Eigenlijk zit de crux hem in de (schijnbare) eenvoud van het geheel: weinig spelers, weinig dialoog, verstilde beelden, weinig middelen, maar veel karakter, veel ontwikkeling, veel details, veel 'tussen de regels'. Een film die de tijd de tijd durft te laten. Maar die nergens verveelt of stilstaat.
Net als in dat andere pareltje Une liaison pornographique wordt de film gemaakt door slechts twee hoofdrolspelers: een jonge (rebelse) Nederlandse vrouw en een oudere (verbitterde) Ierse weduwnaar. Beiden verkiezen de eenzaamheid boven gezelschap. Als zij in ruil voor eten voor hem gaat werken, ontstaat er langzaam toch een vriendschap en een nieuwsgierigheid naar elkaar. Voordat je denkt in een 'eind goed al goed' film terecht te komen, niks is minder waar. Het einde komt net zo onverwacht als sommige wendingen in het verhaal. En juist dat maakt de film zo anders en bijzonder.
De mooiste uitspraak komt van de Ier en speelt bij tijd en wijlen nog wel eens door m'n hoofd: Talent knows when to stop. Nu maar hopen dat deze regisseur nog even haar talenten negeert, evenals hoofdrolspeelster Lotte Verbeek. Ik wil graag nog wat vaker van hen genieten!
Reserveer nu in onze catalogus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten