nieuw album van een man waar we fan van zijn. Waarom zult u zich afvragen? Omdat Darrell Scott fantastische liedjes schrijft, een fenomenaal muzikant is die zeer virtuoos is op allerhande snaren en meer en daarnaast is hij ook nog eens gezegend met een juweel van een stem. Een die warm en soulvol is en een aardige ijsberg kan smelten, daarom dus. Voor dit nieuwe album verzamelde hij 20 tracks die hij helemaal in zijn eentje schreef, opnam en alle instrumenten bespeelde. Juist omdat Darrell zo’n veel gevraagde sessiemuzikant is heeft hij nooit veel tijd gehad voor zijn eigen projecten en dus dit is eigenlijk pas zijn achtste album. Deze 20 tracks op "A Crooked Road" bieden wederom een hoop muzikaal genot en zullen een ieder die Darrell Scott, maar ook bijvoorbeeld andere klasbakken als John Gorka, Slaid Cleaves, Guy Clark, Greg Trooper een warm hart toedragen, zeer kunnen bekoren." (Sandra Zuidema, Lucky Dice)

Eén van de ontdekkingen van afgelopen jaar. Ik kende Darrell Scott niet en was aangenaam verrast. Prachtig:

7. 'Shelby Lynne - Tears, Lies And Alibis'
"Ondanks klassieke albums als "Suit Yourself" (2005) en het fraaie Dusty Springfield-eerbetoon "Just A Little Lovin'" (2008) werd Shelby Lynne, door uitblijven van commercieel succes, gedumpt door haar platenmaatschappij. Nu is ze aangewezen op haar eigen label en tekende ze ook maar direct voor alle songs en de productie. Ze doet nu precies waar ze zin in heeft en lijkt bevrijd van een loden last, maar wordt nog wel geholpen door haar vaste band en grootheden als Spooner Oldham. Het levert een plaat op die zich met gemak kan meten met haar beste werk. In muzikaal opzicht put ze nog altijd vnl. uit Amerikaanse rootsmuziek in de breedste zin. We horen songs met invloeden uit country, blues, soul, folk, jazz, pop en rock en zowel rauwe en stevige momenten als ingetogen ballads. In muzikaal opzicht klinkt het als een klok, maar de ware kracht van Shelby Lynne zit in haar prachtige vocalen, die hier ontspannen en gelukkig klinken. Dit geeft haar muziek extra kracht en warmte." (Erwin Zijleman, Krenten Uit De Pop)

Nog zo'n ontdekking, waardoor ik ook de hierboven al genoemde cd 'Just a little loving' leerde kennen. Ik was gelijk verkocht... En om in de stemming te komen, is er op de valreep ook nog een kerstcd uitgebracht.


8. 'Jeffrey Foucault / Mark Erelli - Seven Curses'
"In de wereld van de pop- en rockmuziek lopen er flink wat figuren rond die meewarig doen over lui die op tijd en stond andermans werk opnemen. Ze strooien met termen als bloedarmoede, geen originaliteit, gemakzucht en ga maar door. Ik heb die aversie tegen covers altijd heel vreemd gevonden. Klassieke, blues- en jazzmuzikanten ontlenen in talloos veel gevallen hun naam én faam aan hun interpretaties van bestaande songs en muziek. In die muzieksector vindt bijna iedereen het de normaalste zaak van de wereld om elkaars werk te coveren, een houding die intussen voor minstens twintig pakkende versies van songs als Darn That Dream of Body And Soul heeft gezorgd.
Twee muzikanten die zich geen snars aantrekken van de eigenaardige kortzichtigheid die er op dit vlak rondwaart, zijn zelf overigens gewaardeerde singer-songwriters: Jeffrey Foucault en Mark Erelli. Op hun eerste duo-cd Seven Curses coveren ze elf zogeheten murder ballads van grote songsmeden als Woody Guthrie, Bruce Springteen, Richard Buckner, Paul Siebel en Steve Earle en ze doen dat met een minimum aan middelen en tijd (twee nachten), maar een maximum aan inleving en oprechtheid.
Vanaf Guthries Philadelphia Lawyer tot en met Neil Youngs Powderfinger hoor je het diepe respect van beiden voor de songs en hun auteurs in elke noot en in elke harmonie. Zo wordt bijvoorbeeld Paul Siebels Louise vertolkt zoals een kostbaar kunstwerk wordt ingepakt voor verscheping: met de grootste omzichtigheid om de schittering van het werk niet te verstoren. Diezelfde aanpak werkt ook overtuigend in Tom Merritt (Richard Buckner), Sonora’s Death Row (Blackie Farrell), The First Mrs. Jones (Porter Wagoner) en het al eerder genoemde Powderfinger. En soms lukt het, ondanks de eerlijkheid en eenvoud, ook niet, zoals in Springsteens Johnny 99 of Earles Ellis Unit 1 omdat Foucault en Erelli daar te dicht op de originele uitvoeringen zitten. Waarmee ik overigens niet gezegd wil hebben dat hun interpretaties minderwaardig zouden zijn; iets minder ontzag had waarschijnlijk een rakere interpretatie opgeleverd
Seven Curses sluit af met de enige original op dit album: Wyoming Wind, geschreven en gezongen door Mark Erelli, die hiermee laat horen dat hij misschien wel een van de meest onderschatte songschrijvers van zijn generatie is. Deze zeven zonden zijn absoluut een zegen." (Altcountryforum.nl)

Voor liefhebbers van Jeffrey Foucault 'en vrienden' is 2010 een mooi jaar. Dit album verscheen, en op de valreep nóg 2 platen die het vermelden waard zijn: 'Cold Satellite', waarop Foucault de poëzie van Lisa Olstein zingt en een live-cd van 'Redbird', Live At The Cafe Carpe. En in 2011 staat de release van zijn 'gewone' solo-plaat op de agenda. Dat wordt wederom genieten!
Zondag 8 mei zijn Foucault en Erelli in Nederland; misschien ook nog wat dichter in de buurt...?

9. 'Johnny Cash - American VI: Ain't No Grave'
"Een sticker op de hoes van American V kondigde dat album al aan als ‘the final recordings’. Een verrassing dus, dat er dus nog een zesde deel uitkomt van Johnny Cash’ American Recordings-serie. Dit is écht het laatste deel volgens Rick Rubin, de producer met wie de overleden zanger deze serie albums opnam. Cash zong de nummers van Ain’t No Grave drie maanden voor zijn dood in. Hij klinkt oud en breekbaar en zijn stem trilt door de ziekte van Parkinson. Cash weet dat zijn dood aanstaande is en dat maakt I Corinthians 15:15, de laatste song die hij schreef, tot een bijzonder nummer. ‘O Death, where is thy sting?’ zingt hij in het nummer. Hij neemt een hoopvol voorschot op de aanstaande ontmoeting met zijn God. Hij besluit het album met Aloha Oe. Het is een grijsgedraaide evergreen uit Hawaï, maar wanneer Johnny Cash voor de laatste keer ‘until we meet again’ zingt zoals alleen hij dat kan, dan laat dat geen enkele Cash-fan onberoerd." (PdK, Muziekweb)

En het liet mij dus ook niet onberoerd. Dit album zorgde er in ieder geval ook voor dat ik mij wat meer ga verdiepen in het werk van Cash. Absolute klassieker in dit jaarlijstje.


10. 'Eilen Jewell presents Butcher Holler - A Tribute To Loretta Lynn'
"Project, vernoemd naar de thuishaven van countrygrootheid Loretta Lynn. Jewell coverde op “Sea Of Tears” reeds haar “Darkest Day” en waagt zich nu aan een heel album met Lynn-songs. En Jewell klinkt hier beter dan ooit. Bezield is het woord! Ontzettend sterk komt ze uit de hoek. Je merkt hier aan werkelijk alles, dat Jewell ongemeen veel respect heeft voor Lynn. Voor de zangeres, maar vooral ook voor de vrouw daarachter. De vrouw, die het al in de late sixties en de vroege seventies aandurfde om in haar liedjes erg controversiële thema’'s aan te snijden, waar anderen destijds nog in een liefst zo wijd mogelijke boog omheen liepen. We hebben het dan over zo goed als dood gezwegen items als huiselijk geweld, drankmisbruik en overspel. Op de keper beschouwd is dit gewoon een collectie oertraditionele, lekker twangende countryliedjes, maar dan wel gebracht met zoveel verve, met zoveel finesse, dat het bijzonder moeilijk wordt om er niet meteen als een blok voor te vallen." (Cntraltcountry.be)

Dit vind ik heerlijk! Persoonlijke favoriet: 'Don't Come Home A-Drinkin' (With Lovin' On Your Mind)'... Maar deze is ook mooi:


En tot slot nog een paar opmerkelijke vermeldingen.
Het album dat nét buiten de top 10 viel is 'Marc Cohn's 'Listening Booth: 1970'': mooie covers van nummers uit dat jaar (en laat ik dat nou persoonlijk ook een bijzonder bouwjaar vinden...).
Meest teleurstellende release (gezien de ophef van tevoren): 'Le Noise' van Neil Young... Ik heb grote bewondering voor de man, maar dit vond ik echt 3x niks, sorry!

Nogmaals: vul de spotify-playlist aan naar eigen voorkeur en het wordt een nóg mooier lijstje! Enige regel: alleen albums die in 2010 zijn uitgebracht.. Succes!

Happy Holidays!