De Geheime Schrift

Daar zit je dan, 100 jaar en al 60 er van in het 'gekkenhuis', omdat de maatschappij je al ruim voor je 40ste had uitgekotst. Waarom zit Roseanne McNulty eigenlijk in die oude, vervallen psychiatrische kliniek? Aan dokter Grene de opgave om dat uit te zoeken. De inrichting gaat sluiten en niet alle bewoners kunnen mee verhuizen naar het nieuwe onderkomen. Tegelijkertijd vindt Roseanne dat de tijd is aangebroken dat haar verhaal verteld wordt. Roseanne doet dit door haar verhaal op te schrijven en de blaadjes, volgeschreven met een blauwe balpen in een heel net klein handschrift, te verstoppen onder een losse plank in de vloer van haar kamer. De Geheime schrift!

Het verslag van Roseanne is even droevig als mooi. Droevig omdat je als jong, mooi niet-katholiek meisje weinig kansen had in het Ierland van de vorige eeuw en mooi, omdat ze dit leven op zo'n prachtige, poetische manier beschrijft. Onthutsend ook als je bedenkt wat een onvoorstelbare macht de katholieke geestelijken in dat Ierland hadden: een absolute macht die niet anders dan tot absolutie corruptie kan leiden.

Wat Roseanne meemaakt is absoluut schokkend en zelfs, of misschien wel juist, tegen de achtergrond van een politiek verscheurd Ierland en die corrupte geestelijkheid meer dan voldoende om knettergek te worden, maar is Roseanne dat ook? Roseanne zegt hier zelf over:

Ik moet toegeven dat er 'herinneringen' in mijn hoofd zitten die zelfs voor mij merkwaardig zijn. Dat zou ik niet graag tegen dokter Grene zeggen. Als het geheugen verwaarloosd wordt, zal het wel veranderen in een bergruimte of een rommelkamer in een oud huis waar de spullen door elkaar op een hoop liggen, misschien niet alleen door verwaarlozing, maar ook door te veel lukraak zoeken tussen die spullen en bovendien doordat er dingen bij gegooid zijn die daar niet horen.

Dokter Grene speurt op zijn eigen wijze naar de achtergronden van Roseanne's opname. Ook hij vindt een verhaal, maar dit verhaal is op belangrijke onderdelen afwijkend van het verhaal dat we van Roseanne te lezen krijgen. Langzaam maar zeker komen de twee verhalen steeds dichter bij elkaar...

Sebastian Barry schrijft onder andere poëzie en dat is te merken. Urenlang heb ik me mee laten voeren op die prachtige zinnen en mooie beschrijvingen die een leven voor me verbeeldden waar ik met toenemend afgrijzen nota van nam. Ik waarschuw je, het is geen vrolijk verhaal dat je leest, maar mooi! mooi!....

Reserveer in onze catalogus